Dag 83
Woensdag 8 juni
Doel bereikt!

Dan wordt je wakker... De laatste dag van de reis waar we al jaren over dromen!

Vannacht heb ik heel slecht geslapen. Elk uur van de klok heb ik gezien. Onbewust is het toch spannender dan je denkt.
Het gerommel in de Albergue begon al erg vroeg. Rond 4uur gingen de eerste wekkers af en vertrokken er veel wandelaars.
Wij waren de één na laatste die vertrokken uit de herberg om half 7. Het leek ons zinloos om zo vroeg te vertrekken en om 8uur in Santiago te zijn.

Van start gaan op je "laatste dag" gaf ons een heel vreemd gevoel. Met een knoop in onze maag liepen we weg uit het dorp.
De eerste twee á drie uur was het onderweg extreem rustig! We zagen maar enkele pelgrims. We hadden het gevoel dat we de enige waren die pas om half 7 vertrokken waren.

5 kilometer voor Santiago stopte we nog voor een kleine drink pauze. En toen het tijd was om weer door te gaan besefte we ons dat het nu echt ging gebeuren.

Ineens vliegen de kilometers aan je voorbij en is elke stap die je zet er één dichterbij het behalen van ons doel en tevens het einde van onze droom!
Van de zenuwen moesten we nog een sanitaire stop maken 2km voor de finisch.

Dan verschijnt de toren van de kerk tussen de huizen door! Kriebels in m'n buik en een grote knoop in m'n maag!
Onbewust gaan we rustiger lopen en zeggen we tegen elkaar: "elke stap die we nu zetten is er 1 die het einde dichtbij brengt en dan is het echt compleet". We zijn gespannen en benieuwd naar wat het finishen met ons doet!
Voor we het door hebben staan we aan de zijkant van de kathedraal. Er staan wat kraampjes en veel dagjes mensen. Is dit het nu? Schiet er door me heen. We lopen door zonder wat te zeggen. Onder Een bruggetje door en plots staan we op HET plein voor de kathedraal! Het overvalt ons en we weten even niet goed wat te doen of te voelen... Na een halve minuut komt het besef dat dit echt de eindstreep is en we vliegen elkaar in de armen! Emotie neemt de overhand en de tranen rollen over mijn wangen! Zoveel gedachten die op zo'n moment door je hoofd schieten.
Wauw, hebben we dit echt gedaan? Sta ik hier echt? Dit zou ik iedereen gunnen! Wat een overwinning! Zou oma trots zijn? Wat een prachtige kerk ook al staat hij in de stijgers. Nu is het voorbij!
En zo kan ik door blijven gaan. We staan een tijd lang naar de kathedraal te staren helemaal verzonken in gedachten!

Dan komt Metheo, de Italiaanse man waar we afgelopen dagen veel mee hebben opgetrokken op ons af. Hij had foto's van ons gemaakt toen we aankwamen zonder dat we het door hadden. Hij liet ons even genieten van het moment.
Toen omhelsden en feliciteerde hij ons.
Na hem volgende er meer. Ineens zie je zoveel veel mensen die je onderweg tegengekomen bent. Met sommige heb je een goede band en met andere heb je kort gesproken. Maar het maakt geen enkel verschil. Je voelt het zelfde en bent zo enorm gelukkig en trots op elkaar!
We zien Sofie uit Duitsland, de lerares met haar klas uit Amerika, het stel uit Mallorca met de paarden en ga zo maar door!

Als we onze schoenen uit doen en op het plein gaan liggen komt het zonnetje door! Wat een geweldig plaatje is dit! We zullen het wel verdiend hebben. Dit moment vergeten we nooit meer! Samen Matheo wachten we op zijn vrouw die nog niet binnen is. Wanneer zij binnen komt lopen maak ik foto's. Dit zijn van die dingen die je niet afspreekt maar gewoon doet.

Als het een beetje rustiger is bellen we met het thuisfront! Fijn om even een bekende stem te horen en onze emoties met hen te delen.

Met z'n alle genieten we in de zon van de andere pelgrims die aankomen. De ene loopt vlot binnen terwijl de ander binnen komt strompelen, maar ze hebben het allemaal gehaald. We feliciteren de bekenden die we zien en maken her en der een praatje. Rond het middag uur gaan we naar het pelgrimskantoor om onze Compostella te halen. De oorkonde die je krijgt als je je pelgrims paspoort met stempels kan laten zien. (Zie foto)
Na een half uurtje wachten zijn we aan de beurt. We krijgen een mooie gekleurde Compostella en betalen wat extra om er 1 met de startdatum, plaats van vertrek en het aantal gelopen kilometers op te hebben. Trots lopen we met het papiertje in onze hand naar buiten!

Inmiddels is het dan echt tijd geworden voor een koud pilsje op het terras. We lunchen en proosten samen met de Italianen op onze overwinning! We eten wat samen en gaan daarna onze eigen weg om alle indrukken een beetje te laten bezinken.

We kozen ervoor om die avond niet te gaan uiteten, maar wat lekkers te kopen en met een wijntje en een pilsje op het plein voor de kerk te gaan zitten. In het avond zonnetje praten we na over alles wat de dag ons gebracht heeft.
En we proosten op doorzettingsvermogen, familieband, 37jarige huwelijk van ons pap en mam, onze benen en voeten, Karin haar verjaardag en op iedereen die ons in DE tocht van ons leven heeft gevolgd of gesteund op welke manier dan ook! JULLIE ZIJN GEWELDIG!!!
Dagelijks hebben we alle reacties met veel plezier gelezen. Ze staken ons een hart onder riem als t nodig was, we kregen bruikbare tips en hebben ook vaak smakelijk gelachen om de manier waarop iedereen onze verhalen beleefden! THANKS!

Toen we terug naar de Albergue liepen kwamen we onze itliaanse vrienden tegen. Zij trakteerde ons op een wijntje. Manuela was jarig, dus had dubbel feest te vieren!
Om 22:30u kropen we ons bed in met het plan morgen echt uit te slapen!

Donderdag 9juni houden we een rustdag en halen we Joost en de Bløf mannen binnen. De dag erna gaan we onze tocht nog een beetje langer maken door naar Finisterre en muxia te lopen. Het is nog ongeveer 115km die we in 4 dagen willen afleggen.
Daarna hebben we nog een paar dagen om uit te rusten voordat we 17juni terug vliegen naar Brussel. We pakken daar een bus naar Scherenheuvel.
Middernacht vertrekken we dan voor de allerlaatste 65 kilometers! Als alles volgens schema verloopt komen we 18juni om 15u aan bij de barbarakapel in Alphen. Wij zouden het super leuk vinden als iedereen die ons op welke manier dan ook heeft gevolgd of gesteund daar met ons een proost uitbrengt! Dus voel je welkom als je zin hebt!

En Toon, wij hebben onze laatste pauze al tijden vast staan. Die gaan we zeker bij pasific houden! Daar hebben we op de heen weg voor het eerst gepauzeerd en daar zullen we ook zeker afsluiten. Bereid de eigenaresse alvast maar voor op onze komst;)

Vandaag sloten we af met een trip van 21km (speciaal voor broer en Peetoom Toon) Dit bij alle andere kilometers opgeteld maakt dat we eindigen met een totaal van 2446km!

Geschreven door Pietlieke.is.weg