Heel vroeg op want weer een lange tocht. Heb gezien dat ik Muxia ook kan halen met een beetje moeite. Heb gehoord dat het de moeite waard is.

Om 6.20 uur ben ik vertrokken. De boel buiten ingepakt zodat ik niemand stoor. Daar was tenminste de bedoeling. Lukt niet helemaal want in het donker stoot ik een metalen kruk om op de slaapzaal. De snurkers gaan gewoon door.

Het valt me op dat het nog steeds niet fatsoenlijk licht is, net als op de meseta een paar weken geleden. Het is toch al bijna de langste dag. Pas om 6.45 uur is het goed licht. Zonsopgang dus.

Het heeft geregend, de weg is nat. Heb je blijkbaar toch meer geslapen dan ik dacht want niets van gehoord.

Het is nevelig maar heel mooi buiten.
Nog steeds heuvels tot mijn verbazing. Ook zo dicht bij de kust. Zit nu weer op 356 meter hoogte. En ook de eucalyptusbomen zijn er nog. Nu ook met de karakteristieke, op knopen lijkende zaden.

In de middag wordt het wel weer flink warm. Begin spijt te krijgen van mijn plan als ik voor een omleiding met mooi uitzicht zee weer een moeilijke helling op moet. Dan komt er iemand achterop lopen. Ook een Nederlander. Dat geeft wat afleiding. Verderop sluiten ook de Japanse en de jonge Deen die ik eerder trof aan. Zo bereiken we Muxia. We spreken af of samen ergens te gaan eten en daarna de zonsondergang ​te bekijken.

We eten in een restaurant met uitgebreide keuze in pelgrimsmenu's. Uitstekend eten en zeer vriendelijk personeel dat de tijd in de gaten houdt en ons ook nog de beste plek wijst om de zonsondergang te zien.

De zonsondergang gaat heel snel en is indrukwekkend. Een heel bijzondere plek bij een kerk die bijna op de vloedlijn staat. Binnen vijf minuten is hij verdwenen.

Daarna terug naar mijn herberg aan het begin van het dorp. Bij elkaar nog een kilometer of vijf erbij gelopen. Het is echt genoeg geweest.

Geschreven door Elly.op.reis