Paar dagen geen tijd gehad om te schrijven of geen WiFi gehad. Daarom was het wat stil.

Hoef niet vroeg op want heb nog maar een kilometer of vijf te gaan tot Santiago na de lange tocht van gisteren. Maar heb niet best geslapen dus ben toch vroeg opgestaan en om 7 uur vertrokken.

Ik weet niet precies hoe laat het pelgrimsbureau open gaat maar 9 uur aankomen, lijkt me vroeg genoeg.

Die laatste vijf kilometers doe ik het heel rustig aan. Alles nog eens op me in laten werken, andere pelgrims groeten (die nog rustiger lopen), maar ook gewoon weer goed opletten waar te lopen. Santiago is een flinke stad en soms is er een schelp in het trottoir, soms een bord, soms een gele pijl op het trottoir of op een paal.

Tja, en toen zat het er eigenlijk op. Over de Camino Frances heb ik 28 dagen gedaan. In totaal ben ik nu 89 dagen op pad. 89 dagen lopen door een stukje Nederland, heel België en Frankrijk van noord naar zuid en Spanje van oost naar west.

Ik ben echter eerder aangekomen dan ik een paar weken geleden nog dacht, doordat ik langere afstanden heb gelopen. Daardoor heb ik nu een paar dagen over waarin ik toch naar de kust ga lopen. Nog een toetje zogezegd.

De kathedraal is niet moeilijk te vinden. De torens steken genoeg boven de omgeving uit. Helaas staat de voorgevel flink in de stijgers​. Geen fraaie foto's dus.

Na een rondje om de kerk en pelgrims kijken vanaf een terras, mijn Compostela gehaald. Of beter, het bureau gezocht waar ik in de rij kan aanschuiven. De Compostela is het officiële bewijs dat ik de Camino heb gelopen, in het Latijn, tot mij naam aan toe. De rij is al flink lang, voor nog geen 9 uur in de morgen. Net voor ik aan de beurt ben, gaat loket 5 open. Voor 3 euro kun je een bewijs kopen hoeveel kilometers je hebt gelopen. Daar ben ik nog niet helemaal uit en een schatting zie ik niet zitten. Dus daar zie ik van af.

Met mijn​ Compostela natuurlijk doorgelopen naar de Huiskamer der lage landen in hetzelfde pand waar een Nederlands stel vrijwilligers klaar zit met koffie en koekjes. Terwijl ik er zit, komen er nog vijf mensen binnen lopen, waaronder een stel uit Tiel! Wonen nota bene in dezelfde wijk. Hoe klein kan de wereld zijn. De meeste mensen die de afgelopen weken zijn binnengekomen, hebben vandaag Porto en Sevilla gelopen. Maar een paar de Frances, en nog veel minder vanuit Nederland natuurlijk.

Mijn rugzak kan ik in het bureau achterlaten tot na de pelgrimsmis van 12 uur. Er wordt mooi gezongen en zowaar, iemand heeft genoeg gedoneerd zodat het wierookvat wordt geslingerd. Heel bijzondere ervaring. Zit aan het gangpad, en het loodzware gevaarte slingert vlak langs me. Het verhaal gaat dat het vat vroeger altijd werd gevuld en geslingerd om de stank van de met aangekomen pelgrims te verhullen.

Nog even een biertje drinken met twee maatjes die er vandaag al ruim twintig kilometer op hebben zitten en dan ga ik weer op pad.

Erg sloom want het is behoorlijk warm en ook al lijkt de route op de kaart vlak, dat is het vrijwel nooit in het echt. Wel nog veel schaduw van de eucalyptusbomen, lekker lopen. De paaltjes hebben na Santiago gelukkig allemaal nog de gele Jacobsschelp op een blauwe achtergrond en ook de kilometers tot Finisterre staan erop.

Na een kilometer of acht moet ik echt even iets eten. Het broodje is groot genoeg om de avondmaaltijd over te slaan, dacht ik. Al krijg ik om een uur of half negen weer trek. Dan is het toch al weer bijna tijd om naar bed te gaan.

Hoewel, Case Riamonte in, de particuliere herberg waar ik zit, hanteert strikte tijden. De poort gaat pas om zeven uur open en ontbijten kan vanaf half acht. Dat laatste wordt me echt te laat. Ontbijt wel weer in een bar.

Het is een combinatie van albergue met stapelbedden en kamers, tegen fors hogere prijzen uiteraard. Toch een ander publiek dan de doorsnee pelgrim. Erg op zichzelf ook. Maar dat kan aan deze mensen liggen ook natuurlijk. Allemaal Fransen blijkt, die alleen met elkaar kleppen. Overigens is dit de eerste herberg na Santiago, en een heel kleine. Blijkbaar houdt bijna iedereen de voorgeschreven etappes hier aan, van ruim 20 kilometer. Ben blij dat ik niet in de stad slaap.

Groot pluspunt van de albergue is wat mij betreft de grote tuin met veel zitjes. Dat tref ik eigenlijk nooit. Heerlijk met de voetjes in het gras gezeten. Dat heb ik wel gemist dit voorjaar, besef ik nu.

Morgen een stuk verder richting de kust.




.

Geschreven door Elly.op.reis