Geen everzwijn gehoord vanochtend, wel een vroege haan. Het is vandaag de laatste etappe van de Via Monastica en vandaag beginnen wij aan de Via Campanniensis.
Jean met zijn groene badjas hebben we niet meer gezien, we zwaaien nog even naar een leeg huis. De bakker wacht.
Met pain de chocolats en een pain Vivaldi (ja dat is weer eens wat anders dan de passie en liefde broden) vertrekken we uit het dorp, waar we met een net aangeschafte pot nutella een ontbijt doen. We ontmoeten Vera & Elisabeth, die uit Namen zijn vertrokken. We vinden dat ze wat rustig lopen, maar gek genoeg komen we ze vandaag wel 4 x tegen. Dus lopen we zelf ook rustig, maar dat kan ook komen door wat extra koffie pauzes.
Vandaag lopen we praktisch de hele dag door de bossen, af en toe een klimmetje. Uitzicht op een vallei gele brem en oeps, opeens zaten we in Frankrijk.
Het was dat we weer de dames tegen kwamen, anders hadden we dit momentje helemaal gemist.
Een plotselinge knal kondigde een kortstondige onweersbui aan. De regenjassen gingen al aan. Wat een grote gewaden, we lijken wel gospelzangers in de bergen. Maar als we net 'o happy days' willen inzetten, stopt de bui al. Wat een beginnersonweersbuitje is dit. Niet een die doorzet.
Jassen weer uit, het eerste echte Franse plaatsje is in zicht Rocroi. We hebben een hotelletje voor vanavond.

Geschreven door Naar-het-zuiden