Gisteren na het diner stond nog een en ander op het programma. Dit is helaas deels afgezegd/omgezet naar binnen. Zo hadden we de mogelijkheid om in het plaatsje Svolvær (Lofoten) aan de kade in een oude koelcel ijssculpturen te gaan bekijken. Vanwege het slechte weer kon het schip niet aanmeren. Op de terugweg komen we er weer. Hopelijk dan een nieuwe kans. De andere activiteiten, zoals het eten van een specifieke vissoep, konden vanwege het weer evenmin buiten op het dek plaatsvinden. Daarvoor kon je binnenblijven. Dit hebben we aan ons voorbij laten gaan. Ik heb inmiddels drie koppels leren kennen, Edwin en Gudy (uit Texel), René en Wilma (Tiel) en Marcel en Valerie (Kaatsheuvel). Leuk gezelschap. Valerie heeft jaren in Maastricht gewoond en in haar studententijd Hans Leenders (organist OLV-Kerk Maastricht) als een van haar huisgenoten gehad. Hoe klein is de wereld.

Met Marlien gaat het niet beter, in tegendeel. Zag het er gisteren nog goed uit, vannacht werd het erger. Vanmiddag toch maar naar de dokter geweest in Tromsø. Resultaat: bacteriële infectie in het oog. Penicilline, zalf en druppels en nu afwachten hoe het zich de komende dagen ontwikkelt. Even pas op de plaats. Als het over twee dagen niet beter is dan terug naar de dokter, maar laten we daar maar niet van uit gaan.

De ochtend is rustig verlopen, lekker keuvelen met elkaar. Na de lunch werd aangemeerd in Tromsø alwaar de bus op ons stond te wachten. Ook Edwin, Gudy, Marcel en Valerie hadden de husky tour geboekt; ik was dus niet alleen.
En nogmaals jammer voor Marlien dat ze niet kon deelnemen. Ze had zich er zo op verheugd.
Een top-ervaring. Het personeel van Tromsø Villmarkssenter stond ons al op te wachten. 30 jaar geleden heeft Tove Sørensen en haar familie hun deuren geopend voor het publiek. Hier worden husky’s uit Alaska gefokt en getraind.
Als je genoeg warme kleding aan had, kon je gelijk door naar de klaarstaande sleeën. Ik hard mijn skikleding aan, dus geen kou. Het was een geblaf van jewelste. De dieren willen lopen dat is duidelijk. Na een korte stop om foto’s te maken en de honden in de hondentuin te aaien, was het dan zover. Er lagen 8 sleeën op ons te wachten. Met twee personen per slee werden vervolgens drie rondes gemaakt (48 deelnemers). De slee werd bestuurd door een jong meisje. Ze vertelde er al 6 jaar te werken. Na twee dagen intensieve training heeft ze ruim een jaar lang nodig gehad om het besturen goed onder de knie te krijgen. Samen met een Duits meisje nam ik plaats. Zij voorop. Wat een ervaring, geweldig.
De tocht duurde een dik half uur en we hadden geluk, nog net bij daglicht. Met hoge korte geluidjes worden de honden -10 in totaal- aangestuurd. En zoals dat bij honden gaat, moet er ook af en toe links of rechts nog even worden gesnuffeld, maar al met al werd er toch goed geluisterd.
Wij vertrokken als eerste slee. Het was alsof je ergens helemaal alleen was; de honden rennen en je hoorde alleen het suizen van de slee en het af en toe remmen door de bestuurster als we te snel door de bocht gingen of als het te hard bergafwaarts ging. Soms moesten we zelfs even wachten totdat de rest er ook weer bij was.
Terug op de plek van vertrek kregen we nog uitleg over het fokken van de honden en hebben we de kooien bezocht waar de kleintjes (nou ja kleintjes!!!) zaten. Men doet dit om ze al van zeer jong eigen te maken met mensen. Als ze wat ouder zijn, worden ze naast de grote honden gekoppeld en lopen ze mee zodat ze kunnen zien „hoe het moet“.
Na een kop thee met een stukje cake in een zeer warme soort iglo, weer snel terug naar de boot. We waren nauwelijks aan boord, toen we alweer vertrokken. Ik kreeg vanavond een filmpje van Valerie, gemaakt door de bestuurster van hun slee. Weliswaar in het donker, maar het geeft een goed beeld.

Van Tromsø zelf heb ik weinig gezien, maar dat komt misschien ooit nog eens. Ik kom er over een paar dagen sowieso voor een orgelconcert, maar dat is in de nachtelijke uren. Toch nog even noemen wat ik erover gelezen heb.
Als ‘Noorderlichthoofdstad van Europa’ draagt de Noorse stad Tromsø een bijnaam van formaat. Op bijna 70 graden noorderbreedte vind je een stad omgeven door fjorden, bergtoppen en baaien. Door de ligging is de stad niet alleen uitstekend geschikt voor het spotten van het prachtige groene Aurora Borealis maar ook voor andere leuke outdoor expedities.
En ja, dat heb ik ervaren.

Ik lag bijna op bed toen de mededeling kwam dat het noorderlicht gezien kon worden. Snel warme kleding aantrekken en naar buiten. Je ziet echter geen kleur. En als je wel iets ziet dan is dat heel, maar dan ook heel erg vaag. Maak je daarentegen een foto, dan worden de kleuren zichtbaar.
Met mijn gsm heb ik de foto’s gemaakt. Een volgende keer probeer ik het fototoestel. Paar van Marcel gekregen.

O ja, vanochtend hing mijn „certificaat“ aan de deur. Het bewijs dat ik de poolcirkel ben gepasseerd. Alweer iets om boven mijn bed te hangen, ha ha.

Geschreven door JosetteMath.vakantie