Dag 36
Vrijdag 22 april
Tussen de buien door

Claudine onze gastvrouw bleek vannacht een nachtdienst gedraaid te hebben bij een huis voor gehandicapten. Toen wij beneden kwamen was ze net thuis en had ze vers brood bij van de bakker.
Na ons ontbijt namen we afscheid van de fijne gastvrouw en gingen op weg naar Marsac. In de ochtend sprongen er weer twee herten voor ons de weg over. In totaal zagen we er vandaag drie, maar die laatste kon het over steken van de weg niet meer na vertellen.. Omdat Beau ook dagelijks onze verslagen leest en we haar nachtrust niet willen verpesten hebben we besloten er maar geen foto van te maken;)

In de ochtend liet de zon zich een uurtje zien, maar de wolken wonnen het helaas al snel. Rondom ons heen was de lucht steeds enorm dreigend, zeg maar gerust pik zwart!
We hielden de lucht goed in de gaten en hoopten dat de wolken langs ons af zouden drijven. Dit was tot 12 uur gelukkig ook het geval. Net toen we een hokje gevonden hadden aan een mooie waterplas om te gaan lunchen begon de regen! Een uur lang kwam de regen met een flinke snelheid uit de lucht vallen. Wat een perfecte timing! Alsof het ons gegund was:) Het enige nadeel van een uur lang zitten in een half open hokje is dat je flink afkoelt. We deden steeds maar weer een laag meer aan. Het duurde zolang tot dat ik m'n handschoenen weer aan had.
Toen het stopte met regenen besloten we onszelf maar weer warm te gaan lopen, nouja echt warm lopen ging niet meer aangezien we nog maar 5 km te gaan hadden.
Onderweg werden we langs een mooie grote plas gestuurd. Ons pap begon gelijk te fantaseren hoe mooi deze plaats zou zijn als het gevroren had! Je zou er wel een ronde van 5km kunnen schaatsen.
Aan de kant van de plas stond een huis waarop een waterrat bevestigd was. (Zie foto) De eigenaar was duidelijk geen timmerman, want die had het rat allang vervangen en weer laten functioneren!

Aangekomen in Marsac was de mevrouw van ons verblijf nog niet aanwezig. De buren waren zo aardig om haar op te bellen en ze stuurde iemand om voor ons te openen. We kwamen in een oude bar terecht die gedeeltelijk was omgetoverd in een Gite. We kregen een slaapkamer met eigen douche en toilet. De jongen die ons binnen liet vertelde dat de eigenaar pas om 18u thuis kwam. Daar zaten we dan met z'n tweeën in de grote gite. We verkenden de boel even en kwamen er al snel achter dat er voldoende kookgerei aanwezig was. Dat betekende zelf koken! We deden in kopen om soep, puree, witlof en een schnitzel te maken.
Eenmaal terug in de gite begonnen onze handen te jeuken om de kachel aan te maken. We deden een beleefde poging om de eigenaar te bellen of het toegestaan was, maar toen deze niet opnam trokken we de stoute schoenen aan en zochten we hout om een vuurtje te stoken. We hadden wat te drinken, een warmte bron en inmiddels ook de WiFi code gevonden, dus we vermaakten ons prima. Verbaasd waren we te zien dat we na exact 5 weken van huis te zijn nog 38 reacties hadden op ons verhaal! Uit het oog uit het hart is een motto dat onze vrienden/familie en volgers niet hanteren! :))

Na een lekker maaltijd deden we de was en droogden we deze voor de kachel (zie foto) Ook daar heb je een hele taak aan. Omkeren, uitwringen, verhangen en de kachel aanhouden. Dat alles deden we onder t genot van een lekker wijntje wat het toch net wat gezelliger maakt.

Vandaag liepen we vandaag 27 km met een gemiddelde van 5,5 km per uur wat ons totaal brengt op 1057 km.

