De sleutel in de brievenbus, we vertrekken. Oei, een donkere lucht. Zouden we het droog houden?
In Tapia de Casarigo drinken we eerst nog een bakkie (en voor wie met ons meeleeft en vragen heeft gesteld: natuurlijk hebben we een reserve gastank bij ons) bij het eerste café wat open is. We ontmoeten hier wat mede pelgrimlopers die ook angstig het donkere weer bekijken.
En weet je: na de koffie is het weer prachtig. Het waait als een bezetene, maar het is droog.
De route gaat vandaag langs de kust. Dat zal de laatste dag zijn. Hierna gaan we het binnenland in. Maar eerst nog genieten van de grillige kustlijn. Juist nu met die aantrekkende wind is de kust op zijn mooist. Het water klotst, de golven zijn hoog en wij, wij ploeteren voort in de tegenwind. Je zou zo hier het WK tegenwind fietsen kunnen houden. De maïskolven wapperen, het is mooi. De zon wisselt regelmatig voor wolken en ja, twee druppels regen vallen. Maar daar blijft het bij.
De tocht volgt iedere baai, die wij ook volgen. In de verte is ook een snellere route, waar je niets van de kust ziet, welke door een aantal pelgrims gevolgd worden. Die willen snel thuiskomen.
Wij komen aan in Ribadeo, waar we een appartement hebben geboekt.
Na het inchecken gaan we direct door naar de Decathlon. De schoenen van de Maestro zijn op. Ondanks lijmen, lief aanspreken en een zorgvuldige behandeling was het profiel na dik 3000 kilometer versleten en er kwamen extra ventilatie gaten door. Wonderbaarlijk snel werd een nieuw paar goedgekeurd en direct aangetrokken. Zo, de laatste kilometers moeten hierop worden afgelegd. Ook nog een vers merinowollen t-shirt ging nog in de tas en daarna de supermarkt in. De kip was in de aanbieding en dat is wel weer eens leuk om zelf te kokkerellen.
In de stad is het kermis. Wij besluiten morgen nog een dag hier te blijven. Het is moeilijk om afscheid van de kust te nemen.

Geschreven door Naar-het-zuiden