"Templeday"

Mandalay is de op een na grootste stad van Myanmar en ligt iets meer dan 700 kilometer ten noorden van Yangon in het centrale deel van het land. Mandalay is bekend vanwege de 200 meter hoge Mandalay Hill. Op de top staat een mooie pagode en je hebt een prachtig uitzicht over de stad en het fort.

Om 12.30 uur zouden we door een gids worden opgehaald voor een excursie iets ten zuiden van Mandalay. Voor de ochtend dan maar wat dichter bij huis blijven. Omdat er zoveel bezienswaardigheden zijn en de tijd maar een keer benut kan worden, hebben we gekozen voor een bezoek aan het Shwenandaw Kyaung klooster. Dit klooster is bekend om het mooi bewaard gebleven houtsnijwerk.
Ooit stond dit klooster binnen de muren van het koninklijk paleis, maar koning Thibaw, liet dit bouwwerk na de dood van zijn voorganger, verplaatsen naar de huidige locatie (1880). In WO II werd het paleis gebombardeerd, dit klooster bleef derhalve gespaard.
Prachtig houtsnijwerk.

Iets verder op ligt de Kuthodaw-pagode. Koning Mindon begon in 1857 met de bouw en gebruikte als voorbeeld de Shwezigon-pagode in Bagan.
De pagode ligt op een groot ommuurd terrein met een oppervlakte van 5 ha. Op het terrein bevinden zich 729 witte miniatuurpagoden met erin een marmeren steen. Op de stenen staat de complete tekst van de Tripitaka, de boeddhistische Heilige Schrift. Daarom noemt men de pagode ook wel ‘het grootste boek ter wereld’.
Nadat de 5de boeddhistische synode de tekst in 1871 officieel had vastgesteld, begon men met het aanbrengen van de inscripties. Aan het overzetten van de tekst van palmblad op marmer werkten 5000 steenhouwers 8 jaar. Voor koning Mindon was het een poging de boeddhistische leer voor de eeuwigheid vast te leggen. Een geschoolde monnik die zich volledig wijdt aan het lezen van de Tripitaka heeft 2 jaar nodig om de complete tekst te lezen. In boekvorm beslaat de Tripitaka 15.000 bladzijden.
Buiten kreeg ik Thanaka op mijn wang gesmeerd. Het was echt verkoelend!!!!!

In het hotel vertelde men ons dat als we het koninklijk paleis wilden bezoeken, we aan de ingang onze paspoorten zouden moeten inleveren. Men adviseerde ons om een kopie te maken met onze gsm en het paspoort niet mee te nemen.
Het koninklijk Paleis is enorm groot. Hoewel we niet zo veel tijd over hadden, toch maar eens gaan kijken. Bij de ingang vroegen ze inderdaad naar ons paspoort. Toen ik de foto op mijn gsm toonde, zei men dat dat niet kon. Of we iets anders bij ons hadden? Rijbewijs bijvoorbeeld.
"Nee" zei Math, "wel dit" en legde vol overtuiging zijn klantenkaart van Gall en Gall op het tafeltje. De militair bekeek het kaartje en eer hij kon reageren zei Math: "Laat maar, deze is beter" en kwam met de lidmaatschapskaart van de ANWB op de proppen. Deze kaart werd netjes in het boekje geregistreerd en we konden naar binnen. Ik kan je vertellen, ik lag dubbel.
Het terrein van het Paleis is zo groot dat we er maar even zijn geweest en niet veel verder zijn gekomen, dan het militaire gedeelte. Nadat de ANWB-kaart weer netjes was opgehaald zijn we teruggelopen naar het hotel. Dit maar bewaren voor een volgende keer.

Om 12.30 stond Nee (het meisje had een veel langere naam, maar zei zeg meer "Nee") met een chauffeur en auto op ons te wachten. Het was echt templeday. We hebben het centrum van het Boeddhisme bezocht, Sagaing, gelegen op een uurtje rijden van Mandalay. In de streek wonen 6000 monniken en nonnen in kloosters dicht bij meer dan 500 stupa's.
Van de ene plek naar de andere en uiteraard ook naar Mandalay Hill. En nee, geen 1730 treden genomen, maar lekker met de auto naar boven. Overals kloosters en pagodes, zoveel dat je op een gegeven moment wel even "tempelmoe" wordt.
De foto's spreken echter voor zich.

Bladgoud speelt een zeer belangrijke rol in Myanmar. Het wordt onder andere gebruikt voor het bewerken van de buitenkant van de talrijke pagoden die het land rijk is. Ook de boeddha's worden er mee bekleed. Let wel, alleen door mannen. Vrouwen mogen daar niet komen. Myanmar wordt niet voor niets het land van Goud genoemd. In een atelier dat we bezocht hebben, staat men lange dagen met mokers het bladgoud plat te slaan. Van klein blokje tot flinterdun bladgoud. Vervolgens wordt het verpakt in velletjes papier. Zodra het ergens op wordt aangebracht kleeft het vanzelf.

Op een van de foto's zijn drie grote potten te zien. Hierin werd vroeger maar ook nu nog drinkwater bewaard. Het blijft er lang erg koel in. Aan de kloosterlingen wordt niet alleen geld, voedsel en goederen geschonken, maar ook water.

Het bezoekje aan de zijde-weverij was indrukwekkend. Vliegensvlug vlogen de vingers van de meisjes heen en weer. Er werd telkens met tweeën gewerkt. Per gemaakte centimeter krijgen ze betaald.

De dag hebben we afgesloten met een bezoekje aan de U-Bein Bridge in Amarapura.
Deze bijzondere bezienswaardigheid is vernoemd naar de burgemeester die in 1784 deze oeververbinding tot stand bracht. Hij gebruikte daarvoor teakhout uit het paleis van Ava. Met een lengte van 1200 m is de U Bein-brug de langste teakhouten brug ter wereld. Ze rust op zware pijlers en overspant het Taungthaman-meer. Dit meer bestaat in de droge tijd uit slechts enkele plassen met vissersbootjes en eendenhoeders, en een groot deel van het drooggevallen land wordt dan voor de landbouw gebruikt.
Tegen het vallen van de avond heerst er een geweldige sfeer. De plaatselijke bevolking flaneert er of leest een krantje in een van de wachthuisjes op de brug. Voetgangers en fietsers hobbelen over de ongelijke planken naar de overkant. Groenten en koopwaar worden heen en weer gebracht, souvenirs verkocht en monniken lopen terug naar het klooster. En ook wij hebben over de brug gelopen.

Morgen op tijd op. Om 6.45 uur worden we opgehaald. Dan met de bus naar Bagan.

Geschreven door JosetteMath.vakantie