Als je Panama zegt, dan komt als eerste het woord Panamakanaal naar boven. Een bezoek hieraan stond vandaag op het programma: de Miraflores Locks. Daar zie je hoe de sluizen werken en zie je de doorgang van gigantische schepen. Pal tegenover het huis waar de machinekamer is gevestigd zijn terrassen gebouwd. Vanaf de terrassen met uitzicht op het kanaal kun je zien hoe de schepen boven zeeniveau worden gehesen of er weer naar beneden worden gelaten, afhankelijk van hun reisrichting.

Op wiki is het nodige te lezen over de bouw, de problemen waar men tegenaan liep en vooral ook de strijd tussen Amerika en Panama. Zeer boeiend, maar ga ik hier niet opnemen. Wel een beetje info over het kanaal zelf.

Het 81 km lange Panamakanaal varieert in breedte tussen de 70 en 300 meter. De sluizen zijn 305 meter (1000 voet) lang en 33,53 meter (110 voet) breed. Er kunnen schepen geschut worden met een maximale breedte van 32,3 meter. Schepen met deze omvang worden wel aangeduid als Panamax-schepen. Aan beide kanten van de sluis ligt een tandradspoor. Vier elektrisch aangedreven locomotieven (2 links en 2 rechts) houden een schip in de achtereenvolgende sluizen in het midden bij het invaren en tijdens het vullen en ledigen van de sluis. De schepen bewegen op zich op eigen kracht maar komen bij de beperkte snelheid in de sluizen en door de bochten in het kanaal aan manoeuvreerbaarheid tekort, vandaar dat grotere schepen door de autoriteiten worden verplicht om voor 3.000 dollar per uur Panamese sleepboten te huren. Deze speciaal gebouwde sleepboten worden met kabels achter de grote schepen bevestigd en zijn voorzien van Z-drive-aandrijving, wat inhoudt dat de beide schroeven alle kanten uit kunnen worden gericht waardoor ze de grote schepen optimaal kunnen afstoppen en richten tijdens de doorgang.
Het bijzondere aan het Panamakanaal is dat het schip als het ware over de bergrug geheveld wordt. Het gemiddelde waterniveau van de Atlantische Oceaan (met een lager niveau door een hogere massadichtheid wegens kouder en zoutrijker water) en de Stille Oceaan (met een hoger niveau wegens warmer en zoutarmer water dan dat van de Atlantische oceaan) verschilt op zich minder dan 30 cm, maar de getijden zijn flink verschillend, de Stille Oceaan heeft ter plaatse ongeveer 3 meter getijwisseling terwijl de Atlantische oceaan aan de andere kant minder dan 1 meter getijwisseling heeft. Het Lago Gatún in Panama is hoger dan beide oceanen (het wateroppervlak ervan ligt ca. 26 meter boven zeeniveau). Dat meer is dan ook het (zoetwater)reservoir dat de sluiscomplexen voedt. In het oorspronkelijke ontwerp was het de bedoeling een doorgaande verbinding te realiseren, net als bij het Suez-kanaal , maar door de getijdewerking is dat nautisch onmogelijk en is er in principe altijd minstens een sluis nodig.
Vertrekkende van de Atlantische Oceaan en varende naar het zuiden ontmoet een schip eerst de drie Gatúnsluizen. Vervolgens vaart het 42 km op het Lago Gatún en door de Culebra-kloof, het smalste stuk van het kanaal. Via de Centennial Bridge, de Pedro Miguelsluis, het Miraflores-meer en de twee sluizen van Miraflores gaat de reis langs de haven van Balbao. Men vaart vervolgens onder de Bridge of the Americas door, die onderdeel uitmaakt van de Pan-Amerikaanse Snelweg die Noord- en Zuid-Amerika met elkaar verbindt, waarna de doortocht eindigt in de Stille Oceaan. De totale tijd om door het kanaal te varen schommelt tussen de 8 en de 11 uren en kost, althans de gids, snel $ 250.000,-. Veel geld, maar daar staat een reistijd van vele dagen tegenover die bespaard wordt en dan veel en veel meer zou kosten. Het Panamakanaal is de enige plek ter wereld waar de kapitein het volledige gezag over zijn schip moet overdragen tijdens de passage.
Op het moment dat ik er was, ging een groot zeilschip door de sluis valk voor ons, gevolgd door een vrachtschip (tanker met graan werd gezegd) in de achterste sluis.
Ik vond het heel indrukwekkend. Ik kan mij de eerste “sluisdoorgang” in Ierland nog goed herinneren toen ik met Maria ben gaan varen!!!!! Wat vonden we het spannend, maar uiteraard peanuts met wat hier gebeurd.

