k ben alweer een maand gewoon weer thuis, en zoals iedereen verwacht zit je dan ook gelijk weer in je normale levensritme. Maar ik kan jullie meteen duidelijk maken dat is niet zo.
Deze tocht heeft toch heel wat te weeg gebracht bij mij.

Maar ik kan me ook de dag van mijn vertrek nog goed herinneren.
Zondag 28 April 2018. Mijn zus Monique, Kiki en Sem zijn er, en ook mijn oom en tante Nico en Minie, het steunpunt gedurende mijn tocht. Het is vreemd om dan tegen 9.00 uur de deur te sluiten, en een blokje te gaan wandelen, oké een groot blok dan…..op weg naar het onbekende.
Ook al is die mijn derde tocht, de spanning blijft
Die eerste dag stond vooral in het teken van afscheid en emoties.
Als eerste afscheid nemen van mijn zus Monique en mijn petekinderen Kiki en Sem.
Ik zal hun zeker gaan missen, na het bewogen afgelopen jaar. Maar ook mijn oom en tante Nico en Minie die weer elke dag mijn belevenissen als eerste mogen aan horen, in goede en slechte dagen. Collega’s, Sandra R. Monique W en Yoeki die mij langs de route uitzwaaien.
En dan op naar Schinveld, afscheid nemen van mijn neven en nichten, Janine en Rolf en de kids Fauve en Juun, en natuurlijk Resie.
Heel bijzonder vond ik dat mijn nicht Resie nog een groot stuk is meegelopen door de Schinveldse bossen en langs de Rode Beek. Bij Stahe neem ik dan ook afscheid van Resie. Nog een keer omkijken en ik voel de druppels al over mijn wangen lopen……..op weg naar mijn eerste bedje in Orsbeck (D)

Vervolgens via Keyenberg , Grevenbroich naar het Ruhrgebied.
De tocht naar Keyenberg is voor mij een bijzondere dag, ik ga namelijk slapen bij een schuttersvriend.
Alexander is een schutter in hart en nieren, en hij doet alles voor de schutterij.
En dan ook nog die gedachte dat dit dorp over een half jaar van de aardbodem is verdwenen.
En dat allemaal voor de bruinkool winning in het Garzweiler II project. De reuzeachtige graafmachine staan er al. Maar nog een keer is het feest in het dorp en wel op Hemelvaartsdag, dan is het allerlaatste schuttersfeest en dat wordt groots gevierd. Ik vond het zo bijzonder dat ik die ochtend met kippenvel het spookdorp Keyenberg verlaat.
In Grevenbroich maak ik voor het eerst kennis met het principe van AirBnB . Ik kom terecht bij een supervriendelijk echtpaar.

En dan gaat het “stoere” werk beginnen de tocht door het Ruhrgebied, het gebied van de koempels.
Onderweg slaap ik veelal in de jeugdherbergen.
Wat mij vooral bij staat van dit gebied, dat ondanks de vele industrie, ik toch veelal door het groen heb gelopen, door mooie velden en altijd wel uitzicht op schoorstenen en koeltorens. Maar ook de mooie parken in de steden. Maar ook de nare ervaring bij het verlaten van de Dortmund, hier werd ik lastige gevallen door een grote groep jongeren, die een andere geloofsovertuiging hadden.

En zo verruil ik het stoere Ruhrgebied voor het liefelijke Westfalen.
Ik loop dan via Münster naar Osnabrück.
Wat een rust komt over mij heen, lopen door velden en bossen. Lopend langs grote boerderijen en maneges. Maar ook door kleine rustige dorpjes. Vaak heb ik daar gestopt om even te schuilen voor een korte regenbui. En dan is koffie drinken bij de bakker erg gezellig. Zeker de leven vragen van mensen, wat gaat u doen….lopend naar Denemarken ……en dan zag je ze denken. Bijzonder was ook het slapen in een jeugdherberg waar ik helemaal alleen was. Maar ook de vriendelijk kleine pensioentjes waar je nog een gezellige avond had met mensen uit het dorp.
Münster was ook bijzonder, vanwege de geschiedenis , de Dom, maar ook de slaapplaats bij de Arnsteiner Patres. De gesprekken en gebedsdiensten met broeder Gabriel, hij heeft namelijk een grote tijd door gebracht in Zuid Limburg, maar de slaapplaats russen de duizenden boeken.
Vervolgens gaat het naar Osnabrück , onderweg nog een lekker primitief geslapen op de pastorie in Schmedehausen, ook dit stuk is weer afwisselend lopend langs een kanaal en dan weer door de velden en bossen. In Osnabrück krijg ik een hartelijk ontvangst. In het centrum zijn de Meifeesten in volle gang. Een heerlijke ontspannen sfeer heerst er. Ik merk ook al een aantal dagen dat ik weer helemaal in het pelgrimswereld zit. Rust en genieten.

