Dag 92
Vrijdag 17 juni
Van vliegen naar lopen

De wekker ging vannacht om half 4. Ondanks de eigen kamer en de fijne bedden had papa geen oog dichtgedaan en ik heel onrustig geslapen.
We stonden buiten in het donker te wachten op de taxi. Maar die liet op zich wachten...
Omdat de dame van het hotel de taxi geregeld had Wisten wij niet wie we moesten bellen. Gelukkig hadden we het mobiele nummer van de dame voor noodgevallen gekregen. Er zat niks anders op dan haar uit bed te bellen. Grappig genoeg stond haar mobiel uit! Op dat moment konden we er alleen niet mee lachen. In het halletje vond ik een kaartje van een taxi bedrijf en belde hen op. Deze kwam zo snel als hij kon om ons op te halen. Binnen 5 minuten stond hij voor de deur. En na 10 minuten stonden we op t vliegveld.

Bij het inchecken had ik geluk dat mijn stok als bijzondere bagage gratis mee in mocht inchecken. Toch een mooi aandenken aan onze reis.
Om 6:45 stegen we op en vlogen we richting Madrid. Daar moesten we overstappen. Op onze tickets stond de tijd van opstijgen en het bleek dat we maar 10 minuten hadden om de gate te vinden en te boarden. En Madrid heeft best een groot vliegveld. Tot overmaat van ramp stond het gatenummer niet op de borden en wisten we niet waar we heen moesten. Na een kleine paniek aanval zag ik dat onze vlucht later ging dan op de tickets vermeld stond. Met de zweetdruppels op ons voorhoofd liepen we rustig naar de gate om te boarden.
We hadden weer een prima vlucht en landen rond 11uur op Zaventem.
Daar was swissport aan het staken, waardoor het één grote chaos was bij het oppikken van de bagage. Er waren mensen die al 4 uur op hun bagage stonden te wachten..
Daar kwamen wij even goed weg, want toen wij bij de band aankwamen lagen onze backpacks er al op.
Alleen misten we mijn stok nog. Bij lost en found konden ze ons vertellen dat er geen speciale bagage uit Madrid was meegekomen. We vulden een formulier in en de stok zou thuis geleverd worden als hij terecht was. Jammer maar helaas niet thuis komen met de stok die ik toch bijna de hele reis bij me heb gehad.

Het volgende wat ons te doen stond was richting Scherpenheuvel te komen vanuit Brussel.
Door stakingen en vandalisme bleken er veel treinen uit te vallen en moesten we langer wachten op het station dan we gepland hadden.
Na een uur wachten stapte we in de trein naar Diest. In Diest stapte we over op een trein die ons tot in Zichem bracht. Van daaruit besloten we lopend naar Scherpenheuvel te gaan. (4km)

In Scherpenheuvel kregen we al even het thuis komen gevoel. Voor ons allebei zo een bekende plek. In het pelgrimsonderkomen haalden we de laatste stempel voor op onze kaart. Deze werd door de pastoor zelf gezet. Die zat daar toevallig koffie te drinken en herkenden ons nog van het vertrek 3 maanden geleden. Hij was erg blij dat we heelhuids terug naar huis kwamen.

We bezochten de baseliek waar op dat moment een mis bezig was. We bleven tot aan de communie.
Daarna staken we allebei een aantal kaarsjes en een grote kaars aan. We hadden veel mensen beloofd dit te doen in santiago, maar daar had je alleen een mogelijkheid om geld in een apparaat te doen en dan ging er een kaarsje op batterij branden. Nu ben ik erg van de moderne technieken, maar een kaarsje aansteken op deze manier heeft voor mij geen meer waarde.
Daarom hebben we echte kaarsje in Scherpenheuvel aangestoken!

Om half 4 vertrokken we op weg naar Stelen.
Het weer was lekker en we konden in ons t-shirtje lopen. Achter ons werd het alleen wel steeds donkerder. Toen we tussen Averbode en Veerle-Heide door het bos liepen zagen we dat het daar hard geregend had. Het bospad stond op bepaalde stukken volledig blank! We moesten aan de prikkeldraad vasthouden om enigszins droge schoenen te houden. We kregen even een flashback van België en Frankrijk.
Toen we nog in het bos waren begon het te onweren en te bliksemen. We versnelden onze pas, maar we moesten nog een kilometer voor we het bos uit waren. Bij de grote klappen gingen we toch even op onze hurken zitten. Je weet maar nooit dachten we, zou wel een heel zuur einde van onze reis zijn om nu door de bliksem geraakt te worden.
Gelukkig hadden de mensen van het eerste huis dat we tegen kwamen de garagedeur open staan. Daar konden we wachten tot de grootste bui over getrokken was.
In de regen liepen we door tot Veerle waar we wat aten. Na het eten konden we gelukkig droog doorlopen naar Stelen.
Daar zaten mister Bean en z'n vrouw al op ons te wachten in het café. Snel daarna kwam ook Kim binnen. We dronken wat en kletsen over onze reis.
Om 21u wilden we toch wel naar bed. Papa kon in de huiskamer op de bank slapen en ik had een veldbedje.

