Zoals ik al eerder schreef is reizen met lokaal vervoer een van de beste manieren om de bewoners en het land beter te leren kennen.

Terwijl we vanochtend zaten te ontbijten wandelde Ninety-nine nog even binnen. Leuk om nog even de dag van gisteren te bespreken, maar ook om informatie te krijgen over mogelijke trektochten van meerdere dagen die door hem georganiseerd worden. Mochten we hier ooit terugkomen, dan zullen we zeker van zijn diensten gebruik maken.

Om 10.15 uur stond de tuktuk voor de deur om ons naar het station te brengen. Het station is niets meer dan een oud vervallen gebouwtje.

We pakken de "Steel Buffalo" van Hsipaw naar Pyin Oo Lwin.De bijnaam heeft hij te danken aan zijn gemiddelde snelheid van zo'n 18 km per uur. Saillant detail: de machinisten zaten op ordinaire tuinstoelen. Hoogetepunt van de tocht is de Gokteik brug. Deze is gebouwd in 1901, is ruim 100 meter hoog en 750 meter lang. De trein zal er stapvoets overheen rijden, al durft niemand uit te spreken waarom, dat zal snel blijken.

Op het station vragen we bij het loket voor het kaartje. Ninety-nine had immers voor ons gereserveerd. We moesten onze paspoorten inleveren. Dan begint het registeren. Het laadje van de kast gaat open, er komt het nodige aan boekwerken uit, en een schrift met voorgetrokken lijntjes. Alles netjes ingevuld en gestempeld en we krijgen de aanwijzing waar te wachten. Over werkverschaffing gesproken......Dan is het geduldig wachten.

Ieder station in landen als dit land heeft, zo weet ik uit ervaring, de nodige voedselverkoopsters. Vrouwen met grote manden op hun hoofd die langs en in de treinen versnaperingen aan de man proberen te brengen.

De trein arriveerde te laat. We hadden "upper-Class". Deze upper-Class was echter ver te zoeken. Een zeer oude trein met stoelen die niet meer rechtop gezet konden worden en waarin alles ieder moment naar beneden zou kunnen komen. De trein wordt koel gehouden door alle ramen en deuren open te zetten. Zie je de moderne "airco" op de foto? Toch was de reis een belevenis op zich.

We zitten aan de noordzijde en de wagons van ruim 3,20 meter breed waggelen over het spoortje van een ruime meter heen en weer. We rijden geschat een kilometer of 40 per uur en de wagons hangen door het heen en weer bewegen zeker 45 graden uit het lood ten opzichte van elkaar, nu begrijpen wij maar al te goed waarom we de brug stapvoets over zullen gaan.

Gaandeweg de reis loopt de spanning op. Omdat we steeds verder achter op schema gaan lopen heeft niemand enig idee wanneer het zover is. Van Ninety-nine wisten we dat er eerst twee tunnels zouden komen en dan de brug.

De brug zien we in de verte liggen, met een slakkengang bewegen we richting het hoogtepunt van de reis. Niemand geeft er iets om dat we bijna een half uur te laat de brug over gaan. Ruim een kwartier zijn we bezig om de oversteek te maken over een brug die net iets breder is dan de trein zelf, maar dan is het ook wel geweldig! En die spanning die was er, zeker als de trein midden op de brug stil staat al was het maar voor 5 seconden.

Het tweede gedeelte van de reis verloopt weer schokkend, waggelend en schommelend en ruim na vijf uur komen we aan op het station van Pyin Oo Lwinj.
Uitchecken van deze trein doe je door het kaartje weer in te leveren. Waar waren die toch? Negens te vinden. Daar sta je dan. Enfin, onze contactpersoon bracht ons ook zonder kaartje naar de taxi voor Mandalay.
Daar zijn we nu.
Tijdens het diner kwamen we in contact met een Frans koppel. Nicole en Marc Belisson. Zij reizen morgen verder. We hebben afgesproken elkaar op te zoeken in Bagan. Wordt vervolgd.......

Geschreven door JosetteMath.vakantie