Langzaam naar het noorden richting Bremen.
In het plaatsje Vörden ontmoet ik vier dames, zijn komen allemaal uit Viborg of omgeving.
De eindbestemming van mijn tocht. Die avond natuurlijk veel informatie gekregen over de route en de gewoontes. En alvast een slaapplaats als ik nood zit in Viborg.
Ook bijzonder was het Kloster Damme, nu een hotel…maar wel met bijzondere prijzen voor pelgrims.
Hier staan ook de reserve wandelschoenen op mij te wachten. Ook dit deel loop ik veelal door velden en bossen. Maar ook de bijzondere dag naar Vechta, een tocht met een weg die 24 km recht toe en recht na gaat.
De hulp die ik krijg in Barrier als mijn GPS mij even in de steek laat, ik mag gewoon gebruik maken van een computer in een winkel. En de tocht dan verder over de dijk naar Bremen, ik wordt aan alle kanten voorbij gereden door groen witte “fietsers” . Het zijn voetbalsupporters van Werder Bremen. Helaas aan het einde van de wedstrijd, blijkt wel gewonnen maar geen Europees voetbal.
In Bremen slaap ik ook in een Brigida Klooster. Bremen blijkt een hele mooie stad, met mooi compact centrum.

Nu begint het vlakke landschap……
Eerst gaat het over de Via Baltica, het weer is de eerste dagen erg wisselend met als dieptepunt de dag naar Zeven toe. Een dag die bijna helemaal verregend is. Deze route wordt gekenmerkt door de vele beekjes en riviertjes waar je langs loopt maar ook de moerasgebieden.
De mooiste plek op deze route is Hollenbeck, maar ik slaap in een echte Pipo wagen. Wat een speciale belevenis was dit …en droom kwam uit voor mij.
Vervolgens ga ik verder via de Via Jutlandica die mij brengt naar de grens met Denemarken.
Bijzonder is de overtocht met de veerboot over de Elbe naar Glückstadt. Een leuke gezellig plaatsje.
Maar de dag erna, zal ik mij ook blijven herinneren. Vanaf de start tot het eindpunt in Hohenlockstedt staan de hemelsluizen vol open. Tel daarbij de lengte 36.5 km en veel tegen wind op en je snapt het. En dan kun je alleen nog dromen van een warme douche en een mooi onderkomen…..maar helaas deze airbnb is niet aan te raden, geen warme water, geen verwarming, en vooral erg onvriendelijke gastvrouw.
Gelukkig zijn de dagen erna weer erg mooi, en zo kom ik ook in Rendsburg. Hier slaap op een privé adres, Ulrike “ken” ik al een tijdje via de whats app. Want ik heb nog een paar reserve wandelschoenen naar haar toegestuurd. Ik word hartelijk ontvangen door Ulrike, eerst lekker samen lunchen en daarna wast zij al mijn kleren in de wasmachine. En dat betekent dat ik morgen weer fris en schoon op pad kan gaan. Maar eerst ga ik ’s avonds met twee hartsvriendinnen van Ulrike eten bij hun favoriete Grieks restaurant. Ulrike is een echte moeder voor de pelgrims. Via Schleswig kom ik steeds korter bij de grens met Denemarken. En op 3 Juni steek ik tegen 11.15 uur de grens over bij Niehuus.
De eerste etappe richting Kliplev is niet de mooiste, veel rechte asfalt wegen en later worden dit kiezelwegen, en niet met een dun laagje kiezel, nee maar met een behoorlijke laag. Maar ook ben ik even een spoorloper, op amper 1 meter naast het spoor lopen. Achteraf blijkt dat hier nog maar een paar treinen komen per dag. De eerst Pilgerherberg is Lindely. Een goede kamer, maar matige douche en een keuken niet behoorlijk vies eruit zag. Later blijkt dat deze herberg niet meer op de lijst van 2019 staat, vanwege voorval in het verleden. Er slapen vaak vrachtwagenchauffeurs uit het Oostblok die geen respect hebben voor vrouwen.
