Vandaag staat een klim naar de Rothorn op het programma. Met het treintje welteverstaan.

Nova is nog nooit met de trein geweest. Laat staan een open stoomtrein. Dus benieuwd hoe dat gaat.

Omdat we vakantie hebben, doen we het rustig aan en nemen de trein van 13.00 uur.
Hoewel we op tijd richting station zijn gelopen, zit de trein van dat tijdstip helaas al vol. Dat even wachten loont, blijkt.
Vlak voor vertrek blijken er toch nog een paar plaatsen vrij te zijn en zitten we zelfs helemaal vooraan.
Nova ploft neer op mijn schoot (eerst op die van Bas, maar daar rolt ze steeds vanaf omdat we bergopwaarts gaan) en vindt het allemaal prima.

De rit duurt een uur en is, ik koppel dit woord voortaan maar gewoon aan Zwitserland, adembenemend.

Eenmaal boven eten we het dagmenu, dat er niet smakelijk uitziet, maar dat wél is.
We sluiten af met koffie en snaps, met een naam die we beiden niet uit kunnen spreken (daarom dan maar een foto)

Anderhalf uur en heel veel oh's en ah's later, besluiten we weer naar beneden te gaan en zien de overvolle trein net voor onze neus wegrijden.

Ook de volgende trein, die een uur later rijdt, zit vol. Maar dan staan we vooraan.
Al die tijd blijft Nova rustig naast ons staan.

Eenmaal in de trein schuiven 4 Arabieren aan, waarvan er 3 uit Dubai komen.
Het zijn neven van elkaar (en 1 zoon) en ze vertellen dat ze 2 keer per jaar met z'n vieren met vakantie gaan. Ergens in Europa.
Ook zijn ze bovenmatig geïnteresseerd in Nova.
De zoon niet. Die is bang voor honden. Maar hij wil er wel graag 1 kopen. Een labrador.

De rit duurt een uur en vanwege de drukte zitten we dicht op elkaar.
Hoewel de zoon angstig naar Nova blijft kijken (die overigens weer heel relaxed op mijn schoot ligt), komen er toch wat vragen.
Over hoe oud ze is, wat voor ras en hoe oud ze kan worden.
Oh ja, of ze ook goed tegen de hitte kan, want in Dubai is het nu rond de 50 graden.
Daarom zijn Husky 's daar heel goedkoop, want die gaan snel dood. Van de hitte.

Ondertussen doet vader verwoede pogingen de aandacht van Nova te vangen en spoort haar aan om bij zijn zoon op schoot te springen. Wat ze uiteindelijk ook doet en waarna ze ook nog eens rustig gaat liggen. Nova, de mensen fluisteraar.

Of hij een hondje van Nova zou kunnen kopen als ze een nestje krijgt? Die droom moeten we voor hem in duigen laten vallen, want Nova is 3 jaar geleden al gesteriliseerd.

Hoewel ik geen Arabisch versta, begrijp ik dat zoonlief het idee van een labrador heeft laten varen en zijn zinnen heeft gezet op een Parson terriër.
Nova, die bij ons thuis de schrik van de buurt is met haar geblaf en gebijt, ontpopt zich hier tot zo'n voorbeeldig hondje, dat ze niet alleen iemand van zijn angst voor honden afhelpt, maar hem ook zijn keuze voor het ras dat hij zelf wil kopen laat veranderen.

Misschien moeten we haar maar opgeven voor hulphond. Maar dan alleen in Zwitserland. 😁

Geschreven door Esthers.camperreizen