Dag 52
Zondag 8 mei
Terug in het ritme

De wekker ging vandaag vroeger dan anders. Het was om precies te zijn 5:00uur.
Tijd om te douchen, ontbijten en de laatste spullen te pakken.
We hadden weer een hoop overbodige spullen mee naar huis gegeven en hiervoor in de plaats onze tassen gevuld met Nederlands eten. Toen we onze rugzak om deden voelde hij weer net zo zwaar of zelfs zwaarder;)

Om half 7 werden we afgezet waar we de route gisteren waren gestopt. De zon was net op aan het komen. Wat een prachtige plaatje was. (zie foto)
Midden op straat namen we uitgebreid afscheid van elkaar, maar dat kon want er was nog geen kip wakker! Het afscheid viel ons minder zwaar dan de vorige keer. We hadden nu meer tijd samen door kunnen brengen en zijn inmiddels al over de helft.
Wat geweldig dat ons gezin, helemaal compleet, naar zuid Frankrijk is gekomen! Mam, Gijs & Beau, Silke & Rens, we vonden het geweldig. Jullie waren ons de rustdagen meer dan waard:)

Met de kiloknaller op onze rug vertrokken we op weg naar saint Sever waar we vanavond gingen slapen.
We liepen weer een groot deel van de morgen over de oude spoorbaan, dit stuk was het wel geasfalteerd.
In Mont de Marsan, een grotere stad, liepen we bijna vlekkeloos. Één keer stonden we even in het boekje te zoeken toen er spontaan iemand stopte met zijn auto om te vragen of hij ons kon helpen.
De nieuwe schoenen liepen prima en voor we het wisten waren we al 4 uur onderweg. De eerste 20km van de dag zaten erop.

We rusten even en probeerde wat slaapplaatsen vast te leggen voor de komende dagen. Dit laatste is vanaf nu zeldzaam. Vanaf hier geldt bijna overal het principe: wie het eerst komt die het eerst maalt. En dat is nieuw voor ons en ook best een beetje spannend. De slaapplaatsen liggen vaak wel 20km uit elkaar, dus je hebt niet zomaar iets anders als het vol is.

Na 11 uur werd het voor papa en mij zwaar. We hadden moeite om terug in ons ritme te komen merkten we. Onze spieren werden zwaar en mentaal ging het ook niet meer vanzelf.
De laatste 8km waren voor mijn gevoel bijna de zwaarste van de hele tocht tot nu toe! Mijn kuiten verzuurde en verkrampte bij iedere stap die ik zetten. En op ongelijk terrein was de pijn nog erger. Of ik nu moest wennen aan mijn nieuwe schoenen of dat m'n lichaam de rust wel prima vond, ik weet het niet. Papa zijn knie had de smaak van de rust denk ik te pakken en begon ook te protesteren. Met een paar kleine pauzes haalde we het voorstadje van het dorp. Daar trakteerde Jacobus ons nog even op een dikke klim. Ik heb nu gevoeld wat ze precies bedoelen met een kuitenbijter:(
Gelukkig overwonnen we ook deze klim al was het wat trager dan normaal.
Boven lag saint Sever en we gingen rechtstreeks op het office the tourisme af. GESLOTEN, vanaf 13u. Shit, wat baalde we! Na wat Franse aanplak biljetten te hebben ontcijfert vonden we wel een 06 nummer. Op hoop van zegen belde we en gelukkig nam er een vriendelijke man op die ons gelijk onze kant op kwam.

We kwamen terecht in een groot refuge waar vanavond ook twee andere Nederlanders en een Fransman logeren.

Na het papierwerk (stempels zetten, gegevens invullen en codes van de deuren uitwisselen) plofte ik lekker op bed. Papa sprong onder de douche en ging daarna even het dorpje in. Na een heerlijk middagdutje moest ik weer eens gaan schrijven. Ik had een dag verzuimd, dus "werk" voor twee vandaag;)

In de avond maakten we lekker een pot rodekool warm die we aten met de slavinken van mama!

We liepen vandaag 34km dat ons totaal brengt op 1511 km.

Dag 53
Maandag 9 mei
Verdomde kuiten

Voor alles moet een eerste keer zijn, zo ook om al laatste de refuge te verlaten. Vandaag was iedereen al vertrokken toen wij gingen ontbijten. Omdat we maar 29 km te gaan hadden vandaag leek ons het prima om rond 8u op pad te vertrekken. De route was goed aangegeven dus het zag er positief uit voor vandaag, maar na 5km begon het gedonder jammer genoeg. Mijn linker kuit ging met de stap meer zeer doen. Alsof er elke stap in m'n spier gesneden werd. We minderde tempo en stopte zoveel als nodig was. Het hielp alleen geen van beide. Na een uur ploeteren drong papa aan om pijnstillers te nemen. Met tegenzin nam ik het toch maar in. Het aller scherpste van de pijn verdween, maar met een heuvelachtig landschap kwam de pijn er toch doorheen. Op dit soort momenten keer ik in mezelf en schieten er van allerlei gedachten door mijn hoofd. Dan ben ik zo blij dat ik niet alleen loop. Het is namelijk niet gemakkelijk om positief te blijven als je elke stap voelt.
Het was een bewolkte dag met veel motregen dat af en toe overging in een bui. Dus een aantal keer ging de poncho aan en uit.
Om 11uur nam ik nog een paracetamol en vanaf dat moment ging het steeds wat beter. Ik kon weer ons ritme oppakken en de pijn was op de vlakke stukken soms bijna weg.
Alleen de stijle afdalingen waren een heuse uitdaging. Iedere Fransman die we daar tegen kwamen heeft ons voor gek verklaard. We gingen namelijk achterstevoren van de berg af. Op die manier was ik pijnvrij, maar het is wel een vreemd gezicht!!

De laatste kilometers hadden we mooi uitzicht en zagen we voor het eerst de Pyreneeën liggen. Wat een joekels, zelfs van veraf. We zijn heel benieuwd hoe het ons afgaat om daar in 1 dag overheen te gaan. We hebben ze op de foto proberen te krijgen, maar het komt niet echt goed over.

Wonder boven wonder waren we op de Franse vrouw na (die een deel met de bus had gedaan) als eerste op de slaapplaats. Het was een gemeentelijke feestzaal. En als er pelgrims willen blijven slapen zetten ze er bedjes en stretchers in. Het biedt veel voordelen om vroeg te arriveren op je slaapplaats. Zo konden wij een goed bed kiezen en lieten we een nacht op de stretchers aan andere over;)

Later op de middag druppelde de andere mensen ook binnen die we kende van de dag ervoor.
Wij namen de tijd om onszelf te verzorgen. Ik ben een tijdje op bed gaan liggen om m'n kuit rust te geven.

S avonds aten we voor het eerst linzen uit blik met vlees erbij op aanraden van Marcel en Elise. En het smaakte echt prima.

Helaas had de feestzaal heel veel ramen en geen gordijnen. In slaap komen was dan ook lastig.
Toch gingen we optijd naar bed. Morgen staat er 39km op de planning bij gebrek aan tussenliggende slaapplaatsen.

Vandaag liepen we met pijn en moeite 29km wat ons totaal brengt op 1540km

Geschreven door Pietlieke.is.weg