Het havenstadje Camaret-sur-Mer is een bezoek waard. Hier is zoveel te zien. Na het ontbijt dan ook snel op de fiets. Het weer was heerlijk, lekker veel zon.

Eerst een beetje geschiedenis.
In vroegere tijden vormde Camaret een strategische plek. Bretagne had
belangrijke commerciële en militaire havens (Saint-Malo, Lorient, Morlaix, Brest). Met de opkomst van de koninklijke macht onder Lodewijk XIV kwam de noodzaak om deze kusten van deze steden te versterken. Vauban is verantwoordelijk voor het opstellen van verdedigingsplannen voor deze havens.
Op 18 juni 1694, terwijl de Camaret-toren nog in aanbouw was, probeerde de Engels-Nederlandse vloot naar Camaret af te dalen om het knelpunt te forceren en de stad Brest te bombarderen. De vijandelijke schepen werden begroet door het kruisvuur van de 9 kanonnen van de toren. De overwinning was verpletterend, ongeveer 800 Engels-Nederlanders sneuvelen tegen veertig gewonden alleen aan Franse kant.
De Vauban-toren is een verdedigingstoren uit een masterplan van Vauban en is gebouwd op de Sillon in Camaret-sur-Mer, vlakbij de kapel Notre Dame de Rocamadour. 

Het complex bestaat uit een toren, een wachthuisje, een batterij die 11 kanonnen kan bevatten en een kanonskogeloven. Het geheel is omgeven door een gracht. Het is toegankelijk via een ophaalbrug. De toren heeft vier niveaus: een souterrain (gesloten voor het publiek), een begane grond en twee verdiepingen. Toegang tot de kelder was via een luik; hier werden het voedsel en het poeder opgeslagen. De bovenste verdiepingen, te bereiken via een wenteltrap, herbergden het wachthuis en de accommodatie. De toren had voor zijn verdediging overal kantelen van het boogschuttertype.

Iets verderop staat de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Rocamadour, gebouwd in gele Logonna-steen.
Andere kapellen gingen hieraan vooraf, zoals blijkt uit de inscriptie die kan worden gelezen op de zwarte granieten steen die in de muur links van de ingang is ingebed: "In het jaar 1527 werd de kapel Nre Dae Roc gesticht". Uit verschillende documenten blijkt van de aanwezigheid van zowel een kapel in 1183 als in 1373.

Elk jaar, op de eerste zondag van september, vindt de Pardon de Notre Dame de Rocamadour plaats om de nagedachtenis van op zee omgekomen zeelieden te eren.
Ook heeft deze kapel zijn legende: de klokkentoren, volgens de traditie onthoofd door een bal tijdens de slag bij Trez Rouz in 1694, werd nooit herbouwd ter nagedachtenis aan deze grote dag omdat de legende vertelt dat "Onze Lieve Vrouw van Rocamadour de bal terug stuurde op het schuldige schip, dat vervolgens zonk”.

In vroegere jaren was er in Camaret veel visvangst en waren er veel scheepsbouwers. Een echte glorietijd. Dit is thans niet meer zo.
Wat er wel nog is, zijn 8 getuigen van een geweldig tijdperk te weten de schepen die op het scheepskerkhof liggen.

Iets verder fietsend (richting Pointe de Pen-Hir) kom je langs de Uitlijningen van Lagatjar
Deze hedendaagse megalithische uitlijningen (van de uitlijningen van Carnac) getuigen dat dit schiereiland al millennia wordt bewoond.
De uitlijningen zijn sinds 8 juni 1883 geclassificeerd als historische monumenten.

Pas in 1928 werden de Lagatjar-uitlijningen hersteld. De uitlijning omvat vandaag slechts 65 menhirs die zich uitstrekken over meer dan 200 m. De uitlijning van Lagatjar bestaat uit drie rijen menhirs. Het geheel trekt een lijn gericht N 35°E en S 35°W, van waaruit, haaks op elkaar, twee evenwijdige lijnen beginnen (aldus de info ter plekke).

Kijkend langs de rijen menhirs, zie je iets verderop de ruïnes van het kasteel van Saint Pol Roux. Hier woonde lang een zeer geprezen dichter, totdat hem in 1940 een tragisch lot trof.
Deze dichter, genaamd Paul Roux (geboren in 1861) was een Provençaal die zich aan het einde van de negentiende eeuw in Bretagne vestigde om zijn werk alleen voort te zetten in dit landhuis. Hij heeft er gewoond met zijn vrouw, zijn dochter Divine, en zijn twee zonen, van wie er één, Coecilian, gestorven is tijdens WO I.
In 1940 overkomt de man, dan 80 jaar, in dit landhuis het ergste wat hem kan overkomen. Hij woonde er dan nog alleen met zijn dochter. Het is de avond van 23 juni, de Duitsers trekken door Bretagne. Een groep verschijnt bij het landhuis en een dronken soldaat doodt de bediende Rose, mishandelt de oude man, verwondt Divine met kogels voordat hij haar verkracht. Talloze manuscripten van de dichter worden verscheurd of verbrand en verspreid over de hei.
De man overleeft dit weliswaar, maar sterft vier maanden later (18 oktober) in Brest. Vier jaar later werd het herenhuis, waar de Duitsers zich hadden gevestigd, vernietigd door de Britse luchtmacht.
Ook al staat er niet veel meer, het moet een prachtig huis zijn geweest op een prachtige locatie. Het uitzicht is adembenemend.

Pointe de Pen-Hir was ons uiteindelijke doel vandaag. Even daarvoor vind je nog overblijfselen van de “Battle of the Atlantic”. De Pointe de Pen-Hir is een voorgebergte van het schiereiland Crozon, ten zuidwesten van Camaret. Ook hier weer adembenemende uitzichten en zicht op de Pointe du Raz, een aantal eilanden en op Pointe Saint-Mathieu. We zijn op de meest westelijke punten van Bretagne geweest. Hier zijn de kliffen enorm hoog.

Even voor Pointe de Pen-Hir staat het kruis van Lotharingen
Het monument werd opgericht ter ere van de Bretons van de Vrije Franse Strijdkrachten en is ingehuldigd door generaal de Gaulle op 15 juli 1951.
Dit immens granieten kruis herinnert je eraan dat duizenden Bretons na de oproep van generaal de Gaulle op 18 juni 1940 uit Frankrijk ontsnapten om zich bij gevechtseenheden in het buitenland aan te sluiten en deel te nemen aan de bevrijding van hun land.
Het motto van de Bretons is gegraveerd op het monument:
“Kentoc'h wonder eget em zôtra" (liever dood dan verontreiniging), aldus wiki.

En ook vandaag hebben we onszelf weer getrakteerd op een heerlijke lunch. Ik heb de dagschotel genomen en wist niet beter dan dat ik vis zou krijgen. Welke vis??? Dit bleek “Aile de Raie” oftewel rogvleugel te zijn. Nog nooit gehad, maar ik moet zeggen, super lekker. Gewoon gebakken in boter met kappertjes. Math hield het bij een brochette met bearnaisesaus.

Het is een lang verhaal geworden, maar er was ook veel te zien (en te lezen).
Morgen vervolgen we alweer onze weg. De volgende halte is Quimper, de hoofdstad van het departement Finistère.
De camping ligt aan de golfbaan, dus….

Geschreven door JosetteMath.vakantie