De eerste 4 dagen van onze vakantie zijn geregeld. Waar we hier vorig jaar door motorpech belandden, gaan we morgen uit vrije keuze naar de camping die deel 2 van onze vakantie inluidt; Der Kalte Quelle. Oftewel: De kattenkiller, want dat maakt Google ervan als ik het inspreek.

Een paar weken geleden zag ik een geweldige camping in Zwitserland. Aan het meer van Lago Maggiore. Dus toch een beetje Italië, maar dan in Zwitserland. Lees; zonder badmuts het zwembad in.
Vol, stond er ook al wekenlang. 1 dagje, hooguit 2. Meer dagen kon je niet boeken. Tot gisterenavond. Ineens waren er 5 dagen beschikbaar. Op een plek aan het water. Eerst even de weersverwachting checken, dacht ik. En die zag er goed uit.
Vervolgens was 5 dagen boeken niet meer mogelijk, hooguit 4. Dan die maar. Creditcard gegevens ingevuld en nu maar wachten op de definitieve bevestiging.

Uw aanvraag is geweigerd, stond er vanmorgen, ivm onjuiste creditcard gegevens. U kunt hier een nieuwe aanvraag doen.
Ik klikte op de link. Geen beschikbare plaatsen. Nee he!
Ik breidde de agenda met een weekje uit, waardoor er ineens een mogelijkheid van 8 aaneengesloten dagen was. Met plek aan het meer.

En daarmee is ons één na laatste verblijf van deze vakantie geboekt. Ook weer waar dit vorig jaar uit nood was geboren, wordt Zwitserland dit jaar een bewuste keuze.

Maar dat is pas eind volgende week. Het is nu pas dag 2 en voor vandaag staat een bezoekje aan Koblenz op het programma.
Bas heeft uitgevogeld dat je voor 9 euro per persoon een maand lang met bus en trein in Duitsland mag reizen.
Dus wandelen we 's ochtends richting receptie, waar we een uiterst actuele treindienst regeling uit 2020 ontvangen.

Het treinstation is 2 kilometer lopen.
Na wat heen en weer lopen, hebben we het station een klein half uurtje later nog niet gevonden. Het treinstation? Welke dan? Je kunt beter de bus nemen, adviseert een plaatselijke kapper, waar ik de weg vraag. En we hebben geluk, want over 10 minuten vertrekt de bus naar Koblenz. Of we ook een treinkaartje voor onze hond nodig hebben? Ja, een babykaartje waarschijnlijk. Hij meent het serieus.

Als we bij het beschreven busstation aankomen, vraag ik 2 wachtende Duistsers voor de zekerheid of we goed zitten. En ook of we bij de buschauffeur het 9 euro ticket kunnen kopen. Het antwoord op beiden is ja. Maar of we ook een mondkapje bij ons hebben? Want die zijn in Duitsland in het openbaar vervoer nog steeds verplicht. Gelukkig heb ik er nog 2 in mijn tas. Al was ik eigenlijk van plan geweest ze eruit te halen.

Nova laat zich gewillig meetronen in de bus. Ze wordt niet gezien als baby.  Behalve door ons dan. Weer een voertuig waar ze nog nooit mee gereden heeft. Nou ja, op Fred na dan.

Aangekomen in het centrum van Koblenz, merken de hulpvaardige Duitsers van het busstation op dat we nog niet op het treinstation van Koblenz zijn. Want daar zochten we toch naar?
We leggen uit dat we juist het centrum willen bezoeken. Vervolgens krijgen we tips voor de winkels en het oude stadsgedeelte. Ook loopt de dame in kwestie even naar het gedeelte waar we moeten zijn voor de terugreis. In haar enthousiasme ons te helpen wordt ze bijna zelf geschept door een bus.

We wandelen door de drukke winkelstraten van deze grote stad, op zoek naar een extra telefoonoplader voor ons en een flexibele riem voor Nova. Het eerste is snel gevonden. Het tweede wil nog niet vlotten.
In plaats daarvan vinden we een kleine stübe, waar ze hun eigen bier brouwen. Ook serveren ze er heerlijke goulashsoep, met krakend vers afgebakken brood erbij.

Met gevulde magen vervolgen we even later onze zoektocht naar een flexibele riem voor ons witte monster.
Dierenspeciaalzaken? Nee, die zijn er al lang niet meer, wordt me medegedeeld bij de zoveelste Duitse winkel waar van alle en nog wat wordt verkocht. Behalve hondenriemen dan.
De 1 euro winkel kunnen we proberen of het Kaufhaus. Een soort V&D.
Bij beiden geen riem te vinden.
En dan stuiten we per toeval op een soort Action. Zeker, roept de vrouw achter de kassa enthousiast. Die hebben we.

En zo wandelen we even later weer terug naar het busstation. Waar Nova elke bus die zijn deuren opent wil bestormen. De bus is blijkbaar helemaal ok.

Weer terug bij Fred besluit ik te douchen. Want uit ervaring weet ik dat de camping waar we morgen naartoe gaan, geen douchedeuren heeft.
Hier is een tokensysteem. Dwz; je kunt 4 minuten douchen met 1 punt op je token. Die token moet je dan wel voor een apparaat houden dat zich buiten de douchecabine bevindt. Vervolgens kun je de douche steeds even aanzetten, weer uitzetten, haartjes inzepen en weer aanzetten. Kind kan de was doen.

Ik volg de instructies nauwgezet, glip een douchehokje in, kleed me uit en druk op de knop. Niets. Ik probeer het nog eens. Weer niets. Ik hijs me weer in mijn badpak, loop naar het tokenapparaat en volg nogmaals dezelfde instructie. Hup, nog een punt van mijn saldo. Terwijl ik nog geen druppel water heb gezien. Dit keer wacht ik met uitkleden en druk ter controle eerst op de doucheknop. Opnieuw gebeurt er niets.

Ik probeer het een hokje verder. Daar heb ik meer succes. En dus verhuis ik mijn douchespullen een hokke verder en kleed me uit.
Douchen. Stop. Haren inzepen. Douche aan en heren uitspoelen. Douche stop. Conditioner insmeren en douche aan. Douche doet het weer niet. Daar sta ik dan, met mijn haar volop in de conditioner. Ik ben toch niet nu al door mijn 4 euro heen? Weer eens proberen. Jawel hoor. De douche gaat weer aan.

Erg ontspannen is het allemaal niet en na afloop ga ik naar de receptie om mijn 2 gemiste douchebeurten te verhalen. Hé, je bent een Nederlander of je bent het niet.

Als ik terug kom en Bas over mijn douche avontuur vertel, besluit hij het douchen te laten voor wat het is. Nee, moedig ik hem aan. Als het eenmaal lukt, is het heerlijk.
Bas gokt het erop. Vijf minuten later is hij terug. 2 douches geprobeerd en allebei weigeren ze dienst.

Dan maar naar de campingbistro. Een ijsje eten (Bas) en een rosé drinken (ik)
We worden voortdurend belaagd door een paar wespen, waardoor Bas op enig moment een deel van zijn ijs, inclusief rode siroop zó de tafel over mept.
Het is mooi geweest voor vandaag. We wandelen terug naar Fredje en ploffen neer op ons betegelde terras.

Campinglife, je moet er wat voor over hebben,  maar dan heb je ook wat. 😎

Geschreven door Esthers.camperreizen