Dag 32
Maandag 18 april

Vannacht als een blok geslapen op de harde bedden in onze mobiel home. Om 8.30u waren we zo ver om te vertrekken. We lieten geld achter ter donatie voor het verblijf en vertrokken.
Nog geen half uur later kwam de eigenaresse achter ons aangefietst. Ze was woedend. We hadden volgens haar te weinig geld achter gelaten! Dat op zich is al gek, omdat ze een donatie vroeg en geen vast bedrag. En omdat het enkel overnachten was lieten we €20 achter. Volgens de boekjes een normale donatie. De vrouw praatten zo snel omdat ze boos was dat het voor ons amper te verstaan was! Uiteindelijk begrepen we dat ze €10 extra wilde hebben. We gaven haar snel een tientje bij. Met deze vrouw was namelijk geen woord meer te spreken.
Stomverbaasd liepen we door....
Vanaf nu vragen we maar wat voor donatie iemand wil hebben om deze rare situaties uit de weg te gaan!

We liepen de eerste tijd over veel verharde wegen langs mooie kastelen. Het was erg fris, maar zonnig. We hebben zelfs nog even onze handschoenen aan gehad.

Na de fijne paden kwamen dan vandaag ook weer de natte paden. Wat begon met alleen maar klei, door de regen van de afgelopen dagen, werd een heus waterballet. Onze schoenen gingen weer eens kopje onder:( Als hertjes sprongen we door de natte stukken heen. Toen we weer droog stonden moest ik denken aan de reactie van Marco en Katrien: denk op deze momenten maar dat het leuk is om te lezen voor de thuisblijvers;)
We hebben er daarom ook maar hard om gelachen.
Bij een plas waar we echt tot over onze enkel door het water moesten hebben we er voor gekozen om een omweg door een akker te maken. Het was een kilometer om, en we moesten door het lange natte gras. Dus onze schoenen en broekspijpen werden alsnog nat, maar niet zo doorweekt als dat we door de plas waren gegaan.

Na 16km wandelen besloten we te pauzeren op een pleintje in een klein dorpje genaamd Lacs.
Daar zaten we lekker in het zonnetje.
Na de lunch pakte we ons pad op en liepen we naar Châtre, een grotere stad. Daar deden we wat kleine boodschappen.
In de binnenstad raakten we de route kwijt. We besloten een stukje terug te lopen en het boekje erbij te houden. Het hielp jammer genoeg niets.
Bij gebrek aan aanknopingspunten liepen we richting de kerk. Daar komt de Jacobsroute bijna altijd langs. Bij de kerk aangekomen zagen we geen stickers. Het was weer tijd om op te splitsen. (Dat doen we als we de weg kwijt zijn) papa de ene kant op en ik de andere. Als papa de juiste weg vindt fluit hij heel hard en ik bel hem op als ik goed zit. Dit keer had ik de juiste weg, dus ik belde hem op en we konden door.
Om 15:30u arriveerde we in Petit Chenil een gehuchtje waar we vannacht slapen. Het adres dat we door hadden gekregen kwam uit bij een klein huisje met heel veel rommel voor de deur. We vroegen ons serieus af waar we zouden moeten slapen. Na een paar keer aanbellen besloten we maar een stoel uit de tuin te pakken en te wachten tot er iemand thuis kwam. Na een kwartier arriveerde er een oude man met een jonge dame. Ze namen ons mee naar een tuinhuis dat recht aan een kabbelend beekje ligt. Het tuinhuisje was netjes en er stonden 4 stapelbedden. Naast het huisje is een kleine douche en toilet. (Hopelijk hoef ik er vannacht niet uit om te plassen)
We deden snel onze schoenen uit in de hoop dat die nog drogen in de zon. De kachel in t huisje is namelijk defect.
Omdat we nog energie over hadden liepen we 1,5km om bij een barretje te komen. Daar kreeg ik de WiFi code en konden we ons verhaal weer posten. De barvrouw had geloof gezien dat we hongerig waren en bracht ons nootjes. Dat was een prima eerste buikvulling! Ik stond wel even gek te kijken toen de barvrouw zei dat ze geen cola had. En toen ik vroeg naar wat anders fris had ze enkel tonic... En alcoholische drank. Welke bar heeft er nu geen fris drank..?
Na weer even contact te hebben gehad liepen we terug naar onze prachtige slaapplaats. De eigenaar had voor ons gekookt, maar ons vooraf gewaarschuwd dat hij geen top kok was. We keken dan ook vol spanning wat hij ons zou serveren. Met zijn boodschappen trolley kwam hij aan rijden. Hij haalden er twee salades met mais en tonijn uit, een pan tagliatelle met kip, appelmoes en een toetje. Het smaakten heerlijk en we konden het op ons tempo (lees: snel) naar binnen werken;)
Hij stempelde onze pelgrimspaspoort af en we kregen een klein goudkleurig Maria hangertje.
Met een spijker die we in de tuin vonden sloegen we die van mij vast op m'n stok. Zo is hij toch een beetje versierd.

Na het eten gingen we onder de douche om zo warm mogelijk ons bed in te kruipen.
Morgen weer een lange wandeling op de planning, dus de wekker staat om 6.18u

Vandaag liepen we 27km dat ons totaal op 943km brengt.

Geschreven door Pietlieke.is.weg