Net als gisteren is meneer ook bij het ontbijt te laat. De koffie die ik krijg is koude koffie van gisteren, staat in een warmhoudkan op een plaatje. Daar wordt het niet warm van. Als ik daar wat van zeg gaat de koffie in de magnetron. Hm, word ik niet blij van. Maar gauw vertrekken.

Rosières is een soort villadorp van Troyes. Erg netjes, mooie huizen. Volgens de kaart is er in een volgend dorp een bakker een winkel dus daar zoek ik hier niet naar.

Ik ga niet terug naar Troyes maar zoek mijn eigen route om terug op de via Campaniensis te komen. Het eerste stuk is langs een vrij drukke weg. Maandagmorgenverkeer op weg naar Troyes. Na negen uur wordt het rustiger.

Osmand heeft verderop een mooie route voor me gevonden door de velden. Ik loop ik nog een stuk op een mooi pad bovenlangs de weg. Dat blijkt echter een mountainbikepad te zijn en eerst wel erg hobbelig. De beloofde winkels in Bouilly zijn dicht. Gelukkig heb ik nog wat te eten. In Sommeval zit ik weer op de route. Ook hier geen enkele winkel.

In Foret chenu is geen plaats. Ook op de camping/chambre d'hotes in het volgende dorp Eaux Puiseaux kan ik niet terecht.

Wie zei er ook weer dat het makkelijker werd om onderdak te vinden na Rocroi, dan wel Reims dan wel Troyes?

Ik let op schelpen onderweg aan de huizen maar zie er geen. Dan maar in Eaux Puiseaux naar de Mairie.

Als ik daar aankom, blijkt die alleen op dinsdag en donderdag geopend te zijn. Vandaar dat ze de telefoon ook niet opnamen. Weinig hoopvol.

De kerk ligt naast de Mairie. Daar heeft het halve dorp zich verzameld voor een begrafenis. Buiten staan heel veel mensen te wachten. Ik wacht tot de wagen met de kist gaat rijden en een deel van de mensen achter de wagen aansluit richting begraafplaats. Dan spreek ik een groepje mannen aan. Een van hen heeft zelf een gite maar die is momenteel vol met arbeiders. Hij gaat verderop vragen.

Even later staat er een kleine vrouw voor me die me in het Engels vraagt of ik bij haar wil slapen. Yes, dat wil ik heel graag.

We lopen naar haar huis aan de andere kant van het dorp. Ze heeft nog nooit eerder een pelgrim in huis genomen, vertelt ze. Daar aangekomen laat ze me eerst zien waar ik kan slapen en dan mag ik lekker onder de douche.

Ze had me uitgenodigd om daarna iets te komen drinken beneden. Ondertussen zijn een zwager en zijn vrouw gearriveerd en wordt het heel gezellig met eerst zelfgeperste appelsap en daarna een zelfgebrouwen aperitief.

Zelfs de was mag even in de machine. Mevrouw heeft gewerkt als documentalist bij het ministerie van ecologie van het departement. Zijn we nog een soort van vakgenoten ook.

We eten een heerlijke quiche waarvan ik beslist een stuk moet meenemen voor de lunch de volgende dag. Wat een lieve mensen zijn er toch. Ik krijg een adreskaartje mee. Daar ga ik zeker een kaartje naar toe sturen!

Is het toch weer goedgekomen. Maar het blijft prettiger om vooraf te weten waar ik kan slapen.

Geschreven door Elly.op.reis