Vandaag stond Monteverde op het programma. Ons hotel ligt op ca 40 km daarvandaan. Volgens de gids een uurtje rijden. Nou, vergeet dat maar. Bijna twee uur “off road” met een snelheid van soms niet meer dan 30 km/uur. Door een prachtig landschap, doet moet gezegd worden, maar ook behoorlijk hobbel-de-bobbel. En dan de zon die zo laag stond dat Julio een handdoekje aan de zonneklep moest hangen om die op die manier te verlengen.

Monteverde betekent ‘groene berg’ in het Spaans. Het reservaat werd opgericht door leden van een Amerikaans kerkgenootschap, de Quakers. Zij trokken aan het begin van de 20e eeuw het regenwoud in, op zoek naar rust en reinheid. Ze wilden Gods natuur in stand houden, waardoor het in 1972 de status van privé-natuurgebied kreeg. Tegenwoordig is het een voorbeeld voor moderne natuurbescherming. En nog steeds in privé handen.

Het natuurgebied is een dichtbegroeid regen- en nevelwoud dat op ruim 1.400 meter hoogte ligt in het hart van Costa Rica. Je vindt hier 1.500 soorten planten en 400 soorten vogels.

In tegenstelling tot tropisch regenwoud groeit nevelwoud tegen de berghellingen. En, zoals de naam al doet vermoeden, het natuurgebied is meestal gehuld in nevel. Die nevel ontstaat door warme lucht uit lager gelegen gebieden. De lucht botst tegen de steile berghellingen, waardoor het stijgt. Bij het stijgen condenseert het vocht in de lucht tot fijne druppeltjes: de nevel.
Door hun hoge vochtigheidsgraad kennen nevelwouden een heel specifieke flora. In vergelijking met een regenwoud zijn de bomen in een nevelwoud ietwat kleiner. Zowel boomtakken als de stammen hangen vol met varens, korst- en baardmossen, bromelia’s en orchideeën. Ze vechten om elk stukje open terrein. 
Met name de begroeiing op de bodem is erg dicht. Tot nu toe zijn 2.500 plantensoorten geteld, waaronder 420 soorten orchideeën, heb ik gelezen. Ook kenmerkend zijn de vele vijgenbomen, waaronder de wurgvijg die zijn ‘gastheer’ uiteindelijk doodt.

Monteverde heb ik op verschillende manieren te bekeken.
Ik ben begonnen met een wandeling via de hangbruggen. Een bomentoppentour die de schoonheid van het bladerdak en de ongelooflijke hoeveelheid vegetatie laat zien. De tour gaat over acht hangbruggen die met elkaar zijn verbonden door bijna 5 km aan paden. De bruggen variëren in lengte van 45 m tot 150 m en zijn opgehangen op hoogten variërend van 11 m tot 55 m. Het brugsysteem is het breedste en sterkste in Costa Rica. En hoewel het zonnetje verstek liet gaan, een geweldige ervaring.

Om 11.00 uur stond de canopy-tour op het programma. Via een tokkelbaan (zipline) door een van de meest adembenemende uitzichten in Monteverde; 14 kabels van zipline, waarvan 5 extreem lang: 467 meter, 425 meter, 600 meter, 750 meter, 1 kilometer en hoogte tussen 75 meter en 150 meter. Totale afstand 4 km. En uiteraard mag daarbij de “Superman” niet vergeten worden. Liggend, hangend aan de kabel, over een lengte van 1 km. Ik heb ze allemaal gedaan, alleen, een keer met Sylvia in tandemvlucht en als superman.
Ik kreeg al snel de bijnaam “de vliegende Hollander”. De foto’s en filmpjes die gemaakt zijn kan ik pas over 2 dagen downloaden. Toch heb ik een paar kiekjes van mezelf, gemaakt door de anderen.
Een ervaring om nooit te vergeten.

Aansluitend een bezoek aan de Sloth Sanctuary. Een opvangcentrum voor luiaards. Hier worden gewonde dieren en jonge dieren opgevangen die wees zijn geworden.

Een luiaard zien in het wild is een heerlijke belevenis, maar om de dieren van zo dichtbij te kunnen zien, is nog mooier.
Voordat je te dieren kunt bekijken, krijg je uitgebreide informatie. Waarbij met name de bedreigingen een aandachtspunt zijn. Veel dieren komen in de problemen door de aanleg van wegen en het verdwijnen van hun leefgebied waardoor meer en meer luiaards naar het opvangcentrum worden gebracht. Ook vormen ze prooien voor poema’s en slangen. De luiaards komen alleen naar de grond om hun behoefte doen. Zouden ze dat vanaf hun slaapplek doen, dan verraden ze waar ze hangen/zitten. Ook haalt een moeder om die reden haar gevallen jong niet op. Gelukkig kunnen deze kleintjes als ze gevonden worden hier terecht.
De drievingerige luiaard is de meest voorkomende soort luiaard. Ze behoren tot een unieke familie van dieren. Het zijn de enige dieren waarvan de haren tegengesteld groeien. Luiaards bewegen zich extreem traag voort, op hun vacht groeien mossen en algen waardoor het dier een groene kleur kan krijgen. Ze leven hun hele leven hangend aan een boom. Behalve als ze slapen, dan rusten ze graag zittend uit op een tak.
Het dier wordt zo’n 50 cm groot en eet voornamelijk bladeren en af en toe vruchten. Het was voedertijd tijdens ons bezoek.

Via een verbindingsdeur kregen we vervolgens toegang tot de Butterfly Gardens. Een en al pracht en praal om je heen. Roland en Frank hebben deze alleen bezocht, terwijl Sylvia en ik meer tijd bij de luiaards hebben doorgebracht. Foto’s ruilen is dan ook een must…. Vooral Roland heeft prachtige foto’s van de vlinders gemaakt (dit wordt weer een dik fotoboek!!!).

Na nog een kleine wandeling door het regenwoud en een bezoek aan het plaatsje Sante Elena hebben we de dag met een heerlijk diner afgesloten bij een Italiaans restaurant. En uiteraard weer hobbel-de-bobbel terug naar het hotel. Voor mijn gevoel qua tijd iets korter, maar dat komt wellicht door het slapen in de bus….ha ha.

Geschreven door JosetteMath.vakantie