Een grijze dag. We lopen langs het strand van Gijon en zien dat het helemaal weg is; de vloed heeft het strand opgegeten.
Drie Duitse dames lopen met ons mee, althans ze zijn nooit ver van ons vandaan. Zij lopen ook de route. Zij zetten ons nog op de foto (en wij hen) bij het logo van de stad.
De stad binnen komen duurde al een eeuwigheid, het uitgaan duurt net zo lang.
En nee, het is geen visitekaartje. Industrie, rokende schoorstenen en veel grijs. De huizen die er in de omgeving staan zijn net zo. Een smeulende badkuip in de voortuin, een autowrak er naast en overal blaffende honden. Het enige wat ontbreekt is Ma Flodder met een dampende sigaar in de mond. Het scheelt niet veel.
Een zwarte kip komt nog voorbij. Of het van de zwarte kolenmijn komt is niet duidelijk. Pluimen rook in de lucht, het lijkt wel of het gaat regenen. Het is de kolenmijn die donkere dampen uit de schoorsteen blaast
Dan volgt een leuk stukje groen. Een bospad, heuvelig en leuk. Maar dat duurt niet lang.
Terwijl we er net inkomen met de terugkomst van de natuur steekt de volgende Industrie op. Het lijkt wel of we van Wijk aan Zee naar de Hoogovens in IJmuiden (of Tata Steel of hoe heten ze nu, per jaar worden ze overgenomen). Bah, het is de meest sombere tocht die we sinds we gestart zijn met lopen uit Nederland nu lopen.
Aviles is onze eindbestemming vandaag, de stad die ook met industrie begint. Een stad met wat leuke beelden (wij zij nog lang op zoek geweest naar een dikke dame) en het centrum Niemeyer. Dit centrum is bijzonder door de bouw en fotogeniek. Wij zitten er tegenover, in een hotel op de 4e etage.

Geschreven door Naar-het-zuiden