Omdat ik bij Dirk en Anke heb geslapen, was ik vanochtend snel op Schiphol. Ik heb de trein genomen. Brengen was geen probleem, maar om dan op de terugweg in de file terecht te komen, dat gun ik Dirk niet; hij moet ook nog werken. Ieder kwartier een trein en binnen een kwartier sta je op Schiphol in de vertrekhal.

Gisteren en ook vanochtend vroeg heb ik meerdere keren geprobeerd om in te checken. Lukte van geen kant. Dus vroeg op Schiphol zijn, komt dan goed uit. Er stond al een flinke rij bij de incheckbalie. Men vroeg: „Wie reist alleen?“
Ik stak mijn vinger op en werd gelijk uit de rij gehaald; kreeg voorrang!!! Waar heb ik dat aan verdiend?
Een exit-Seat was helaas niet meer vrij, tenzij ik € 75,00 betaalde. Niet gedaan! Maar goed ook. In dit specifieke vliegtuig heb je achterin een plek (voorlaatste rij) waar extra beenruimte is. Helaas niet mijn stoel. Tijdens het wegruimen van de handbagage werd ik door de stewardess gadegeslagen. Plots viel het haar op dat mijn benen wel erg lang waren; dat zei ze ook. Ik denk probeer het maar en vroeg haar of het mogelijk was om te ruilen als die ene stoel niet bezet mocht zijn. Nee, dat kon niet. Ik moet bekennen ik zat aan het gangpad en had best voldoende ruimte, maar toch. Even later zei mijn buurvrouw die mijn verzoek gehoord had, je hebt geluk. Ze had gehoord dat de stewardess van iemand anders dezelfde vraag had gekregen, maar dat ze geantwoord had dat de stoel al was vergeven aan een mevrouw met lange benen. Weer geluk.
Ik kan bijna languit liggen. Best wel fijn voor zo‘n lange vlucht (9.30 uur).

Het toestel is niet helemaal vol en zoals dat vaker gebeurd, zoeken mensen gelijk na de start de lege plekken op wanneer ze daardoor meer plaats kunnen krijgen. Zo ook mijn buurvrouw in de „nieuwe rij“.
Dit bleek Sandjana te zijn. Een alleraardigste jonge dame van Surinaamse afkomst, die samen met haar moeder en grootouders, naar Suriname vliegt voor vakantie.
We raken aan de praat; zij studeert voor kandidaat-notaris, en werkt op een notariskantoor, dus genoeg om over te kwebbelen. Ook met haar moeder raak ik in gesprek; zij blijkt een tijd bij het Openbaar Ministerie (OM) te hebben gewerkt. En ze is meerdere keren in Valkenburg geweest. Wat is de wereld toch klein. Van Sandjana heb ik de nodige tips gekregen, wat en waar te gaan eten, en waar op stap te gaan. Leuk toch
Maar ik ben er nog niet. Schuin voor me zat Sepp. Een jonge Belgische knul die bezig was met een docentenopleiding en vier maanden stage ging lopen in Suriname. Ik moet bekennen ik heb me vermaakt tussen de jeugd. De reis is omgevlogen.

O ja, dat „aanspreken met meneer“ dat deed de steward. Hij benaderende mij van achteren met de vraag: „Meneer, wat wilt u drinken?“ Hij schrok zichtbaar toen ik mijn hoofd zijn kant uitdraaide. „Sorry sorry mevrouw, ik heb dat niet zo bedoeld“. Sandjana en ik moesten er toch wel hartelijk om lachen. Komt misschien door dat korte koppie van me.

Vandaag is Chinees Nieuwjaar. We kregen een gelukskoekje.
„Wees alert op nieuwe kansen“ staat er, zou het dan toch……?

Bij de douane, ja, weer geluk. Hier kun je als 60-plusser gebruik maken van de VIP-doorgang. Het houdt niet op.

Nou dat deed het wel. Ik heb meer dan een uur moeten wachten op mijn koffer. De bagagedeur van het vliegtuig ging niet open. Ja, eens is het geluk toch op.

Of toch niet? want de chauffeur van het hotel stond „ gelukkig“ nog op mij te wachten. Hij had de info over de vertraging van de bagage doorgekregen. Na een uurtje rijden dan toch in het hotel. Eten, douchen en dromenland opzoeken.
Morgenmiddag gelijk een overleg met Alida, mijn counterpartner zoals was aangekondigd.

Geschreven door JosetteMath.vakantie