Als ik 's ochtends de overnachting wil afrekenen, ben ik mijn ontvangstbewijs vergeten. En die heb ik nodig. Anders krijgen we de kopie van onze id niet terug, kunnen we niet betalen en kunnen we hier dus niet weg.
En hoe vredig het hier ook is, 1 dagje zonder verbinding is wel genoeg. 😄

De receptie ligt heuvelopwaarts en is een kleine 5 minuten lopen. Dus tegen de tijd dat ik betaald heb en weer terug ben bij Bas, heb ik er de minimale 20 minuten wandelen per dag al opzitten.

Tijdens het wegrijden typen we het adres van de volgende camping in. Maar dat kan de navigatie pas opzoeken als we het dorp uitrijden. Zo bar slecht is internet hier. Dus mocht je op zoek zijn naar een plek waar je onbereikbaar bent, wij weten er 1.

Enigszins van slag door het vergeten briefje en de slechte verbinding, vergeet ik opnieuw om het kastje voor de tolpoorten te bevestigen. Gelukkig hangt het mondkapje, dat diende ter reminder, nog steeds voor de achteruitkijkspiegel. 🤣 Blijkbaar moeten Bas en ik allebei nog een beetje wakker worden.

Vervolgens stuur ik Bas naar een tankstation, wat een gewone autodealer blijkt te zijn en bezorg ik hem vlak daarna de schrik van zijn leven omdat ik denk dat hij al spookrijdend de snelweg op wil rijden (wat hij uiteraard niet doet)

Het is druk op de weg. Links en rechts schieten auto's, vrachtwagens en motoren ons voorbij.
Gelukkig worden we het laatste half uurtje getrakteerd op iets dat volgens mij niet onderdoet voor rijden langs de Amalfikust. Met rechts van ons het meer van Lugano en links de bergen, slingeren we op een redelijk smalle weg om het meer heen. Dit wordt het huzarenstukje van de terugweg. Ik voel het aan alles.

Aangekomen bij de camping blijkt er helaas geen plek aan het meer te zijn. Heel erg is dat niet, want er staat toch een hek van gaas voor. Maar enigszins teleurgesteld zijn we wel. We mogen wel zelf een ander plekje uitkiezen en planten Fred neer op zo'n beetje de eerste plek die we zien.
Voor de vorm wandelen we nog wat over de camping, om te zien of er een betere plek is en Googlen we zelfs nog wat op campings in de buurt. Iets in ons zegt dat deze camping em niet is.

Toch loop ik naar de receptie om ons officieel aan te melden. Mochten we morgen alsnog weg willen, dan is dat vroeg genoeg.
De receptioniste spreekt Nederlands. Dat hebben we tot nu toe alleen op de camping aan het Gardameer meegemaakt en dat wás ook een Nederlander. Dit een Italiaanse, die met een typisch Italiaans accent, maar welfoutloos Nederlands spreekt.

Ik vraag haar voor de zekerheid of plaats 2, die ze op de kaart met een groot kruis heeft doorgestreept, echt niet vrij is? Want die plek geeft uitzicht op het meer. Wel hoor, antwoordt ze. Daar mogen jullie ook staan.
En dus geef ik bij Bas aan dat de luifel weer in kan.
Bas heeft met zijn haviksogen echter al ontdekt dat de mensen die dan pal vóór ons staan, van het type praatgraag-komjenietmeervanaf zijn. En ze hebben een hond die ze los laten lopen. Een dikke Labrador weliswaar, maar toch. Ik zie de bui alweer hangen. Met een nijdig Noofje, die wordt besnuffeld door een loslopende hond, terwijl zij keurig vast zit aan een riem.
Als ik zelf nog even een snelle blik op de potentiële overburen werp, moet ik hem gelijk geven. Kort daarop begint de vrouw in kwestie ook nog eens langdurig en hard te bellen. En volgens Bas maakt de man steeds filmpjes van zijn hond, die hij dan vervolgens steeds terug luistert (hoe weet hij al die dingen toch binnen een paar minuten tijd, vraag ik me wel eens af 😅)

Ik loop weer terug naar ons plekje. Waar we Fred zomaar neergezet hebben. En pas dan zie ik wat een fijn plekje het is. Voor ons staat een perkje met groen, waar geen camper kan staan, we hebben uitzicht op de bergen en op een soort campingpleintje, met een winkeltje. Bovendien staat Fred keurig recht, zonder oprijblokken. Hebben we ook al een tijdje niet meer meegemaakt.

