Allereerst, met Marlien gaat het nog niet echt beter. We moeten even afwachten of de penicilline zijn werk doet. Wordt vervolgd.

Dat het schip dagelijks op meerdere plaatsen aanlegt, merk ik nauwelijks, zelfs in de nachtelijke uren niet echt. Vaak zijn het ook maar korte periodes, meestal 10 minuten. Aanleggen, uit- en inladen en weer verder.
En daar waar we langer blijven liggen, kan er een excursie worden gemaakt.
Zo ook in Honningsvåg. 10.55 uur aankomst en om 11.00 uur (tot 14.30 uur) vertrek naar de Noordkaap. Deze excursie ging helaas niet door. Grote teleurstelling bij iedereen. Reden daarvoor was dat de weg ernaartoe te gevaarlijk was voor de bus door sneeuw en ijs. Bovendien was de weg afgesloten, dus een auto of kleinere bus was ook geen alternatief.
Ik ben gelijk naar de „excursiedesk“ gegaan om te kijken of er een alternatief was. En ja hoor, het geluk was weer aan mijn zijde. Er was nog plek bij de excursie naar de vissersdorpen..
We hebben Skarsvåg bezocht. Skarsvåg is bekend als het meest noordelijk gelegen vissersdorp ter wereld alsook het dorp dat het dichtst bij de Noordkaap ligt nl. 14 km van het Noordkaapplateau. Vanuit de verte op weg naar het dorp heb ik het plateau wel zien liggen, maar de weg naar de Noordkaap zelf was afgesloten, helaas. Ze waren met sneeuwruimers druk doende om de weg vrij te maken.
Wel zijn we onderweg nog gestopt om foto’s te maken. Wat een bergen sneeuw en wat was het er mooi met dat zonnetje erop, maar flink koud.

In Skarsvåg (dorpje heeft 50 inwoners)heeft de kerstman een hut op de top van Europa en dat is in Heidi‘s kersthuis. Hier vind je het hele jaar door niet alleen kerstversieringen, maar ook lokale producten, waaronder breiwerk gemaakt door dorpsbewoners. Onder het genot van een lekkere wafel en een soort Glühwein, dit keer thee en geen wijn, maar met eenzelfde smaak, vertelde Heidi‘s dochter over het plaatsje en over het werk dat haar vader tot voor drie jaar nog verrichte, namelijk het vangen van de King Crab (Koningskrab). Met videobeelden werd een en ander nog duidelijker gemaakt. Het winkeltje stond inderdaad volgepropt met kerstspulletjes.
Ik heb toch maar iets meegenomen voor de kerstboom, ik weet ik ben vroeg, maar als je er nu toch bent…….

Daarna zijn we naar Kamøyvær gereden.
Onderweg passeerden we opnieuw de auto’s die te wachten stonden om naar de Noordkaap te kunnen rijden. De weg was nog steeds afgesloten. En zodra hij openging zou men verplicht in kolonne moeten rijden, vertelde de gids. Voorop de sneeuwruimer, dan de auto‘s en als laatste een servicewagen voor het geval men vast kwam te zitten. Voor een touringcar was daar geen plek, dus terecht geannuleerd.

Kamøyvær ligt op 12 km van Honningsvåg. In dit vissersdorp wonen ca 70 mensen. Kamøyvær was het eindpunt van een kleine 'volksmigratie', ongeveer 100 jaar geleden. Vissersfamilies trokken hierheen vanuit de dorpen aan het uiterste uiteinde van de fjord, direct aan de kust van de IJszee. Sea Sami vestigden zich en uit het oosten kwamen immigranten uit de Finse bossen. Drie verschillende culturen leefden in vreedzame overeenstemming samen en aan de kades werden drie verschillende talen gesproken. In de loop der jaren domineerde het Noors en tegenwoordig zijn de etnische grenzen bijna vervaagd.
Op het programma stond een bezoekje aan een kunstenares. Ik ben echter wat gaan rondwandelen en heb foto’s gemaakt. Het was er ijskoud. Onder een afdak zag ik de gedroogde kabeljauw hangen.
Uiteindelijk ben ik toch bij de kunstenares binnengegaan. Mijn oog viel gelijk op een print van een papegaaiduiker. En zo als dat gaat, je neemt je voor om niets te kopen en komt toch met iets naar buiten.
De kunstenares vertelde dat ze het dier „Oscar“ had genoemd, de naam van een overleden inwoner van het dorp. Deze Oscar was gek op papegaaiduikers. In het dorp sprak hij met niemand; geen woord. Als de papegaaiduikers in het voorjaar weer terugkwamen voer hij met zijn bootje uit om te controleren of ze er ook daadwerkelijk waren. En zo ja, dan ging hij huis na huis langs om dat te vertellen. Dat waren de enige woorden die hij tegen zijn mede-dorpsbewoners sprak. Voor de kunstenares reden om haar tekening van de vogel zo te noemen. Grappig hè?.

Op dit moment varen we op de Barentszzee. Er is flinke deining. Ik heb er gelukkig geen last van.
Morgen Kirkenes. Een kleine stad in de Noorse provincie Finnmark en het oostelijke eindpunt van de Hurtigruten. Het stadje ligt vlak tegen de Russische grens (57 km over de weg/5 km hemelsbreed).
Ik had het bezoeken van de grens geboekt, maar heb dit omgeboekt naar het bezoeken van het IJshotel. Over dit hotel heb een ik een paar weken geleden nog een documentaire op tv gezien. Ben benieuwd.
Edwin en Gudy verlaten morgen het schip; zijn hadden een week geboekt. De anderen reizen mee terug naar Bergen. Laten we hopen dat Marlien weer snel kan aansluiten.

Geschreven door JosetteMath.vakantie