Pff, ik zei gisteravond tegen Anja.
Ik begin het nu al een beetje zat te worden. Niet alles kunnen doen. Een zeurend been. Niet écht pijn maar wel de hele tijd aanwezig. De wonden en littekens die aan het genezen zijn.
En het jeukt. Je kent vast de uitspraak wel van je moeder toen je nog kind was. "Het is een goed teken als het jeukt. Dan geneest het😊". Ja, dat klopt. Maar daarmee jeukt het nog wel.

Verder vind ik het ik het een beetje lastig dat de stappen die ik maak voor mijn gevoel kleiner worden. Ik wil zo graag verder.

Genoeg gezeurd.
Even terug naar donderdag. Een beetje de vaste dingen gedaan. Redelijk vroeg wakker. Medicijnen innemen. Het ritme van het ziekenhuis toch maar een beetje vasthouden. Douchen. Aankleden.
Om een uurtje of 9.30 kwamen Brigitte (mijn leidinggevende) en vriend/collega Robert. En weer zo'n prachtige bos bloemen erbij. Ik word er steeds vrolijker van.
Gezellig even bijgekletst. Zelfs over de dingen van mijn werk😜.
Om 11.00 uur stond het volgende bezoekje alweer gepland. Agnès (onze predikant). Er wordt van alle kanten weer zo meegeleefd.
Daarna even rusten. In de middag een boodschapje Bellestein. Klein rondje gelopen. En een rondje van 10 kilometer gefiets. Volgens de arts goed voor de bloeddoorstroming dus dat ga ik iedere dag maar doen. Wel op een fiets met maximale ondersteuning aan. Het gaat in eerste instantie om de beweging. Nog niet teveel kracht zetten op het been. Omdat de arts nadrukkelijk zei dat fietsen goed was maar wel in een rustige omgeving, dus niet in de stad met veel drukte, voel ik mij nog wat onzeker. Opstappen is lastig. Hoeveel mag ik erop steunen. Ik doe maar voorzichtig.
En dan is het maar zo weer tijd om naar bed te gaan.
Vrijdagmorgen. Het bekende ritueel. Heerlijk gedoucht. Maar bij het afdrogen zie ik dat het plastic dat over de schaafwond gedaan is aan de bovenkant niet meer goed dicht zat. Dit moest 3 weken blijven zitten. Maar nu is het helemaal volgelopen met water😬.
Dus het plastic aan de onderkant maar open geknipt en zoveel mogelijk water eruit gedrukt. Maar even overleggen met het ziekenhuis wat ik hiermee aan moet.
Gebeld en ik kreeg een receptioniste van de poli aan de lijn die vanuit huis werkt. Alle kaakchirurgen zijn naar een landelijke dag☹️. Ze zou een mail sturen naar de afdelingsarts in de hoop dat die contact zou opnemen. Helaas, geen mens gesproken. Ik vind dit een vreemde gang van zaken. Maar goed. Dan toch later Buurtzorg maar gebeld. Zij kenden mij nog van de vorige keren. 's Middags kwamen zij even kijken en hebben de wond opnieuw verbonden. Alleen mocht ik met dit spul niet douchen zonder douchehoes.
Ik moest vandaag toch nog een rondje fietsen en gelijk in het dorp eentje gekocht. Het rondje was nu 13 kilometer. Elke dag een stukje verder.
En zo gaat ook deze dag weer voorbij.
Zaterdag misschien toch weer teveel gedaan. Boodschap Bellestein. En voor het eerste een groter rondje gelopen. Rondje vijver. Even rusten. Gas getankt met de auto. Dus voor het eerst weer auto gereden. Dit ging goed want we rijden een automaat. Gelijk de auto maar even gewassen. Hè, verdorie. Ik zie nu dat iemand tegen het nummerbord aan de voorkant aangereden is. Plastic houder gebroken en bord krom.
Dus even langs de autoshop een nieuwe houder gehaald en gemonteerd. En nu was ik het helemaal zat. Baal dat ik geen zin meer heb om dingen te doen. Dat hoeft natuurlijk ook niet. Ik ben thuis om te herstellen maar ik wil zo graag.
Dan maar vanuit bed de kwalificatie van de F1 kijken.
Alweer een dag.

Het is misschien een beetje uitgebreid verhaaltje geworden maar ik gebruik dit blog ook als dagboekje voor mijzelf😉. Dan kan ik nog eens teruglezen hoe het allemaal ging.

Geschreven door Hans.ziekenhuis