Het is goed zo, we blijven staan.
Ik loop voor de derde keer naar de receptie, met de vraag of ze het plaatsnummer toch maar weer terug wil aanpassen.
Weet je het zeker, vraagt ze. Vanaf 5 uur gaan daar een paar uur lang allemaal kinderen op het pleintje springen. 😂
We gokken het er maar op. Liever een paar uur lang hossende kinderen, dan een heel verblijf opdringerige buren (het zijn ook nog eens Nederlanders, waardoor een contact-leg-drempel nog lager is)

Daarna eten en drinken we wat bij het campingrestaurant. Hoewel ik het verkeerde water krijg (zonder prik) en Bas de verkeerde frietjes (van zoete aardappel in plaats van gewone), begint deze camping een beetje om ons heen te groeien. Je kunt lopend naar het nabijgelegen stadje en er zijn excursies mogelijk. Morgen is er trouwens markt in datzelfde stadje. Misschien dat we dat avontuur nog maar eens aangaan, aangezien het nu maar 20 minuten wandelen is.

LEESWAARSCHUWING! Sla het nu volgende stuk over als je net aan het eten bent, gegeten hebt of dat zo gaat doen.

De laatste dagen komt er een vervelend luchtje uit het toilet van Fred.
De geur doet denken aan een nat vaatdoekje dat te lang op het aanrecht ligt.
Bas giet eens flink wat water door het gootsteentje en doucheputje (jawel, we kunnen douchen in Fred, maar zullen dat nooit doen). Dat helpt niet.
Ook de speciale verfrissingsgel voor gootstenen doet niets.
Als ik ons chemisch toilet opendraai, komt daar zelfs een frisse oceaanlucht uit (wat logisch is, want ik heb het toilet pas nog verschoond en er een scheut wc fris in gegooid). We laten het er maar even bij.

Maar als ik vandaag de toiletdeur opentrek, nadat we zijn terug gekomen van de lunch, heeft de ietwat muffige lucht zich ontwikkeld tot een geur die ik herken van het olifantenverblijf uit de dierentuin.
Kan het misschien van onder de toiletcassette vandaan komen, vraagt Bas zich af. Dat deed hij al eerder, maar het leek me zeer onwaarschijnlijk. De toiletcassette zelf heb ik 2 jaar geleden nieuw gekocht en ik ben degene die hem verschoon. Ik zou het zeker gemerkt hebben als die lek zou zijn.
Toch checken we het voor de zekerheid.

Zodra ik het luikje opentrek, wordt volstrekt duidelijk dat de oorzaak voor mijn neus ligt.
Ik kan best wel wat hebben, maar zelfs ik word er onpasselijk van.
Ik trek de cassette uit het luik en constateer gerustgesteld dat die in elk geval niet lek is.
Maar als ik daarna met een zaklampje in het luik schijn, grijnst een viezige plas me tegemoet. Geen idee hoe dat zijn weg langs de cassette heeft gevonden.
Gelukkig hebben we wegwerphandschoentjes, veel toiletpapier en een vuilniszak. En inmiddels dus ook weer een blinkend schoon toilet luik.
Nu maar hopen dat dit eenmalig was.
EINDE LEESWAARSCHUWING

Noof vindt de plek waar we staan geweldig en gaat opnieuw languit op het pad liggen. Als we haar riem iets inkorten, kan ze net de camper niet in. En onze zonnekoningin wisselt haar dutjes in de zon graag af met een slaapje in Fred met airco. Dus trekken we haar af en toe even terug als er een auto langs moet. Of een wandelaar.
Dan komt er een teckel langs, die aan Noof haar half afgekloven botje begint te knagen. Noof reageert gek genoeg bijzonder lief op dit beestje.
En Bas heeft op zijn stepverkenningstocht een restaurantje gespot dat een betoverend uitzicht op het meer heeft.
De verbinding hier is trouwens zo goed, dat het met de camping wifi lijkt alsof je 4G aan hebt staan.
Ja, we blijven hier nog even.

De 'herrie' die kinderen hier vanaf een uurtje of 5 volgens de receptioniste produceren, blijken hooguit 2 kindjes van een jaar of 4 te zijn, die zich uitleven op een springkussen. Hebben we vandaag zelfs ook nog een kasteel gezien. 😁

Het uitzicht vanaf het terras waar we 's avonds eten, is fenomenaal, de kaart is handgeschreven, Nova heeft haar eerste koekjes al te pakken, voordat we aan tafel zitten en wij krijgen antimuggendoekjes, om ons mee in te smeren.

We beginnen met een aperitief, dat de citroen versie van Aperol spritz is. Heerlijk, al zit er behoorlijk wat alcohol in. Dat ik vervolgens toch denk dat ik nog wel een flesje witte wijn met Bas kan delen, blijkt een inschattingsfout. Nog geen uur later voel ik alles draaien. Na een klein half uurtje met een wat minder uitzicht (het toilet 😁), wandelen we toch maar weer terug naar de camping. Gelukkig heeft Bas nog wel een toetje gehad.

Weer bij Fred plof ik met kleren en al op bed. Om een paar uur later weer wakker te worden, weer in slaap te vallen en weer wakker te worden. Kortom, een onrustig eerste nachtje op deze camping. En dan weten jullie ook gelijk waarom het verhaaltje van gisteren pas vandaag gepost wordt. 🤣

Geschreven door Esthers.camperreizen