Het ontbijt staat klaar in de keuken van de zusters van Franciscus van Assisi. Ook hier niet uitgebreid maar wel gezellig om met meer pelgrims samen te eten en drinken. Ik loop niet de hele route door de stad omdat ik die gisteren al grotendeels op en neer liep. Limoges is een flinke stad dus na een uur ben ik de stad nog niet uit.

Op een rotonde neem ik een afslag te vroeg en als ik op de kaart kijk, zie ik dat de route nog langer door stedelijk gebied loopt. Ik besluit de app Maps.me een alternatieve route richting Flavignac te laten zoeken. Die heb ik op mijn minitablet staan en ik hoorde daar positieve berichten over. Dat lukt eerst heel goed. Na de groene voorstad Isle, loop ik uren over mooie wandelpaden.

Mijn lunch eet ik op een boomstronk. Daarna gaat het fout. Het pad is verdwenen en volgens de jongens die ik er naar vraag, is het al jaren verdwenen. Dat betekent flink omlopen.

Verderop gaat het nog eens fout. Ik loop over een mooi en duidelijk boerenpad maar het loopt dood op onneembaar prikkeldraad. Vier draden hoog vanaf vlak boven de grond tot ruim een meter hoog. Een alternatief lijkt er niet. Terug is te ver. Na nog eens goed kijken, zie ik dat een van de paaltjes niet in de grond zit. Die leg ik plat en dan kan ik er onderdoor. Rugzak eerst er overheen natuurlijk. Pfft. Nu loop ik bij een stel koeien in de wei op een boerderij af. Gelukkig blijft alles in diepe rust. Geen boze boer met een hooivork, blaffende hond of een dolle stier achter me aan. Ben wel opgelucht als ik eindelijk op asfalt sta. Toch niet zo'n goed idee, die eigen route. Blijkbaar geen actieve mensen in deze regio die bijdragen aan de Open Street Map waarop ook Maps.me is gebaseerd, net als OSMand dat ik op mijn telefoon gebruik. De laatste kilometers tot Flavignac blijf ik op het asfalt

Daar lijkt geen eind aan te komen. Het is bloedheet. Als ik er eindelijk ben, is het dorp verlaten. Ik ga eerst even afkoelen in de kerk tegenover de refuge. Daar is niemand namelijk en het duurt nog wel even voor de vrijwilliger komt. Daarna loop ik naar het meer achter het dorp waar gelukkig een toilet is en picknicktafels. Als ik terug loop naar de kerk, komt het Zuid-Afrikaanse stel eraan. Ook een kwartier na de afgesproken tijd is er nog niemand om de deur te openen. Als ik nog maar eens probeer te bellen, komt er een auto aanrijden. Daar stappen ook de twee Nederlandse pelgrims uit. Ze zijn mee komen rijden vanaf de camping bij het meer. Daar zijn nog meer pelgrims maar het was daar al vol. Vervolgens ontstaat een heel gedoe. We zijn met te veel mensen. Ik had voor nog iemand gereserveerd die achteraf bij de camping blijkt te zijn. Het Zuid-Afrikaanse stel heeft wel gebeld maar alleen een bericht in kunnen spreken. Omdat er nog wel een bed over is, stelt de Zuid-Afrikaanse voor dat zij dat bed deelt met haar man. Dat gaat zomaar niet. Daar moet eerst over gebeld worden en vervolgens komt haar baas met een auto uitsluitsel geven. Het mag. Tsjonge.

Het ergste is dat de hele toestand niet nodig was, hoor ik de volgende morgen. Twee Duitsers op de camping nemen geen genoegen met het eten aldaar en krijgen een lift naar Limoges waar ze ook heen willen. Er waren dus bedden genoeg.

Wij eten lekker van het eten dat donativo in de keuken staat. Linzen, ravioli, rijst. Goed te eten als je de hele dag gelopen hebt. Fruit en een stuk komkommer heb ik zelf nog.

Geschreven door Elly.op.reis