Dag 89
Dinsdag 14 juni
Ongelukje

Na een gezellige avond als die van gisteren was slapen niet zo'n groot probleem.
De avond ervoor hadden we met Michael en lona, een Deens koppel, afgesproken om een taxi te delen naar Muxia vandaag. De bussen gaan namelijk niet rechtstreeks en zijn nog duurder ook.
In de morgen vroeg Elise uit Australië of ze ook nog mee kon rijden. En toen was onze taxi vol.
Om 11uur konden we instappen. Met alle backpacks zat de auto propvol. Het zou een ritje van een uur worden van Finnesterre naar Muxia. We waren enorm blij dat we niet lopend waren gegaan, want de regen kwam met bakken uit de lucht vallen. Ondanks het slechte weer reed onze chauffeur als een malle. Echt ontspannen zaten we niet in de auto. Elise en Michael waren al na 10min wagenziek.
Toen we bijna in Muxia waren gebeurden waar we allemaal een beetje bang voor waren. Onze chauffeur lette even niet goed op en reed tegen een stilstaande auto aan! Gelukkig reden we op dat moment niet erg hard, maar de klap voelde er niet minder om. Papa had het aan zien komen omdat hij voorin zat en had zich schrap kunnen zetten. Ik vloog met met hoofd tegen de stoel van de chauffeur aan en klapte terug naar achteren.
Jezus wat waren we geschrokken! Het duurde heel even voordat iedereen kon reageren. Toen de grootste schrik over was checkte we of allemaal in orde waren. Buiten wat hoofd en nekpijn viel het mee. Tot onze verbazing stond onze chauffeur al buiten de auto te vloeken en de schade te inventariseren. Geen moment heeft hij zich om ons bekommerd! Hij heeft nog niet eens de vraag gesteld of we allemaal in orde waren. Bizar!
We stonden een half uur stil om de formulieren in te vullen ect.
Toen we weer door konden reed de chauffeur net zo roekeloos als daarvoor. We hebben hem toen we aankwamen dan ook geen van alle bedankt.
Drie maanden lang heb je alleen maar gelopen en de eerste keer dat je een taxi neemt gebeurt dit... Moeilijk te bevatten. Maar gelukkig liep het allemaal met een sisser af.
Om van de schrik te bekomen besloten we eerst wat te gaan drinken voordat we opzoek gingen naar een slaapplaats. Daar kwamen nog meer bekende tegen. We spraken af die avond samen een hapje te eten met z'n negenen.

We vonden een leuke Albergue die gerund werd door Hongaarse mensen. Het was er netjes verzorgd en niet groot. Papa en ik kozen een gewoon bed. Voor het eerst in tijden een keer geen stapelbed.

Toen het in de middag even droog was gingen we de kerk bezoeken. Deze lag op een heuvel aan de zee. De zee was vandaag erg wild door dat er veel wind stond en het weer erg slecht was. De kerk was niet open voor bezoek, dus hebben we een tijdje genoten van de sterke golven die tegen de rotsen aan slaan. Papa wilde het van heel dichtbij bekijken samen met Mag en Michael. Lona en ik bleven aan de rand staan.

Laat op de middag gingen we even op bed liggen. Met het slechte weer kun je weinig doen en papa en ik voelde ons allebei niet helemaal lekker. We hebben het idee dat ons lichaam echt moet wennen aan het niet intensief bewegen en een beetje rondhangen.

In de avond aten we een hapje met alle bekende die hier in Muxia waren. Daarna gingen we de kroeg in waar papa genoot van weer een EK wedstrijd en ik kletsten met de rest van de groep.
We moesten er nog even flink de pas in zetten om
Voor 23uur bij de Albergue te zijn. Dat was de enige regel: binnen voor 23uur, anders slaap je buiten. Gelukkig konden we binnen en doken we snel ons bed in.

Geschreven door Pietlieke.is.weg