Inderdaad een belevenis, dit overnachtingsadres. Mevrouw is nogal hardhorend, wat als voordeel heeft dat ze langzaam praat maar dan nog begrijp ik haar niet altijd. Mogelijk is het haar accent wat het extra lastig maakt.

De lieverd heeft gisteravond nog een hele oven vol cakejes gebakken. Ik krijg er een vers bij het ontbijt maar hij zit al ingepakt in folie dus ik mag hem ook meenemen. Dat doen veel pelgrims, verzekert ze me, dus ik ook maar. Zoals in het boekje staat, echt een aanrader, een verblijf bij deze hartelijke vrouw die bij het afscheid nog drie zoenen uitdeelt. Oh, vergeet ik nog te zeggen dat ik er voor het ontbijt ook al twee kreeg!

Tijdens mijn eerste pauze moet het cakeje er aan geloven. Erg lekker.

Ik schiet lekker op vandaag. Moet ook wel want om vier uur word ik opgewacht bij de refuge maar het lopen gaat vandaag een stuk beter en vooral sneller dan de afgelopen dagen. Daardoor ook minder pauzes nodig.

In het voorlaatste dorp is eindelijk een bar-tabac open. Lekker voor een glaasje siroop en een toiletbezoek.

Ik krijg zelfs twee koekjes bij de siroop, sablés, heb ik van Sophie geleerd, een soort sprits.

Mooi niet, dat toiletbezoek. Het toilet is in panne en de barvrouw heeft al vijf loodgieters gebeld. Gelukkig is het nog maar een kilometer of vier tot Mussidan. Dat hou ik nog wel vol. Ze wijst me de voie verte, ben ik sneller in Mussidan, zegt ze. Ze loopt mee de zaak uit, nieuwe klant wacht maar even. Mijn route loopt al over het fietspad.

De naam Mussidan doet me trouwens de hele dag denken aan een liedje dat mijn vader vroeger zong. Iets van muss Ich denn...

Terwijl ik in de bar zat, kwam er een collega langs, zei de barvrouw. Dat blijkt een jonge Fransman te zijn, hoor ik later. Vanmorgen vertrokken uit Perigieux! Ziet wel waar zijn benen hem brengen. Heel ver dus, minstens vijftig kilometer. Niet meer zeggen dat ik zo ver loop hoor!

Ik slaap in een gemeentelijke refuge vandaag. Geen repas dus, tenminste, moet er zelf voor zorgen. In de straat tegenover de refuge is een groentenwinkel. Heb zin om echt zelf iets te maken dus koop een flinke nieuwe aardappel, sjalot, courgette, peen en tomaat. Olie, peper en zout zijn er altijd wel, dat wordt een lekker prutje.

Ik deel de refuge met de Brabantse pelgrim, de jonge Fransman en later komt nog een jonge Duitse vrouw op de fiets die de laatste uren gesloten en volle hotels tegenkwam.

Ben vandaag zeven weken onderweg. Op de kaart wordt de rij pinnen steeds langer. Toch lijkt het nog een heel eind tot de Spaanse grens. Maar goed, op de helft ben ik zeker en het wordt steeds makkelijker om onderdak te vinden (grapje). Dat klopt dus niet, want er zijn niet meer plaatsen en wel meer pelgrims. Dat laatste maakt het wel gezelliger, je komt nog eens iemand tegen. Nu niet meer alleen maar Nederlanders.

Geschreven door Elly.op.reis