Op de terugweg naar de stad genoten vanaf de Amador Causeway van de skyline van de stad. De Amador Causeway is aangelegd om de vier eilanden Naos, Perico, Culebra en Flamenco te verbinden met Panama Stad en om het Panama kanaal te beschermen. Ook even gestopt bij het Goedhals-monument. Het Goethals-monument werd gebouwd ter ere van George Washington Goethals, de hoofdingenieur van het Panamakanaal en generaal van het Amerikaanse leger. Zoals de naam al doet vermoeden is die “uit de buurt”. Inderdaad hij heeft Vlaamse voorouders, las ik. De zuil is zo hoog als het kanaal diep is en de achterliggende groene allee, zolang en breed als de sluis is. Boven op de heuvel staat het administratiekantoor van het Panamakanaal. Veel trappen op, maar dan krijg je ook een mooi uitzicht.

Casco Viejo
Een van de mooiste delen van de stad is Casco Viejo. Casco Viejo is een koloniale wijk vol restaurants, boutique hotels en vrolijk gekeurde gebouwen met gietijzeren balkonnetjes. Je vindt er een aantal oude kerken, gezellige kleine pleinen en smalle straatjes. Een wirwar om doorheen te lopen, maar met een gids als Carlos (zijn Panamese naam weet ik niet meer, maar wij mogen hem zo noemen) komt dat wel goed. Carlos heeft in het verleden 6 jaar in Duitsland gewoond en gewerkt en beheerst de taal perfect.
Vroeger was Casco Viejo een wijk waar je niet alleen doorheen moest lopen. Dit is gelukkig veranderd. Het contrast hier en daar blijft wel groot. Vervallen gebouwen staan gebroederlijk naast de al opgeknapte panden. Panama heeft flink geïnvesteerd in het opknappen van de wijk die inmiddels ook op de wereldranglijst staat.
Wat heb ik gezien? Het Plaza Mayor, het huidige Plaza de la Independencia, het Hererra-plein, de Catedral Basílica Santa María la Antigua (zelfs met orgel) en de kerk van San José. De kerk van San José is beroemd om zijn barokke altaar, uitgehouwen in mahoniehout en bedekt met bladgoud. Dit altaar is omgeven door een legende die vertelt dat het werd gered van de piraten door de monniken, die het in het zwart bedekten. Via de sacristie kwamen we in een ruimte met een miniatuur kerststal; eigenlijk moet ik kerstdorp zeggen. Tot in de kleinste details uitgewerkt. Zeer mooi.
Met Carlos (en Mark onze gids voor Costa Rica) her en der naar binnen gegluurd. Of dat nu een cafeetje was of een winkel. En natuurlijk niet te vergeten de Panamese hoed. De originele hoed moet oprolbaar zijn om overal meegenomen te kunnen worden. De prijzen lopen dan ook behoorlijk uiteen.
Op een van de foto’s zie je pompons. Zij maken deel uit van de klederdracht hier.

Casco Viejo is een mooie wijk en ook af en toe zeer kleurrijk of dat nu een gebouw is, een geschilderde muur of deur of de volledig uit fruit gemaakte ijsjes.

Na een heerlijke typisch Panamees lunch, werden we “gedropt” bij een groot winkelcentrum. Inmiddels was duidelijk dat het nog wel een dag zou kunnen duren eer onze bagage er was. Dan toch maar wat reserve inslaan…..toch😇😇😇.

Geschreven door JosetteMath.vakantie