Om half 1 rijden we weg.
Waar het vertrek vorig jaar nog van chaos aan elkaar hing, met coronabewijzen en ontplofte kamers, vol met tassen, kenmerkt het begin van deze vakantie zich door rust.

2 weken lang op stap met man en hond, zonder kids. Ook het 2e jaar weer even wennen.
Mam, heb jij mijn witte sokken gezien, appt Sanne? Die met dat gele randje? We zijn net een half uurtje onderweg en ik voel me nu al weer helemaal thuis. 😄

De reis verloopt voorspoedig, op een paar korte files na.
Iets voor vijven parkeren we Fredje bij de camping.
Bij de receptie krijgt een vrouw vóór mij te horen dat ze ganz full zitten. Ze heeft niet gereserveerd. Wij wel. Gelukkig.

De man van de vrouw in kwestie staat toevallig met zijn voertuig naast Fred. Hij haalt zijn hand langs zijn keel terwijl hij Bas aankijkt. Om duidelijk te maken dat er geen plek is. Niet omdat hij Bas een kopje kleiner wil maken. Denk ik. Want jaloers zal hij ongetwijfeld zijn, omdat dat wij wel en hij geen plaats krijgt.

De plek is top, met zelfs een betegeld plaatsje, waar we onze stoeltjes neer kunnen zetten. We krijgen een sleutel voor het hek dat toegang biedt tot een wandelroute langs de Moezel, bereikbaar vanaf de camping.

Ik laat Nova uit, terwijl Bas stroom aansluit en stoeltjes buitenzet. De rollen zijn goed verdeeld.
Daarna wandelen we naar de campingbistro, waar Bas een heerlijke schnitzel met gorgonzola saus eet en ik een al net zo smakelijke salade met én ham én kaas én tonijn.

De serveerster is snel. Supersnel. Zodra ze zich omgedraaid heeft en Bas en ik van onze drankjes nippen, staat ze al met onze borden klaar. Glimlachen blijkt lastig. Alles hier ademt Duitse Gründlichkeit uit en een goed gesprek voeren, past daar niet bij. Maar ze is snel, grondig en omdat we rustig aan eten, verlaten we 'pas' drie kwartier later het terras.

Na een ijsje (voor Bas) en cappuccino (voor mij) lopen we nog even met Noof naar de Moezel. Als we neerploffen op een bankje, valt Bas bijna in slaap.
Tis mooi geweest voor vandaag.
We lopen terug naar Fred, drinken een bakkie en bespreken wat we morgen gaan doen. Een bezoekje aan Koblenz. Met de trein. Want het is net iets te ver. Voor de elektrische step dan..

Geschreven door Esthers.camperreizen