Zoals gisteren afgesproken, stond Shan er vanochtend weer. Met een Tuktuk bracht ze ons naar het postkantoor alwaar de bus klaar stond om te vertrekken. Vlak voor vertrek gaf Shan mij een armbandje uit dankbaarheid. Een kleine herinnering aan haar. Leuk he.... Het was ook een schat. Ze bleef tot de laatste minuut om ons uit te zwaaien.

De bus is de meest gebruikte en makkelijkste manier van vervoer in Myanmar. Tussen alle steden is er wel een busoptie, dus zijn ook wij met de bus gereisd. De vriendelijke bevolking is juist wat Myanmar zo leuk maakt en dit is een kans om met de locals om te gaan. Bij de bushalte, gewoon langs de straat bij het postkantoor staat het busje geparkeerd, zijn ze druk bezig met het inladen van de bus. Als je gaat zitten, merk je waarom je nauwelijks met de voeten de grond raakt, zo hoog staan de stoelen. Onder de stoelen is het volgestouwd met appels, uien, vanalles en nog wat. Vervolgens worden er dunne platen opgelegd zodat degene die gaat zitten, zijn voeten kan plaatsen; gewoon boven op de groenten. Onze tassen gingen bovenop het dak evenals alle andere grote dingen. De bus zat vol met kwekkende dames. Math was de enige haan in dat kippenhok. Het dameselftal van Hsipaw had die dag een uitwedstrijd in Kyaumke, dus zeker 12/13 giechelende meiden. Daarnaast wat oudere dames die naar de markt gingen. Wij werden behoorlijk aangestaard. Voelde me ook enorm groot tussen al die kleinere mensen. Onderweg stapte niemand uit, in tegendeel, men stapte alleen maar in. Overal zaten dames, zelfs bij elkaar op schoot, op de kisten mandarijnen en op de grond.
In Myanmar wordt rechts gereden. Omdat het stuur in de bus aan de rechterkant zit (vroeger werd er namelijk links gereden in de tijd dat de Engelsen er waren) heeft de chauffeur geen zicht op tegemoetkomend verkeer. Om dat op te lossen stond er in de deuropening iemand die telkens riep wanneer er een tegenligger te zien is. Prima toch, wel zo voorzichtig
Na een rit van een dik uur waren we in Kyaukme.

Onze gids stond ons op te wachten met een tuktuk om ons naar het hotel te brengen.
Hoe de naam van de gids "in het echt luidt" weten we niet, maar het lijkt op Ninety- nine, zei hij, dus noem me maar zo.
Er stond een wandeling door de bergen in de omgeving van Kyaukme gepland. Om daar te komen moesten we eerst een ritje maken achterop de brommer (een zwaarder soort) van ca 45 minuten. Dit ritje alleen al was een ervaring op zichzelf. We reden over een soort veldweg vol met hobbels, bobbels en gaten. Math bij Ninety-nine achterop en ik bij iemand anders. Aansluitend een wandeling naar de Palaung bevolking. Deze etnische minderheid leeft rond en in de bergen bij Kyaukme. Midden door de theeplantages, de maisvelden en de rijstvelden. Heerlijk een met de natuur. En als je al iemand tegen komt, dan word je hartelijk gegroet. Onderweg trakteerde Ninety-nine op meloen en een zoete versnapering. Ook leerde hij ons hoe de kinderen met gras "schieten". Na 2 uur wandelen kwamen we boven op een berg in het dorp. Een dorp dat ons een goede indruk gaf van het leven hier.
Ninety-nine nodigde ons uit bij een familie. Het huis is gebouwd van bamboe en staat op palen. Een grote ruimte om te koken en leven en een aparte kleine ruimte waar de ouders slapen. Midden in de kamer wordt gekookt op open houtvuur en zonder schoorsteen!
Ninety-nine maakte voor ons een noedelsoep.

De oudste bewoners van het huis waren 64 en 65. Moeders rookte flink de sigaar. Zij droeg om haar middel een aantal dunne ringen. Ninety-nine legde uit dat dat nog een overblijfsel is uit de tijd dat de vrouwen mee vochten tegen de Chinezen. De ringen konden de vrouwen uit elkaar halen om er een soort harnas van te maken om zo hun torso te kunnen beschermen. Ik heb later nog een foto kunnen maken van een vrouw waarop deze ringen goed te zien zijn.

Op weg naar het hotel, eerst weer wandelen en daarna met de brommer, kwamen we langs een plek waar een bruiloft werd gevierd. We zijn gestopt en mochten een kijkje nemen. Het jonge paar (hij 17 en zij 16) zag er prachtig uit. Nu kun je niet naar een feestje gaan zonder cadeau, dus hebben we geld gegeven. Dit werd in een boekje bij geschreven en wij werden zeer uitbundig bedankt. We zouden en moesten ook mee-eten. Terwijl wij aan tafel zaten stond iedereen er omheen. We hadden bekijks......

Omdat we voor het diner nog wat tijd hadden, hebben we de avondmarkt bezocht. Een drukte van jewelste en vooral veel mooie kleuren. Vlees en vis......brrrrr.....maar even niet. Tevens wat voorraad gekocht voor in de trein morgen.

Ons diner kregen we in het hotel geserveerd. De maaltijd, bestaande uit regionale producten, was gemaakt door de eigen bevolking. Op deze manier wordt de locale economie gesteund en kan de toerist authentiek Shan-eten proberen. Was erg lekker.

Nog even antwoord op de vraag van Emmy, de bruine boomvrucht is tamarinde.

Geschreven door JosetteMath.vakantie