Dag 37
Zaterdag 23 april
Pieken en dalen

Vanmorgen waren we blij dat de was op 1 shirt na droog was. Het laatste shirt hingen we nog even op de verwarming zodat we alles droog in konden pakken.
Na het ontbijt wilde ik onze flessen gaan vullen met de ranja die ons mam had meegenomen. Ik heb heel m'n tas overhoop gehaald, maar kon hem niet vinden. Hoogstwaarschijnlijk heb ik het de dag ervoor bij Claudine laten staan! Het water smaak hier alles behalve lekker dus een smaakje erin is geen overbodige luxe. Ik kan niet omschrijven hoe klote ik me voelde toen ik er achter kwam dat ik ze had laten staan. Dat gevoel deed me beseffen hoe klein en simpel ons leven hier nu is! Dat je jezelf zo rot kunt voelen om een stom klein flesje ranja..
Balend van mezelf vertrokken we in onze poncho's. Gelukkig konden die na 10 minuten de tas alweer in. Het was een frisse en zeer mistige dag!
We wisten dat ons vandaag een pittige klim te wachten stond. (Zie foto met hoogte verschil uit ons boekje)
Vanaf de eerste kilometer werden we omhoog gestuurd. Een dikke twee uur klommen we door bospadjes omhoog. Het was een serieuze beproeving voor onze conditie, maar met af en toe een kleine pauze om de spieren te ontspannen ging het prima. Op de top van de berg zagen we bijna heen hand voor ogen door de mist.
Onder het mom van alles dat stijgt komt ooit een naar beneden daalden we na het behalen van de top weer af. De paden lagen bezaaid met keien wat het dalen lastiger maakten. Op een rustig tempo en vooral goed oplettend waar we onze voeten neerzetten liepen we naar beneden. Na een dikke drie uur lopen zonder pauze merk je dat je minder oplettend wordt en af en toe hadden we dan ook veel geluk dat we alleen een schuivertje maakten en niet vielen. Met een tas van 12kilo op je rug kun je veel lastiger corrigeren als je je evenwicht verliest.

Tegen de middag arriveerden we in een klein dorpje. We waren blij verrast te zien dat er een barretje open was.
Het barretje bleek toen we binnen kwamen meerdere functies te hebben. Het was een café, bakker en een buurtwinkeltje. Toen wij er wat aan het drinken waren kwam de moeder van de eigenaresse de voorraad groeten en fruit aanvullen.
Opvallend hoeveel mannen hier boodschappen komen doen. Maar we hadden al snel door waarom ze dat deden; ze komen een stokbrood halen en gooien even snel een borrel achterover!
Wellicht ook een goede formule voor in Nederland;)
Wij warmden ons ipv met een borrel op met koffie en thee.
Na de pauze hadden we nog maar 10 km te gaan. Ze gingen weer lekker heuvel op en heuvel af.
De laatste 5km kreeg ik plots weer last van m'n linker scheenbeen. Als ik mijn voet voorzichtig wegzette ging het redelijk. De laatste 2km waren echt pijnlijk en moesten we ons tempo drastisch minderen. Waar de plotselinge pijn vandaan komt is me onduidelijk, maar we hopen met morgen een 30km op de planning dat na een nachtje slapen over is.
Om 14:30u kwamen we aan in Les Billanges. We aten onze boterhammen op de trap van de kerk, lekker uit de wind. Toen was het wachten tot het 16uur werd en we binnen mochten in de refuge.

Daar kwamen we in een enorm kleurrijke omgeving terecht. De eigenaresse, francoise, was duidelijk een artistieke vrouw. Ze had het onderkomen volledig zelf opgeknapt. Mozaïek op die vloer, alle meubels allerlei kleuren en aan elke muur kunstwerken en schilderijen. Op de achtergrond klonk zelfs rustgevende muziek. En weer hadden we een houtkachel. Dit keer niet 1 maar twee! Toen ze die aanmaakten werd het gelijk behaaglijk.
In de refuge zagen we Patricia een Franse bazige vrouw die we al 3 keer eerder hadden gezien. Zij werd met de auto afgezet voor de deur. Het verbaasde ons al dat ze zo ver was, aangezien zij vele malen langzamer loopt. Maar op deze manier kon het kloppen dan we haar weer zagen.

S avonds kregen we heerlijke spaghetti en een vreemd soort fruit in gelatine. Die heb ik onopgemerkt door kunnen sluizen naar ons pap.
Tijdens het dessert kwam Fransoise met haar accordeon het nog even iets gezelliger maken! Ze kon een aardig liedje spelen op haar instrument uit 1906.
Met onze buik vol genoten we nog even bij de kachel, maar voor 21uur lagen we alweer op 1 oor.

Vandaag liepen we 25km dat ons totaal brengt op 1082km van huis.

Geschreven door Pietlieke.is.weg