We hebben goed geslapen in de tuin. Het was aardedonker.
In de gite is het al vroeg een hele bedoening. Iedereen wil vroeg vertrekken om vandaag in Saint Jean Pied de Port aan te komen. Om 6 uur zat het spul al aan de cornflakes. Wij draaien ons in de tent nog even om.
We vertrekken vanochtend wel vroeg, maar niet zo als de andere gites gangers. Die we overigens in het eerstvolgende dorp bij de bakker tegen kwamen. Ze zaten aan hun tweede ontbijt. Wij scoren een vers stokbrood en pakken hier ons eerste ontbijt.
Gelukkig vandaag niet zo erg klimmen. We lopen wel op hoge heuvels af, maar net als je naar boven zou moeten klimmen, slaan we een weg in dwars door het dal. In de alpenweides klinken de koebellen. Heidi zou hier niet in misstaan. Een wegspringende ree volgt nog waarna de ree als een hond blaft.
Overal zien we rode luiken, rode poorten en veelal witte huizen, het is duidelijk: We zitten in Baskenland. Zelfs op de borden, bij aankomst in een dorp, zijn tweetalig.
Ergens halverwege volgt er nog een jassen ceremonie. We nemen er definitief afscheid van. De ene jas is te groot en de ander is niet waterdicht. We zwaaien ze uit in een kledingbak, bedanken ze voor de diensten en troosten ons zelf met een chocolade broodje. Dat laatste was er sowieso toch ook wel gekomen zonder ceremonie, maar ja, soms moet je bepaalde tradities volgen.
We komen in de middag aan in St Jean Pied de Porte. Het lijkt Valkenburg wel, wat een drukte. En iedereen loopt er met een rugzak. Als we op de camping aankomen, is het overal hutjemutje. Dat gaan we niet doen. Iedereen wil voor dag en dauw morgen vertrekken en dan doe je vanaf half vijf geen oog dicht. We checken in bij een stadshotel met gewoon een kamer voor twee. (Dat laatste is best bijzonder, in de stad kennen ze eigenlijk alleen slaapzalen waar minimaal 10 man ligt. Voor ons is die overgang een beetje te wild, dus kiezen we voor nu toch maar voor wat luxe). Morgen gaan we de stad hier eens bekijken.

Geschreven door Naar-het-zuiden