De kop is er af.

Na een nacht waar ik zeer matig geslapen heb, waar ik regelmatig wakker werd.
De tocht al deze nacht voor een deel gelopen, maar ja dat telt niet. Maar goed om 6.00 uur gaat de wekker, maar eerst nog tweemaal op repeat gedrukt, maar moet ik wel opstaan, eerst de was uit de droger halen, opvouwen en in de kast leggen.
En dan is het tijd voor een ontbijt, drie broodjes met kaas en een lekkere koffie.
Maar ik heb moeite om de broodjes te eten, en bij twee is mijn maag vol. Waarschijnlijk van de “spanning” en het afscheid nemen van mijn dierbaren.
Omkleden en dan volgt het belangrijkste het verzorgen van de voeten, zij zijn de komende weken mijn belangrijkste lichaamsdelen. Eerst de voeten in smeren met geh-woll. Dan even laten intrekken, en dan het afplakken met gewone pleisters en dat doet het goed.
Nog even mijn camelbag vullen met 1,5 liter water. Nog even tijd om de mails te checken en dan gaat ook de bel. Monique, Kiki en Sem komen natuurlijk langs, even later komen ook mijn oom en tante Nico en Minie, zij zijn ook ditmaal het “crisis centrum”. Het is inmiddels even voor negenen en dus de hoogste tijd om de schoenen aan te trekken en me startklaar te maken. Nu krijg ik plots weer een vreemd gevoel in de buik..... Afscheid nemen van Monique, Kiki en Sem is moeilijk, zeker na zware achterliggende tijd, bij het schrijven van deze blog krijg ik kippenvel en lopende de tranen weer over mijn wangen.
Maar goed we hebben samen goede afspraken gemaakt. Natuurlijk ook afscheid genomen van Nico en Minie en nog wat foto’s gemaakt, maar dan gaat de eerst pas erin.....ik hoef al niet meer alles. Qua weer het is miezelregen, hopelijk stopt dit.
Net voor de grens staan drie collega’s om mij uit te zwaaien en succes te wensen.
Monique W. , Sandra R. En Yoeki super dat jullie er waren, fijn om jullie te zien en gesproken te Herben. Respect voor jullie dat jullie zo vroeg op waren op een zondag...zeker voor Yoeki. Het heeft mij wel wat gedaan.
Dat gaat het de grens even over, maar even later keer weer terug naar de Nederlandse zijde. Het regent niet meer.
Tegen 10.30 uur bereik ik Schinveld, eerst bij mijn neef Rolf , Janine en de kids binnenlopen. Janine heeft gisteren samen met kids een Choco cake met oreo koekjes gebakken. En wat voor één, hij smaakt super.
De kids zijn onder de van de rugzak. Na gezellig geklets te hebben is het na een uurtje tijd om verder te gaan. Alweer afscheid nemen...
Nu zal de volgende stop zal erg lang op zich laten wachten, namelijk 500 meter.
De stop bij mijn nicht Resie, is een must voor mij. Samen met een kop koffie eten we nog een stukje heerlijke cake. Lekker gezellig kletsen samen en de tijd vliegt voorbij. Resie komt met het idee om een stukje met we mee te lopen, we lopen door de Schinveldse bossen, langs het zweefvliegveld, en dan langs Rode beek naar Stahe. Dan is het tijd om afscheid te nemen. Resie maakt nog een foto en roept nog een keer en ik draai me nog een keer om , dan voel ik weer tranen over mijn wangen lopen. Resie is voor mij heel belangrijk.... Dank je wel Resie dat je meeliep, het heeft mij wel een boost gegeven, en dat zal ik nooit meer vergeten.
Dan moet ik alleen verder, via veldwegen naar Schierwaldenrath, Laffeld en Abshoven naar Heinsberg. Maar dan ben ik er nog niet. Maar mijn benen willen wel al rusten.
Nog een kleine 4 km. naar Orsbeck, een klein dorpje net voor Wassenberg.
Ik ben blij als ik het naambordje zie, nog 100meter lopen en dan zie ik Hotel Zürich Post liggen.
Nog even een bezoek gebracht aan de kerk, maar er lag geen stempel voor mijn pelgrimspaspoort Het hotel blijkt een erg gezellig hotel te zijn, waar ik een “monteur zimmer “ heb. Een kleine kamer met alles wat ik nodig heb.
Eerst even uitrusten op het bed, en dan snel even mijn shirt en sokken wassen . Nog even wat berichten beantwoordt en natuurlijk Nico en Minie gebeld. Dan is het tijd voor een douche, wat doet deze goed.
Ik voel me weer als herboren, al voel ik wel mijn bovenbenen en mijn schouders. Maar ook zij moet weer wennen ...
Ik krijg honger en loop naar beneden waar het restaurant ligt, een Duitse keuken.
Eerst een lekker biertje. Ik neem asperges met schnitzel en gekookte aardappelen. Het smaakt erg lekker.
Nog een biertje en ondertussen tijd schrijf ik mijn eerste blog onderweg. Altijd weer fijn.
Ondertussen tijd ook nog wat whats-appjes beantwoorden.
En dan wordt het ook weer langzaam tijd om terug te gaan naar de kamer.
Nog een tweetal telefoontjes plegen en dan gaan langzaam de oogjes dicht........

Geschreven door Skippy-ontour