Mandawa kun je beschouwen als een openluchtmuseum. Het stadje was de hoofdstad van de Maharadja (“grote koning”) van het Shekhawati district dat 5 stadjes verenigde. Er is het vroegere fort, nu een hotel, maar er zijn vooral de havelis, oude residenties uit de 18de en 19de eeuw van de rijkere handelaarsfamilies, die vooral bekend staan om hun prachtige fresco’s.
Je ziet schilderingen van goden, olifanten en paarden. En als er mensen zijn getekend, dan zijn dat steeds Engelsen, aldus Sri. Veel tekeningen stellen gebeurtenissen voor die de tekenaar/schilder heeft meegemaakt of iets dat hij heeft gezien.
De fresco’s werden geschilderd met natuurlijke pigmenten, waardoor ze ook nu nog in de meeste gevallen vrij goed zichtbaar zijn.

In een van de panden is een luxe hotel gemaakt, Mandawa Castle. We mochten even op de “koninklijke stoelen” plaatsnemen in de ontvangstruimte.

En zijn meer dan 800 havelis, die voor het overgrote deel niet te bezichtigen zijn. Gelukkig komt langzaam het besef om al dat moois te bewaren. Ze worden meer en meer tot hotel omgebouwd.

De meeste van deze rijke families hebben Mandawa ondertussen verlaten en zijn verhuisd naar de grotere steden of het buitenland. De huizen worden bewaard door “gatekeepers” die toeristen, soms tegen betaling, toegang geven tot de woningen.

Wij hebben er rondgewandeld. Mandawa is zo klein dat je niet snel zult verdwalen. Bovendien biedt het wandelen meer gelegenheid om te fotografen en niet alleen de havelis, maar ook het dagelijkse leven hier. Het blijft boeien. Vooral daar waar je de handwerkers aan het werk ziet. Overal kom je kleine ezeltjes tegen, alleen hier in deze streek. Op die manier kan ook het smalste straatje bevoorraadt worden.

Christa, Stephan en ik zijn na de rondleiding te voet teruggelopen naar het hotel en Math nam de bus. Opnieuw kijk je je ogen uit. Laat de foto’s maar voor zich spreken.

De rest van de dag lekker geluierd aan het zwembad.
De avond hebben we afgesloten met een zonsondergang op een zandduin waarbij de rum en whisky niet ontbraken. Traditiegetrouw wordt het eerste slokje als offer weggegooid.
En natuurlijk mag de groepsfoto niet ontbreken.

Een paar stoere Indiërs reden hun auto vast. De sterksten onder ons hebben toch maar een handje geholpen.

Morgen vliegen we naar het zuiden naar Chennai om daar nog een week rond te reizen.Het schijnt er minder warm te zijn dan hier, maar beduidend vochtiger. We zien wel.
Eerst nog 7 uur (inclusief tijd om te lunchen) met de bus naar het vliegveld.
Uploaden van de verslagen op Pindat ging gisteren niet ivm met de slechte internetverbinding.

Geschreven door JosetteMath.vakantie