Dat is 't einde, dat doet de deur dicht
Daar zijn geen woorden voor, ja dat is
tralalalalala
Ja, dat is tralalalalala!

Kortom: Hier eindigt ons wandelavontuur.
Vandaag de laatste etappe gelopen naar Muxia. Ook hier een vuurtoren, een kerk met schepen erin, pal voor de beukende en klotsende zee. Een kilometer paal met 0 kilometers erop. Muxia zelf valt een beetje tegen, een havenplaats zoals zo velen.
Maar dat doet er niet toe.
Nee, Muxia was het toetje op de reis.

Een reis die 14 april begon.
Als we eerst Aalsmeer maar halen. Slapen bij de Vrienden op de Fiets. Daarna kamperen.
De grenzen werden verlegd, het Pelgrimspad in Nederland is prachtig. In Den Bosch haalden we onze eerste stempel in ons pelgrimspaspoort.
We kwamen meerdere pelgrims onderweg tegen, zelfs die naar Jeruzalem lopen. Vaak een dag later, of soms een week. Sommige pelgrims liepen te hard voor ons en kwamen ze nooit meer tegen. Of namen een andere route.
Veel werd ons gevraagd waarom we liepen. Nou, gewoon: omdat we het leuk vinden. (Bij Santiago gaven wij wel aan dat we een religieuze reden hadden: je krijgt dan een mooier certificaat).
Den Bosch ging over in Maastricht, het Belgische land was mooi. We hebben hier voor het eerst gebruik gemaakt van Welcome in my garden. Belgen die hun tuin ter beschikking stelden voor een eenmalige overnachting.
Daarna kwam Frankrijk, reusachtig groot en zeker in het begin moesten wij wennen aan dat er nergens winkels waren op onze route. De zonnebloemen, de wijnstreken ,maïs en kiwiplantages. Allemaal zien opkomen en zien uitbloeien. We hebben hier vaak heerlijk kunnen kamperen.
Bij St Jean Pied de Porte kwam de drukte. Hier sloegen wij snel af naar het Baskenland om deze drukte te ontvluchten. Dat lukte deels, de Spaanse kust wachtte. We hebben geluk gehad met de bosbranden, die hebben we wel geroken, maar niet gezien. De Route del Northe namen we aan de kust, een goede keuze. Wel veel klimmen en klauteren, maar we werden regelmatig beloond met mooie uitzichten op de kustlijn.
En soms, soms bleven we wat langer hangen op een plek. Stedentrips als Bergerac, Troyes, St Jean Pied de Porte, Gijon, Bilbao en Limoges. Of door de hittegolf (+41c) bij het zwembad liggen van de camping aan de Dordogne.
Waar we niet echt rekening mee gehouden hadden was dat de Spanjaarden massaal de kust opzochten en de campings overvol zaten.
We probeerden pelgrimshuizen, waar we slecht sliepen. Toen ik mijn partner een volgende dag onder een ping pong tafel in een pelgrimshuis vond, wisten we voldoende. Geen pelgrimshuizen en campings meer maar hotelletjes en appartementen. Kost wat meer maar je slaapt beter.
Santiago was een doel. Finistererre een mooie afsluiting. Ach, en Muxia een toetje. We hebben iets van 3.600 kilometer gelopen.

Wij hebben er enorm van genoten. We bedanken een ieder die met ons mee heeft gereisd en heeft meegeleefd. Met reacties en hartverwarmende opmerkingen. Vonden we leuk. Gezien dit ons laatste verslag is voor deze reis eindigt hier ons avontuur. Wij gaan langzaam terug naar Nederland en komen snel terug.

Toen ik later wand'len ging
Met mijn eerste lieveling
Raakte ik totaal van streek
Wanneer ik in zijn ogen keek

Daar zijn geen woorden voor, ja dat is
tralalalalala,
Ja dat is tralalalalala!

Geschreven door Naar-het-zuiden