Ook op deze camping slapen we heerlijk. Het bed is top en het is hier heerlijk rustig. Behalve dan dat iemand om 7 uur 's ochtends even met een hogedrukreiniger in de weer gaat.
Pas na negenen rollen we uiteindelijk ons bedje uit.

Vandaag staat Villa Balbianello op het programma. Met de slow boat.
Als we in de haven aankomen, blijkt deze pas over 2 uur weer uit te varen. Omdat er in Domaso zelf niet zoveel te doen is, gaan we toch maar op zoek naar het busstation.
Daar aangekomen snappen Bas en ik geen snars van de vertrektijden. Gelukkig worden we geholpen door een stel vriendelijke Duitsers, die ons vertellen dat we op een ander bordje met vertrektijden moeten kijken.

Na een half uur bus, waar Noof zich alweer helemaal thuis voelt, is het tijd voor een overstap.
Dan besluit ik de site van de villa er nog maar eens bij te pakken. Op maandag en woensdag gesloten, staat er. Het is nu woensdag. Het zal toch niet? Hoezo gesloten? Het is niet eens in me opgekomen dat dat een optie is.

We besluiten het erop te wagen. Misschien klopt de informatie niet.
In de volgende bus is het ineens niet heel duidelijk meer waar we eruit moeten. Uiteindelijk vraagt Bas het de buschauffeur. Is terug, is zijn korte commentaar. Dus gaan we er bij de eerstvolgende stop maar uit en besluiten te lopen.

Bas ontdekt een geweldige greenway route om naar de villa te wandelen. En uiteindelijk blijkt het nog geen kwartiertje lopen.
Open every day, except monday and wednesday, staat er. Dus toch. Je kunt ook met geen mogelijkheid vanaf een andere hoek wat foto's maken, want de enige weg is het grote hek (dat net even openstaat omdat er een vrachtwagen uit moet, maar daarna snel weer dicht gaat) of met een boot erlangs. Nou ja, dan gaan we met de slow boat terug en maken vanaf het Comomeer foto's van de voorkant.
Maar eerst tijd voor lunch.

Nova is binnen 5 minuten besties met de serveerster. En daar was maar 1 bak water en 1 koekje voor nodig.
Bas neemt zijn favoriet; ham met meloen. En ik ga voor een tosti met kip, tomaat, kaas en sla. En uiteraard drinken we er wijn bij.
Als toetje neemt Bas Tiramisu en ik hoef niet. 2 lepels, vraagt de ober daarop guitig. Nee hoor, 1 is genoeg. Misschien neem ik 1 hapje, zeg ik. Jaja, 1 hapje voor meneer zeker, grapt onze ober weer. Hij is van het jolige soort. Ook bij onze buren grapt en grolt hij erop los. Dat de villa gesloten is, maar dat hij de beste mensen best een paar uurtjes, lees; tot morgen, wil vermaken.

Na de lunch wandelen we naar de haven. Waar we opnieuw niets snappen van de boottijden. Ik vraag het de loketmeneer. Die heeft weinig zin in zijn werk en wijst iets aan in de lucht. Domaso snapt hij nog net en we krijgen een ticket voor de fast boat. Dus toch! Er is wel degelijk een snelle boot. Nou ja, snel. De bus doet er een uur over en deze boot ook. Maar het scheelt toch anderhalf uur met de langzame variant.

Dan arriveert deze slow boat. Omdat het me nog steeds niet helemaal duidelijk is hoe het zit met de vertrektijden en mijn 'from Rome to Rio app' aangeeft dat we juist deze boot moeten hebben, knijp ik em toch even. Vijf minuten later komt de snelle boot en roept de loketmeneer de plaatsnaam Domaso. Dus stappen we maar in. Hoeveel haltes het is, vraag ik de kapitein. 9, is het antwoord. Het blijken er 8 te zijn.
Ook vanaf hier is de villa niet te zien. Die ligt goed verscholen in een baai, waar de boot snel aan voorbij vaart.

Onderweg heb ik sjans met een fantastische knul. Voortdurend schenkt hij me de ene glimlach na de andere. Maar al snel merk ik dat ik niet de enige ben. Ook de mevrouw voor mij en zelfs Bas krijgen aanbiddelijke blikken toegeworpen. En dan krijgt deze 9 maanden jonge charmeur een soepstengel van zijn moeder en is het gedaan met het geflirt.

Als we er bijna zijn, slaat de twijfel bij Bas toe. Moeten we er hier niet uit? Maar volgens mij is het een halte verder. En ik blijk gelijk te hebben. Voor de verandering 😁

Voor het diner heeft Bas een leuk restaurantje gevonden, op 5 minuten lopen van de camping. Het is eigenlijk een wijnwinkel, wat later een restaurant is geworden. In eerste instantie lopen we er straal voorbij. Pas als we uitkijken naar een wijnwinkel, vinden we ook het aangrenzende restaurant. Dat het eerst een wijnwinkel was en pas daarna een restaurant, blijkt al gauw. Want de wijnkaart is 3 keer zo dik als het menu.

Met goedgevulde magen keren we uiteindelijk weer 'huiswaarts'. Waar Nova zich dramatisch en uitgeteld op de bank laat vallen. Ze is nu alweer aan vakantie toe.

Geschreven door Esthers.camperreizen