Goed geslapen vannacht. Niet een keer wakker geworden. Bij het ontbijt mijn brood opgegeten. Nog even terug gelopen naar het hotel de la Lune want had mijn kaas in de koelkast laten liggen.

Geen bakker tegengekomen onderweg. Geeft niet want heb genoeg fruit en de kaas nog. Het is erg heiig. Apart sfeertje altijd.

Net buiten Orthez loopt de voorzitter van de club van Sint Jacob uit de regio met me op. Zijn vrouw doet de schoonmaak van de refuge. Hij is zelf nog nooit naar Saint Jacques geweest. Heeft alleen stukjes gedaan. Orthez ligt mooi, vindt hij. Een uur rijden van de kust, en een uur van de Pyreneeën.

Bij Saint Suzanne keert hij terug. Ik loop door naar de kerk. Vandaag is het de achtste mei. Officiële einde van de Tweede Wereldoorlog wordt dan herdacht. Ik ben zo te zien net te laat voor de aubade. Er staan nog wat veteranen en een kleine harmonie.

De route maakt een ommetje langs de kerk van Lanneplaà. Daarna trekt de mist op maar het duurt nog een tijdje voor de bergen te zien zijn. Dan zijn er prachtige vergezichten te zien. De route volgt de laatste dagen de GR654, niet de kortste weg maar wel fraai door bossen en velden.

Als ik L'Hôpital-d'Orion binnenloop, is er rechts een grasveld met een picknicktafel. Hoogste tijd voor een pauze. Ik zie vanuit de verte twee andere pelgrims net vertrekken, waarschijnlijk het Zuid-Afrikaanse stel. Aan de rand staat een fraai houten beeld van Sint Jacob.

Na een steile klim kom ik inderdaad de Zuid-Afrikaanse pelgrims tegen. Ze rusten uit na de klim. Als ik aan een pauze toe ben, zie ik de jonge Duitse zitten, in de schaduw aan een picknicktafel. Ideaal voor mij ook. Even later sluiten de andere twee ook aan.

Van daaraf lopen we samen naar Osserain waar we op dezelfde plaats zullen overnachten. Maar eerst komen we nog in Sauveterre-de-Béarn. Een mooi gelegen oud stadje met een fraaie kerk, strategisch aan een rivier en hoog op de heuvel.

Vanavond geen refuge maar een gewoon huis met een goed werkende douche waar je voor de verandering onder kunt staan. Wel zo prettig, de laatste dagen moest ik de sproeier zelf vasthouden. Ik eet alleen met meneer, mee-eten is te prijzig voor de andere pelgrims. Jammer, want wel zo gezellig. Waarschijnlijk de laatste rustige avond. Morgen in Ostabat komen er twee andere pelgrimswegen bij, vanaf dan ook de grotere refuges.

Geschreven door Elly.op.reis