Tijdens het uitchecken vraagt de hoteldame waar onze reis vandaag naar toe gaat op de fiets? Naar Kelowna, zegt Marc. De hotel dame begint te kirren: “ oh nice, hilly”. Nou “ dan witte ut wel” dat wordt stijgen geblazen. Na het ontbijt, nog effe snel wat cakes mee “ gejat” en we gaan op weg. Na 10 minuten waren Marc en ik het fietsen langs de snelweg meer dan beu. Tijdens de koffie bedacht Marc een alternatieve route. Dat hebben we geweten. Alhoewel de route prachtig is, is het stijgingspercentage niet te evenaren. Terwijl de zon, het is 34 graden, op ons neer knettert, krijgt Marc een slappe band. Tijdens de lunch is het vermoeden dat het toch een lekke band is. Gelukkig zijn we in een redelijk grote plaats. Marc gaat op zoek naar een fietsenmaker en die constateert tevens dat er een spaak uit zijn wiel is. Pas na ander half uur kunnen we weer verder. Terwijl het op het heetst van de dag is, zie ik de ene na de andere mega steile helling op me af komen ( 12%). Echt gutsen van het zweet is een understatement, ik loop leeg. Transpireer zo enorm dat met het zout uit mijn lijf ik de provincie Utrecht een maand lang van pekel kan voorzien in de wintermaanden Na iedere helling, volgt er weer 1. Uiteindelijk mogen we dalen. Dan gilt Marc dat zijn telefoon kwijt is. Die zit in zijn stuurtasje, maar is er door de heftige afdaling er uit gevallen . Ohhhh paniek: zijn telefoon is onze live line. We moeten dus weer om draaien en stijgen. Gelukkig vinden we de telefoon 500 meter verder midden op de weg . Wat een opluchting dat we hem vinden en dat ie nog heel is. Om 19.00 uur komen we uitgedroogd bij ons hotel aan. Ik wacht buiten terwijl Marc gaat inchecken. Ik heb een totaal wit uitgeslagen zonnebrand - crème hoofd. Ziet er niet uit. We zijn allebei dood moe. Plaatsje Kelowna is erg mooi.

Geschreven door Marc-en-jeannettes.reisdagboek