Vandaag liepen we 20km. We rekenen de kilometers van Zichem naar Scherpenheuvel niet mee. Dit brengt ons op een totaal van 2560km

Dag 93
Zaterdag 18 juni
Home sweet home

Om 2 uur ging de wekker. Wat was het een korte nacht op een hard bedje;) Mama Bean hoorde we in de keuken al rommelen om ontbijt voor ons te maken. Ze had maar een uurtje geslapen en speciaal voor ons een vaste klant niet binnen gelaten. Volgens haar bleef die altijd te lang zeveren! En ze was bang dat wij dan niet konden slapen.
Met een stevig ontbijt en wat boterhammetjes voor onderweg op zak namen we afscheid van van de gastvrouw. De laatste slaapplaats van onze reis.
Over bekend terrein liepen we in de richting van Nederland. We waren blij dat het droog was. Het voelde weer als vanouds om in de nacht te wandelen. Wat een rust geeft het om niet ver van je af te kunnen kijken en het ochtend te zien worden. Om 5:20u kwamen we in Kasterlee aan waar we onze eerste pauze hielden. We liepen al voor op het schema dat papa gemaakt had. Op dit tijdstip was er helaas geen café open om een lekker kopje koffie te drinken, dus namen we maar weer eens pauze in een bushokje. Na een half uurtje vonden we het we weer goed geweest en deden we de tassen weer op de rug. Net toen ik een stap uit het hokje zette begon het te regenen.
Ik liet papa m'n poncho pakken, maar binnen een paar seconde veranderde de motregen in een stortbui! We besloten te schuilen omdat we een half uur voor liepen op schema. Als we door deze bui hadden moeten lopen waren we volledig doorweekt geweest! Na een half uur besloten we toch maar door te gaan. Het regende inmiddels wat minder, dus poncho's aan een gaan! Na 5 minuten wandelen werd het droog. Hier kwamen we even mooi weg.
De uren vlogen voorbij en af en toe kletsten we over hoe het thuiskomen zou zijn. Wie zouden er staan en hoe zou het voelen?
Beide hadden we een heel ander gevoel dan dat we normaal terug lopen vanuit Scherpenheuvel. We hadden beide nog energie voor 10 en een vrees rustig gevoel in ons lijf.
Zo liepen we Turnhout in, steeds dichter bij huis.
Het was nog vroeg, de markt was aan het opbouwen. We moesten nog even zoeken naar een café dat al open was voor de koffie.
Papa bestelde drinken terwijl ik naar het toilet ging. Toen ik terug kwam liep ik zowat tegen Coen van Gorp aan die ook een sanitaire stop had gemaakt. Het duurde even voor het bij me doordrong, en ik vroeg geloof ik: Wat doe jij hier? (Veel te serieus) Een paar tellen later viel mijn kwartje: de Scherpenheuvelgangers waren naar Turnhout gekomen met om ons het laatste stukje te lopen! Ze hadden een spandoek voor ons bij dat het helemaal compleet maakten.
Wat gezellig!! We dronken samen een paar koppen koffie en kletsten honderduit. Na een half uurtje was het dan wel echt tijd om te gaan, anders zouden we van ons schema afwijken.
Doordat we zoveel bij te praten hadden vlogen de kilometers aan ons voorbij. Zelfs het normaal eeuwigdurende fietspad was zo voorbij. En ineens zagen we pasific al. De grens bereikt! Daar zaten tot onze verbazing nog een aantal Scherpenheuvel gangers als welkomscomité klaar. Weer waren we overdonderd. Na iedereen persoonlijk te hebben gesproken gingen we naar binnen om Linda een dikke knuffel te geven en met haar te proosten op de laatste pauze! Al was 11uur misschien een beetje vroeg voor bier, het kon ons niks schelen. We genoten ervan:)
Met een grote groep liepen we in de richting van Baarle-Nassau. Toen we ter hoogte van don Quichot waren kwam het ineens met bakken uit de hemel. We schuilden met de groep onder een carport om niet tot op onze ondergoed doorweekt te raken. Het weerbericht bleef het komende uur regen voorspellen, dus besloten papa en ik dat we toch door moesten gaan. Onder het afdak namen we afscheid van de groep en bedankten we hen voor het warme onthaal. Het laatste stukje moesten we zelf doen. Op naar de christinastraat. Met m'n huis in verte draaide m'n maag om en voelde ik de emotie op komen. Aan mijn balkon hing een groot spandoek! (Zie foto) Heel m'n huis was versierd met ballonnen en A4tjes met foto's en tekst. Er stonden verse bloemen en kaartjes en pakketjes. Wat prachtig! De tranen rolden over mijn wangen... THUIS! Toen het een beetje zakte liep ik een rondje door m'n huis, wat voelde ik me klein in dit ineens zo groot ogende huis. Alles voelde enorm en alsof het niet echt van mij was.
Snel douchten we onszelf en gingen we op weg naar Alphen. Om ons heen dreigden de lucht met regenbuien. Gelukkig konden we droog lopen.
Op de baarleseweg stopte er een auto. Het waren Wil en Mariette die zo enthousiast waren dat ze met hun feest kleren door de sloot banjerden om ons te feliciteren en een bloemetje te geven. Wij hebben iets met elkaar onderweg treffen zei Wil en daar had hij helemaal gelijk in!
Met de eerste felicitaties op zak wandelden we door. Onderweg zagen we veel bekende die claxonneerden of even kort stopte. Allemaal even lief.
En dan loop je echt Alphen in, alsof je niet weg bent geweest. Alles bijna het zelfde en gelijk een thuis gevoel. Voordat we naar de barbarakapel gingen wilden we eerst even langs het kerkhof. Langs Opa en Oma van Puijenbroek en de Jong.
Bij Oma werden we overvallen door emotie toen we twee boeketten op het graf zagen liggen met een prachtig kaartje eraan. Geschreven vanuit oma en opa. Dat raakten ons diep op een positieve manier! Bij allebei legde we een schelp weg die we op het strand in Finnesterre gevonden.
Dit was het laatste wat we wilden doen voor we onze grote reis echt gingen beëindigen. Het was goed zo!

