We waren de enige pelgrims in het grote huis. En ja, wat doe je dan 's ochtends. Je kookt een eitje. Normaal op de camping kost het je een halve gastank om een eitje te koken, maar nu met een complete keuken gaan we er echt even voor zitten.
De deur trekken we dicht en verlaten Hagetmau, natuurlijk via een bakker.
Als we goed kijken zien we de contouren van de Pyreneeën. Dat zal straks weer klimmen worden.
Dat klimmen begint vandaag al, niet met de bergen, maar meer met heuvels. Het is bewolkt weer en eigenlijk vinden we dat prima om te lopen. Stevige stijgingen en dalingen. Vanuit het niets komende twee andere pelgrimlopers voorbij, we herkennen ze aan de schelp op hun rugzak. In hun rugzak zit enkel en zakje snoep en een fles water, groot was hun rugzak niet.
Het landschap is als gisteren, de zonnebloemen zijn in rouw. De kopjes hangen triest naar beneden en een enkeling kleurt al zwart.
Een overspringend hert komt de maïsvelden uit rennen en de zon komt zo af en toe door.
Een schoolklas heeft zich uitgeleefd op inspirerende teksten te bedenken en op te hangen in het bos. We volgen de borden en de reis door de velden wordt daardoor leuker. Af en toe zien we een verjaardagstak (of boom) voor de huizen staan. Kennelijk is hier het gebruik om een versierde teksten voor je hek te zetten.
Plots staan we voor een grote supermarkt, de U express. Nou, zo'n buitenkansje laten we niet lopen. Verrassende versnaperingen worden ingeslagen. De bramen onderweg vertragen ietwat het tempo, maar ach, we hebben geen haast.
We eindigen in Orthez. Er zou een camping zijn maar die is er niet. We slapen vandaag in een oud ziekenhuis, wat omgebouwd is tot hotel. Brede gangen, er zit zelfs een knop in onze kamer voor extra zuurstof. Vanavond maar eens kijken als ik er op druk of de nachtzuster van dienst langs komt.

Geschreven door Naar-het-zuiden