Of we de kleinste rivier hebben gezien, kan ik niet bewijzen, maar met een lengte van 1150 meter van bron tot monding in het Kanaal, moet de Veules dat wel zijn. Bij aanmelden op de camping waar we nu verblijven, kregen we een plattegrond van een wandeling zodat we het hele traject hebben gezien. We hebben de complete loop gelopen, alleen zijn we niet gestart bij de bron maar bij de monding. Oplopend door het dorp en langs prachtige panden naar de bron en weer terug.

De bron van de kleinste rivier, de Veules, bevindt zich in een soort badkuip waar het water naar boven borrelt.
De bron is niet indrukwekkend en is feitelijk een kleine vijver met opborrelend water. Dit loopt vervolgens naar grote waterbassins waar waterkers wordt gekweekt. Waterkers is een ding hier in het dorp, ze zijn er dol op.
Dit komt doordat het plantje van nature in de rivier groeit en het vormt samen met oesters dé plaatselijke delicatesse. Die laatste komen rechtstreeks uit de zee waardoor het zoete en het zoute water hier ook op het bord te vinden is. Hoe Frans wil je het hebben?

Maar terug naar de wandeling. Met het kaartje in de hand, was deze snel te vinden.
Bij de waterbassins staan ook nog mooie oude watermolens te pronken waarna De Veules lekker door een mooi wijkje kronkelt met prachtige huizen. Daarna loop je over een soort van bospad terwijl het water links van je lekker blijft stromen.
Veules-les-Roses is niet groot zodat we binnen een paar minuten het centrum weer binnen liepen binnen. Naast een bakker en een kleine kruidenier zijn hier flink wat eetgelegenheden om de innige mens te verwennen, maar dat terzijde.

In het centrum vind je het kerkje dat gewijd is aan Sint Maarten. Het verbaasde mij wel enigszins want Veules-les-Roses is oorspronkelijk een vissersdorp en daar is het gebedshuis vaak aan Sinterklaas gewijd. Die schijnt er vroeger toch te zijn geweest. Het plafond van de kerk is zeer bijzonder (zie foto).
In het centrum waren we de rivier even kwijt. We volgden de hoofdstraat richting het strand waar tal van leuke winkels zijn. Na een paar honderd meter bereikten we een pleintje waar de rivier onder een huis vandaan kwam om na een tiental meter weer te verdwijnen onder een hotel. Het hotel is helaas vergane glorie.

Achter het hotel loopt de Veules weer door in een soort van perkje met veel beplanting en riet. Wij vermaakten ons door het twee eenden die zich vermaakten met de harde stroming het water. Eenden zien er enorm leuk uit en ze bewegen zich ook nog eens erg grappig.
Daarna verdwijnt de rivier onder een burg om zich uiteindelijk via het kiezelstrand in de zee te storten. De hele wandeling kostte ons een dik uur. Rustig lopend met veel pauzes om zaken te bekijken hebben we de hele rivier afgelopen.
Het strand is uiteindelijk de reden waarom het dorp hier ligt. Ooit trokken hier de vissers hun boten op de kiezels maar sinds een kleine anderhalve eeuw zijn het toeristen die hier de economie trekken.

In de negentiende eeuw was het dorp een plek waar veel beroemde mensen de zomer doorbrachten. In die tijd werd fraaie villa’s gebouwd waarvan er een aantal op de foto heb gezet.

En zo werd ook Veules-les-Roses ontdekt door de elite van Parijs. Veel bekende Fransen uit het belle époche, waaronder Victor Hugo, zochten hier in de zomer verkoeling en de zuivere lucht van de zee. In tegenstelling tot de grote kustplaatsen zoals Nice is dit Normandische dorp altijd klein gebleven en hoewel er in de negentiende eeuw fraaie huizen zijn gebouwd, zijn hier nooit de grote hotels verschenen en dat geeft het een uniek karakter.

Een blik op zee verveelt nooit.
Daarbij viel het ons op dat ook hier het verschil tussen eb en vloed best groot is. Gisteren zijn we naar beneden gelopen tot op de houten pier. Daar kon je gisteren gewoon onder doorlopen. Vanochtend lukte dat niet. Op het strand begon het al aardig druk te worden. Maar ja, wat wil je. Bij zo’n warm weer is het hier goed toeven.

Op het strand vond aan het begin van de Tweede Wereldoorlog het slotakkoord plaats van de Slag om Frankrijk. Zoals bekend werd deze gewonnen door Duitsland die door middel van een snelle opmars van pantserbrigades het Franse leger verpulverde.
In juni 1940 vluchtten zo’n 15.000 Franse en Engelse soldaten naar Veules-les-Roses om zo aan de Duitse tanks en vliegtuigen te ontkomen. Dankzij een vloot van Belgische, Engelse en Franse schepen lukte het uiteindelijk om zo’n 3.000 te evacueren. Dit alles gebeurde acht dagen na ‘Duinkerken’ waarbij een heel Engels leger werd gered. De slag bij Veules-des-Roses geldt als de laatste van een reeks veldslagen waarna Frankrijk zich over gaf.
Bij deze operatie zonken uiteindelijk vijf schepen waaronder de ‘Corons’. Van dit schip staan boven op de klif twee stukken geschut ( zie foto gisteren). Het schip zelf ligt nog steeds voor de kust en je kan het ook zien als het eb is. Wij hebben haar helaas niet gezien.

Zoals al eerder geschreven, gaan we richting Saint Omer (oftewel Sint Omaars). Donderdag staan we vroeg op de teebox. Afslag 10.00 uur…..

Geschreven door JosetteMath.vakantie