Onderweg naar de plek waar we 3 maanden geleden vertrokken waren kwam er nog een keer goed hard regen van boven. Weer zochten we een portiekje op. Het weer zat ons niet mee, maar het kon ons niks meer schelen. We waren we bijna.
Beide waren we flink gespannen en erg benieuwd. Toen de rotonde inzicht kwam zagen we dat er een tent was gezet bij het kappeletje. Er stonden meer man dan wij konden tellen en hadden verwacht! En toch lag de focus even alleen op ons gezin. De verkeersregels deden er niet meer toe en met de sjaal van de van dijkjes in onze hand staken we de rotonde midden over! De auto's moesten maar stoppen voor ons, zo voelde dat.
We vlogen in de armen van ons mam, Gijs, Silke, Beau en Rens. Even was het alsof we er alleen met ons gezin waren. Na een paar minuten huilen, knuffelen lachen en flow aaien kwam het besef weer dat we niet alleen waren. Ongelooflijk hoeveel mensen de moeite hadden genomen om in de regen ons in te komen halen! Ik denk dat er wel 200 man was. Familie, vrienden en vriendinnen, collega's, volleybal maatjes, buurtgenoten en ga zo maar door! Er kwam geen einde aan de felicitaties. Niet te bevatten. Ondertussen werden we door ons Silke voorzien van een drankje om te proosten en de droge mond weg te spoelen.
Familie de Jong had nog een champagne momentje voor ons in petto. Beide kregen we een fles champagne om als echte winnaars leeg te spuiten. Dat lieten wij ons natuurlijk geen twee keer zeggen en na dit moment stonden we helemaal naar de drank. Maar ach het is een wat anders dan naar zweet he;)

We hebben tijd te kort gehad om iedereen persoonlijk wat uitgebreider te spreken, maar we willen jullie van uit de grond van ons hart bedanken. Bedankt voor alle berichtjes die we onder ons blog kregen. Bedankt voor iedereen die er voor ons mam is geweest toen ze drie maanden alleen was. Bedankt iedereen die zo met ons meegeleefd heeft. Bedankt voor alle complimentjes die ik kreeg over ons blog. En bedankt dat jullie ons dit overweldigende onthaal hebben gegeven op 18 juni. Dit is een dag die wij NOOIT MEER gaan vergeten!
BEDANKT-BEDANKT-BEDANKT

Vandaag liepen we de laatste 48km van ons avontuur. Dit was het dan.. We sluiten af met een totaal van 2608km.

Wat ons de komende tijd qua emoties en acclimatiseren te wachten staat weten we niet, maar deze ervaring pakt niemand ons meer af!
Forever in out mind! Adventure of a lifetime!

Geschreven door Pietlieke.is.weg