Vandaag belooft een prachtige dag te worden. En omdat we niet weten wat morgen brengt, doen we vandaag zoveel mogelijk highlights uit het verleden aan.

Rovinj stad ligt op loopafstand van ons appartement. Binnen 10 minuten staan we in hartje centrum.
Het is een feest der herkenning.
We beginnen met een ontbijt bij hotel Adriatic.
Daar lijken ze echter niet op ons te zitten wachten.
Terwijl we keurig blijven staan totdat iemand aangeeft waar we kunnen zitten, worden we volstrekt genegeerd door werkelijk alle personeelsleden.
Als we naar binnen lopen en vragen of er nog plek voor zes is, worden we nog net niet weg gekeken.
Nou vooruit, ga daar maar zitten dan.

En dan gebeurt er iets wonderbaarlijks. Zodra we zitten, is iedereen ineens alleraardigst. Alsof onze status acuut is gewijzigd van fout naar goud, zodra onze billen de stoelen raken.
We bestellen van alles wat. Dit is echt genieten!

Daarna lopen we richting markt. Even vergapen aan alle truffels en aanverwante producten en een zonnenbril kopen voor Tom. Zodat hij niet de hele vakantie als kapitein zijn hand boven zijn ogen hoeft te houden.

Vervolgens bedenken we een plan de campagne. Eerst terug naar onze kamers, badkleding aan en dan richting Vestar. De camping waar we 7 jaar achtereen kwamen en 7 jaar geleden voor het laatst zijn geweest. Vervolgens gaan we door naar een nieuw ingericht strand aan de rand van het centrum en lekker zwemmen.

Waar zijn mijn slippers?
Ik wandel net de kamer van Tom binnen, als ik hem naarstig zie zoeken naar zijn luchtige schoenen. Chips! Die zou ik voor hem in de koffer stoppen, samen met zijn schoenen. Die schoenen heb ik aan gedacht, maar die slippers...
Nu maar hopen dat ze bij Vestar nog steeds een campingwinkel hebben. Met slippers.

Als we aan komen rijden, zien we dat er toch wel het eea veranderd is. Alles ziet er luxer uit dan 7 jaar geleden.
Gelukkig is het nog steeds herkenbaar. Maar dan in een ge upgrade versie.

Het winkeltje is er ook nog. Op een andere plek, maar met badslippers. En waterschoenen. Want daar heb ik maar de helft van meegenomen.
Gewapend met nieuw luchtig schoeisel, wijst Bas de cocktailbar aan, waar we elk jaar de lekkerste drankjes dronken en de meest spectaculaire zonsondergangen zagen. Willen we ook nog naartoe.
Maar wanneer dan? Want vanavond staat slenteren door de straatjes van Rovinj centrum op het programma.
We besluiten er nu heen te gaan. We zijn er toch.

Omdat het warm is en nog wel een klein stukje lopen, pakken we de Mercedes bus er maar weer bij. Die we vervolgens op letterlijk een paar stappen van het strandtentje kunnen parkeren.
Tom vind een plek op de eerste rij, in de schaduw en met uitzicht op het water.

We bestellen de nodige cocktails en willen daar ook graag wat bij snacken. Als ik daarom vraag, kijkt de ober me met lichte paniek aan. Daarna zie ik een denkbeeldig lampje boven zijn hoofd branden.
Hij pakt een zak open chips, die hij daar hoogstwaarschijnlijk voor eigen gebruik heeft liggen en kiepert die leeg in een grote plastic bierbeker. Dan overhandigt hij het zo plechtig, alsof het lijkt dat hij mij zijn eerstgeborene toevertrouwd.

Als we de drankjes op hebben, besluiten we om hier te gaan zwemmen ipv bij het nieuwe strand.
Er ligt nu namelijk een strand pal aan onze voeten, de auto staat vlakbij, zodat we onze spullen kunnen pakken en Bas bewaakt het fort, zodat we na afloop nog even kunnen opdrogen in de schaduw.

Het water is heerlijk! En als ik dat zeg, dan betekent het dat het zo goed als lauw aanvoelt.

Een paar uur later gaan we ons 'thuis' opfrissen en klaar maken voor het eten en sightseeing Rovinj.

Max heeft een restaurant met zeer goede reviews gevonden.
Wel wat aan de prijzige kant (lees; Nederlandse prijzen) en het zit niet aan het water.
We besluiten eerst maar eens wat rond te wandelen om te kijken wat ons aanspreekt.
In tegenstelling tot de ochtend, worden we hier bij werkelijk alle restaurants naar binnen gelokt. Sommigen doen dat zelfs zo joviaal dat ieder van het gezelschap een hand krijgt, als ware ze lang verloren vrienden.
Goed, die restaurants moeten we dus niet hebben.

Als we kriskras door de straten van Rovinj zijn gebanjerd, besluiten we voor de suggestie van Max te gaan.
Of we gereserveerd hebben?
Gereserveerd? Die vraag heb ik nog nooit gehoord in Kroatië bij een restaurant. Lijkt me een goed teken.
Als we aangeven dat dat niet het geval is, wordt allervriendelijkst aangegeven dat er een tafel niet is komen opdagen. En als het ons lukt binnen anderhalf uur onze maaltijd te verorberen, dan kunnen we aanschuiven.
Natuurlijk gaat ons dat lukken!

Het eten is heerlijk.
We zouden best nog een dessert lusten, maar hebben nog maar een kwartier.
Gaat lukken, geeft de serveerster aan.
Als ook de desserts op zijn, vertel ik de ober dat het enige nadeel van dit restaurant is, dat het lastig wordt om dit te overtreffen.
Dat vindt hij leuk om te horen, zegt hij lachend. Maar nu moeten we echt weg. 😁

We slenteren nog wat door de straatjes van het centrum, drinken een 'biertje' (alleen halve liters beschikbaar) bij een Irish pub en liggen daarna in een innige omhelzing met ons kussen. Wat een geweldige mengeling van oude herinneringen en nieuwe ervaringen.

Geschreven door Esthers.camperreizen