Het is droog. Hoera! Er hangt nog een mooie mistsliert in het dal, die langzaam optrekt en het zonnetje staat op doorbreken.

Fijn, dat mag ook wel na zo'n regendag. We doen vandaag lekker rustig aan. Het lijkt wel een familie reünie op de camping. De 2 Duitsers (Speedy Gonzales en de man met de slechte knie, hij gaat naar huis, heeft te veel last van zijn knie) zaten nu weer naast ons en ook onze timide Duitse pelgrimster was ook op de camping. Speedy was inmiddels al gevlogen.

De supermarkt nog even in, we waren gisteren nog wat vergeten te halen voor vandaag.

Ria belooft ons vandaag 2 forse klimmen, die je kan uitbreiden met een extra klim.
Voor de 2 klimmen heeft ze 12 kilometer in gedachten. Klinkt goed, wij gaan er voor 2.

Nog voor dat we eigenlijk begonnen zijn en nog in het dal staan (met een bijpassende rivier, mooi uitzicht en een picknick tafel) staat het koffie brandertje al aan. De Noren doen niets aan hun tuinen. Alleen gras met 24 uur een draaiende minigrasmaaier. Af en toe een verdwaald boompje.

De tocht van vandaag begint niet echt. We moeten de heuvel over, maar ben je net 100 meter hoog, dan gaan we alweer naar beneden. Of Ria ons wilt straffen, had toch voor die 3 klimmetjes gekozen. Inmiddels staat de teller op 10 klimmetjes op en neer en zijn we de heuvel nog niet over. Over hekjes klimmen en goed letten op waar je loopt. De maestro valt helaas nog in een bedje van brandnetels, even een verkeerde beweging.

Maar dan klim je uiteindelijk naar een hoogte (van 200 meter) van 500 meter. Een prachtig uitzicht, zeker gezien we gisteren alleen maar mistflarden zagen.

Een probleem echter: het heeft de laatste tijd nogal veel geregend en de paden zijn inmiddels rivieren geworden. Daar moet je door heen. Het klotst, het gras is een rivierbedding geworden. Wij zien het al voor ons: koning olav al wadend met rode Hema laarsjes door de klotsende geitenpaadjes zich een weg banende met al zijn strijdkrachten de berg over. Wij lopen de historie achterna, hetzij niet met die rode laarsjes. Alhoewel koning Olav tot het jaar 1030 heeft geleefd, die kekke laarsjes hadden ze waarschijnlijk toen nog niet.

Ronduit spectaculair is een overgang over een waterval, die met een soort horizontale trap over te gaan is. Het water bruist, je kan je nog begeleiden met een soort touw.

Dan de 2e beklimming. Die gaat rustiger, maar ook hier komt plots het water van alle kanten. Je kan het pad gewoon niet belopen. Het is avontuurlijker dan shoppen bij de Xenos, je moet zelf je eigen pad maken door het bos, waar veel mos op de stenen ligt. Poepspannend allemaal. Ook hier denk je, na een forse afdaling dat je het hebt gehad, nee Ria heeft nog een toegift van een extra heuveltje in gedachten.

Uiteindelijk bereiken wij Varphaugen, een plaats waar een camping zit, met ook hier weer een cabin huisje. Bregje, een Nederlandse pelgrim die uit Lillehammer vertrokken is, is vandaag onze buurvrouw.

Geschreven door Naar-het-zuiden