Gisteren een heel lang verslag. Dus vandaag kort.
Zoals ik al schreef zou ik vrijwilligerswerk gaan doen in het Koto Museum. Klokslag 10 uur (reisje weer met de PG) stond ik voor het museum. Geen kip te zien. Oei, ik begon te twijfelen. Paar keer geprobeerd te bellen, maar dat lukte niet. Naar ik achteraf begreep had ik naar de vaste lijn gebeld en als er dan niemand is, wordt ook niet opgenomen. Ik dacht, dan maar weer terug, jammer.
Een paar huizen verder stonden een paar mensen buiten. Ik denk, toch maar eens vragen of zij een telefoonnummer hadden van mevrouw Christine. Ik werd uitgenodigd om mee naar binnen te gaan en stond plots in Atelier Doré van Henk en Judith Uiterloo.
Henk had een gsmnummer van mevr. Christine. Judith heeft gelijk voor me gebeld en zei dat ik voor de deur stond. Wat bleek, ze hadden de dag ervoor al flink verhuisd en zouden daarom vandaag om 11.00 uur starten. Men had mij willen bellen, maar had geen nummer. Het was inmiddels 10.30 uur. Dat half uurtje kon ik wel wachten.
Judith nodigde mij uit om vanwege de hitte binnen te wachten. Ik ben gelijk maar eens gaan rondkijken of er wat van mijn gading bij was. De ontwerpen zijn prachtig: soms gewaagd, extravert en bijzonder mooi afgewerkt.
Elk sieraad heeft een eigen karakter, persoonlijkheid. Stoer, vorstelijk, hip en modern. Doré lijkt voor iedere vrouw te ontwerpen. Let ook op de tasjes, die zijn geweldig.

Echter geen (zware) kettingen voor mij (ooit whiplash opgelopen en draag dan liever iets lichters). Op mijn vraag of ze oorbellen hadden, helaas nee, maar wel ringen en armbanden.

En jawel hoor, ik viel gelijk voor een supermooie ring. Op deze ring zijn twee dunne lijnen bevestigd die niet altijd evenwijdig aan elkaar lopen, gelijk een relatie, zo legde Judith me uit. De ene keer ben je dicht bij elkaar en de andere keer is er een afstand. Deze uitleg sprak me aan. Ik heb de ring gekocht.
Er was ook een passende armband bij, maar daar wacht ik even mee. Ik kan hem in ieder geval ook vanuit thuis bestellen en, ik heb een hele tijd met Judith gepraat, is er wellicht een kleine kans dat ze een uitzondering maken en er bijpassende oorbellen bij maken. Na een flinke knuffel van Judith, vertrok ik weer. Ik ga over de andere sieraden nadenken….

Om 11.00 uur stond ik bij het “nieuwe” museum, twee deuren verder dan het oude, op de stoep. Ilsemarie, met wie ik de workshop donderdag had, kwam ook net aan en had twee van haar vier kleinkinderen bij zich. Ze was oppas-oma vandaag. Jay van 5 en Nia van 3, wat een schatjes. En helpen deze ze ook. Ik heb alle servies van het museum afgewassen. Bijna vier uur werk gehad. Jay vouwde alle kranten netjes op en stopte ze in een doos. Het museum blijft vier maanden (ik dacht eert maar één) in dit pand. Daarna verhuizen ze weer terug en dan zijn de kranten uiteraard weer nodig.
Op een gegeven moment was Nia niet meer bij me weg te slaan. Had ik maar een grote tas bij me gehad; ik had haar meegesmokkeld.
Danitsja, de dochter van mevr. Christine, had al veel verhuisd en kon nu beginnen met installeren en inruimen. Fijn dat ik hier een steentje aan hebben kunnen bijdragen.

Inmiddels staat mijn handbagage alweer klaar. Morgen vertrek ik voor 4 dagen naar Kabalebo. Een plek die me zowel door oud-collega Patricia als door een collega van Veronique was aanbevolen.
Kabalebo Nature Resort ligt aan de Kabalebo rivier in de westelijke regio van Suriname en 150 mijl van de dichtstbijzijnde weg of dorp. Dit kleine paradijs is alleen met het vliegtuig te bereiken en wordt efficiënt beheerd door afstammelingen van de oorspronkelijke Indianen en Afrikaanse Marrons. Deze intrigerende Amazon buitenpost biedt een uitzonderlijk niveau van comfort en onvergetelijke herinneringen, zelfs voor degenen met jaren van reiservaringen, staat er.
Ik hoorde dat Freek Vonk hier ook al meerdere keren wat dagen heeft doorgebracht. Ik ben benieuwd.

Geschreven door JosetteMath.vakantie