We worden 's ochtends gewekt door de typemachine vogel. Althans zo klinkt hij, een ratelende typemachine.
Prima geslapen naast de herberg in onze tent.
Als wij ontbijten komt de eigenaresse met een zelfgemaakte taart onze kant uit lopen. Kijk, zo zien wij het graag, een koninklijke ontvangst. Een praatje prut, een punt taart wegsnoepend en we gaan afbreken.
In het pelgrimshuis hebben onze 2 Duitsers en 2 Noren geslapen. Beiden hebben als doel Lillehammer. Frau Andrea heeft kennelijk wat darmproblemen, op haar rugzak heeft ze een kolossale wc rol wapperen, wat ze trots met haar mee zeult.

Na het afbreken van de tent vertrekken wij als eerste, maar stoppen ook als eerste voor een vervolgkoffie. Zo zwaaien we naar onze mede pelgrims.

Vandaag willen we niet zo veel kilometers maken. We hebben gezien als we na 15 kilometer stoppen, we een camping hebben. De volgende etappes moeten dan ook een camping opleveren.

De route zou volgens Ria 3,5 ster moeten geven (op een schaal van 5). Ria heeft het wel vaker in haar bol maar wij geven het een 2,5. Veel langs wegen lopen nodigt n.l. niet uit tot zo'n goede waardering.

Een hoogtepunt op de route vandaag is de Tokstadfura. Het is de oudste dennenboom van Noorwegen. Hij komt uit 1516. Een bankje er naast, en ja hoor, ik hoor al weer dat het tijd voor koffie is. We bewonderen de dennenboom (en nee, die gaan we niet voor de kerst gebruiken). Een ultraloopster uit Noorwegen komt nog voorbij met een minuscule rugzak waar amper wat in kan, die vandaag nog naar Lillehammer wilt rennen en lopen. Dat is zo'n 70 kilometer verder.
Nog voordat we wat verder kunnen vragen kijkt ze op haar horloge en weg is ze al.

Veel brievenbussen allemaal bij elkaar. Dat zien we in heel Noorwegen. Voor een straat staat, vaak onder een afdakje, een hele rits brievenbussen. De postbode is hier snel klaar.

We kruisen voor het eerst de snelweg E6, waar een grote dure supermarkt zit. Toch slaan we onze slag bij de supermarkt, winkels zijn schaars op de route en je moet toch voldoende proviand in huis hebben.

De schrijver van het theelepel vrouwtje heeft iets verderop een heel museum, wat je kunt bereiken door een laantje van vrolijk uitziende zomerhoeden, die op een hek geplaatst zijn.

Het mjøsa meer is weer in beeld. Bij een kerk zit nog een pelgrimshuis, waar de Duitsers naar binnen willen. De wc rol van Andrea is nog intact, de code die ze willen hebben om daar naar binnen te gaan is er niet. Andrea is druk doende om pogingen te doen het onbemande pelgrimshuis binnen te komen.

Wij wachten daar niet op. We prikken een stempel in ons paspoort en lopen een 2 kilometer verder naar Steinvik camping.
Ze hebben een frituur, zet de gouden fontein alvast maar aan.

De tent is opgezet en we maken zelf een salade en halen friet.

Geschreven door Naar-het-zuiden