Vandaag toch nog even de deur uit gegaan om het Numismatisch Museum te bezoeken. Mijn wellness-afspraak (ja de laatste….helaas) stond pas voor 12.30 uur gepland, dus tijd genoeg.
In het pand van de Centrale Bank van Suriname aan de Mr. F.H.R LIM A Postraat 7 is het Numismatisch Museum ondergebracht. Dit museum voor de vastlegging van de Surinaamse munteenheid werd op 8 april 2022 opgericht. Het beheert, verzamelt, bestudeert en presenteert een collectie die een beeld geeft van de ruilhandel, de muntomloop en het geldwezen in Suriname vanaf het begin tot heden. Ik heb er één foto kunnen maken. Wist niet dat het niet mocht.

Suriname heeft eeuwen te kampen gehad met gebrek aan behoorlijke betaalmiddelen en zich meermalen moeten behelpen met historisch merkwaardige, maar bedenkelijke geldsurrogaten, zoals plantageprodukten (tabak, daarna suiker), munten uitgegeven door particuliere handelaren en geïmproviseerd papiergeld uitgegeven door het Gouvernement. De grondoorzaak was, dat het land als plantagekolonie meestal een betalingsbalans tekort had, doordat het altijd grote behoefte had aan invoer van talloze kapitaal- en verbruiksgoederen en slechts de sterk wisselende uitvoer van een klein aantal plantageprodukten daartegenover kon stellen.

De geschiedenis van het Surinaams geldwezen is onder te verdelen in vier periodes, die ik kort weergeef (zie anders www.cbvs.sr )
1. Het suikergeld (1667-1761), suiker als betaal middel. Schaarste aan kleingeld werd opgelost door de zogenoemde “papegaai-penningen”. Muntjes waarop een papegaai stond op een tak, met een cijfer. Kon je niet lezen dan kon je aan de bladeren van de tak zien, hoeveel het muntje waard was (1, 2 of 4 pond suiker)
2. Het kaarten geld (1761-1828). Dit betaalmiddel was een soort muntpapier. Het opvallendste was het soort muntpapier dat is gemaakt van speelkaarten en waarop klavers, ruiten, heren en boeren prijken.
3. Ordening van het Surinaamse geldwezen en aansluiting bij het Nederlandse geldwezen (1828 - 1940). Nederland ging zich inmengen. Zilveren en koperen munten werden ingevoerd en door België gedrukte bankbiljetten.
4. Invoering van een eigen Surinaams geldwezen (1940 tot heden). Na 1940 loopt de geschiedenis van het Surinaamse en Nederlandse geldwezen weer uiteen. Het gaat te ver om hier nu alles op te nemen. Mocht het je interesseren, kijk op de site.

Op het moment dat ik er was, mocht ik aanvankelijk niet binnen omdat er een klas was die een rondleiding had. Toen ik vertelde nog een afspraak te hebben, mocht ik toch binnen. De uitleg die de kinderen kregen, pikte ik gelijk mee.
Dagelijks worden hier gratis rondleidingen gegeven, maar ja, scholen gaan voor…. Vind ik ook.

Tijdens het door de stad wandelen heb ik nog foto’s gemaakt van een aantal panden. Wat zou ik toch graag zo’n pand willen opknappen, maar dat kan alleen als ik de postcodeloterij win. Wie weet ……….
En hoewel sommige huizen, gelet op de buitenkant, als onbewoonbaar geacht kunnen worden, zijn er toch nog tal van kantoren in gevestigd.

Van een huis weet ik meer. Dat is Huis Du Plessis.
Dit huis vertelt het verhaal van Suriname vanaf het koloniale tijdperk tot aan het heden. Gebouwd rond 1750 op de hoek van het plein en de Tamarindelaan, tegenover het huidige Presidentieel Paleis en vlakbij het Hof van Justitie, heeft dit huis verschillende functies vervuld en vele eigenaren gehad, waaronder de beruchte Maria Susanna du Plessis. Du Plessis woonde hier na haar scheiding van tafel en bed met Frederik Cornelis Stolkert, waarmee ze eerder in het Hoekhuis aan de Waterkant had gewoond. Het huis (ooit gebouwd als een echt woonhuis door Gerard Willem van Meel) is door de jaren heen het toneel geweest van vele belangrijke gebeurtenissen in de Surinaamse geschiedenis, aldus internet. Het huis is van binnen helaas niet te bezichtigen.

Susanna Duplessis, staat in de Surinaamse gemeenschap bekend als een beruchte en wrede blanke plantagehouder uit de achttiende eeuw, die veel slaven op gruwelijke wijze mishandelde en soms zelfs vermoord zou hebben. Rond Du Plessis zijn veel verhalen ontstaan. Hierbij spelen zo’n dertigtal beschrijvingen en diverse vertellingen een rol.
Zo wordt in een boek het verhaal verteld van een slavenmeester die eigenhandig het kind van een slavin verdrinkt, omdat het niet wil ophouden met huilen. En hoewel haar naam niet genoemd wordt is zeker dat het verhaal over haar gaat.
Haar bekendste slachtoffer, Alida, wordt jaarlijks herdacht. Alida is het mulattenmeisje dat door Du Plessis ernstig zou zijn toegetakeld met een mes, omdat zij meende dat haar man – Frederik – een oogje op het meisje had. In de loop der tijd werden er allerlei details aan dit verhaal toegevoegd, zodat het uitgroeide tot dat over een wrede plantage-eigenares die uit jaloezie het slavinnetje de borsten afsneed en die aan haar echtgenoot als maaltijd voorzette. Uiteindelijk kreeg het meisje ook een naam: Alida. Rond 1 juli, de dag van de afschaffing van de slavernij in de voormalige Nederlandse koloniën in 1863, houdt men de Miss Alida verkiezing om de waarde van de Afro-Surinaamse vrouw te onderstrepen.

En deze dag heb ik wederom afgesloten met een bezoekje aan het wellness-centrum.
En wat schaft de pot vandaag hier in huis. Witte rijst met spinazie en grote garnalen. Wat ga ik dat straks missen.
Morgen is het inpakken. Morgenavond 23.00 uur vertrekt mijn vlucht naar Nederland. Dus toch nog een dagje lekker hier.

Geschreven door JosetteMath.vakantie