De tweede in Øster Løgum is en bijzondere, een super aardige oude gastvrouw, waar ik in de ochtend een gezellig gesprek heb gehad bij het ontbijt.
De route is super gemarkeerd, en loopt vooral door de natuur. Nu nog vooral door de velden en langs grote boerderijen. Het uitzicht is mooi.
In de Pilgerherberge Kongeå ontmoet ik twee Deense fietsers, zij gaan richting Padborg. Het zijn Paul en Jesper. Het ook de eerste keer dat ik voor eigen eten moet zorgen, de gekochte broodjes smaken bij het ontbijt absoluut niet meer. En dan krijg ik van Paul en Jesper de gouden tip koop een deense honing en zwart brood en je hebt elke ontbijt een geweldig en voedzaam ontbijt. En achteraf ben ik ontzettend blij dat ik Paul en Jesper heb ontmoet.
wat het weer betreft in Denemarken betreft het is in het begin fris en later wordt het warmer. Echte regendag niet echt gehad, soms eens een hele ochtend of middag.
Ik voel me al behoorlijk thuis in Denemarken, ook al slaap ik vaker helemaal alleen in de Herberge.
Maar hoe verder ik kom hoe meer mensen ik tegen kom. Zowel wandelaars als fietsers. En zo ontmoet ik in Herberge Nørhoved in Nørre Snede een Deense man, Thorkild. Een fijne rustig man, die goed Duits spreekt. We besluiten samen verder te gaan. Onderweg loopt ieder zijn eigen tempo, maar we slapen steeds in dezelfde Herberge.
Thorkild leert en vertelt mij veel over de natuur en geschiedenis van Denemarken. We lopen dan ook de laatste 5 etappes samen. En dat blijken ook de mooiste etappes op mijn gehele tocht. Door de bossen, moerasgebieden, en ook nog een behoorlijk heuvelachtig terrein. Ik geniet optimaal .
En dan die bijzondere supermarkt in Skelhøje. Deze word gerund door vrijwilligers uit het kleine dorpje. Thorkild en ik schuilen hier, omdat het buit flink regent. En er blijken nog meerdere mensen te doen. Het is super gezellige in de supermarkt.
De laatste dag naar Viborg besluiten we samen te lopen. Rustig naar Viborg. Waar we tegen 13.00 uur arriveren. Ik heb Thorkild belooft om samen in Viborg op een terras een biertje te drinken op 5 mooie dagen samen. Thorkild zal mij altijd bij blijven.
En dag mag ik tot slot nog een dag in Viborg als een toerist de dorp ontdekken.
Daarna volgt een treinreis naar Geilenkirchen (D) van ruim 13.5 uur.
In Geilenkirchen staan Nico en Minie al op mij te wachten. .Het is dan 18 Juni.
Snel alle was wassen, en natuurlijk bij mijn zus Monique, Kiki en Sem op bezoek gegaan, maar ook bij nicht Resie en mijn oom en tante Nico en Minie.
En op 20 Juni vertrek ik dan voor 2 weken naar mijn geliefde Fiss in Tirol. Lekker bijkomen, en vooral genieten van de natuur, cultuur en het lekkere eten. Maar ook weer vele vrienden ontmoeten.

En dan moet ik helaas 8 Juli weer beginnen met werken, en dat viel behoorlijk tegen.
Stress, drukte en regels…..dit heb ik negen weken niet gekend. En het zal dan ook wel nog een tijd duren voor ik hieraan “gewend” ben. en ik merk ook steeds weer dat vele mensen in mijn omgeving niet echt veel snappen van alles wat er gebeurt op …..DE WEG.

Tot slot wil ik een paar mensen speciaal bedanken voor hun steun…
Als eerste mijn lieve zus Monique en de petekinderen Kiki en Sem.
Het beroemde steunpunt Brunssum oftewel mijn oom en tante Nico en Minie. Zij “moesten of mochten” elke dag als eerste mijn belevenissen ervaren.
Zijn mijn bijzondere lieve neven en nichten Resie, Rolf en Janine, Ellen en Yvo
En natuurlijk iedereen die mij gesteund heeft via reacties op de blog, via appen, mail en sms.
Maar ook steeds die in gedachte meeliepen met mij……

Geschreven door Skippy-ontour