We lopen de baai uit van Cee. Het is drukker dan gisteren op de route. Misschien omdat we eerder weg zijn. De zon wilt al doorkomen.
Om goed wakker te worden eerst maar eens een stevige klim. Wel een mooi uitzicht, zeker op de baai en dan duiken we de bossen in. Het aftellen van de kilometers zie je zo om de paar honderd meter.
Dan, na wat geleidelijk lopen zien we een mooie strand. Iedereen loopt door en wij hebben het strand voor onszelf. Even een uurtje of zo genieten van de zee. Grote schelpen en zacht zand, heerlijk. We lunchen met een stokbroodje met inmiddels van de zon geworden warme kaas. Mjammie.
We gaan verder. Opeens, vanuit het niets, na een bocht verschijnt Finistererre. Het einde van de wereld, zoals het genoemd wordt.
Een mooie plaats, het ligt op een soort landtong. De vuurtoren zien we al in de verte. Nadat we bij ons hotel zijn ingechecked halen we onze Finasterra op, de credential die je krijgt als je bent blijven doorstempelen in je paspoort als je hier aankomt.
Het dorp is levendig, de visafslag bezoeken we nog en daarna wat eten. We eten vroeg, want we hebben nog een afspraak.
Een afspraak met de vuurtoren. Iedereen die hier komt komt voor de vuurtoren. Het is iets van 2.5 kilometer lopen en eigenlijk het einde van de route, de kilometer paal geeft hier pas de nul aan. Als apen op een rots zit iedereen 's avonds hier al klaar.
Natuurlijk komt men voor de zonsondergang, het zou de mooiste, de spectaculairste, ach, superlatieven komen te kort. Het wordt wel fris, maar we zitten er klaar voor. Als we dan uiteindelijk de zon in de zee zien gaan, volgt een luid applaus vanaf de rots. Ook wij klappen mee. Natuurlijk. Morgen gaan we richting Muxia en dan langzaam terug naar Nederland. Hoe, wanneer en waar langs, het staat nog allemaal open.

Geschreven door Naar-het-zuiden