Vandaag was qua museumbezoek eigenlijk veel leuker dan gisteren. Allereerst veel ontspannener, en de werken die we zagen ook interessanter.
Met de S-Bahn lijn 42, die in een ring om de hele stad heen gaat, gingen we van het Oosten van de stad, waar wij zitten(Prenzlauer Berg was vroeger deel van Oost-Berlijn "Hauptstadt der DDR") naar het Westen van de stad. Schloss Charlottenburg, met een prachtig park erachter in fraaie herfstkleuren.
In het slot is het Kähte Kollwitz museum gehuisvest. Een vrouw, die eind 19 eeuw geboren werd in Koningsbergen, later naar Berlijn ging en daar haar opleiding tot kunstenares volgde. Ze trouwde met een arts, die in Prenzlauer Berg, dus de wijk waar wij nu zitten, zijn praktijk had. Het was een arme wijk met veel armoede en ellende. Veel kindersterfte, mensen slecht gehuisvest etc. In haar werk heeft zij ook veel hiervan vastgelegd, het was een zeer sociaal bewogen vrouw. Ze kreeg met de arts twee zoons, de jongste, Peter, meldde zich als vrijwilliger in het leger tijdens de eerste Wereldoorlog en stierf in de loopgraven in België.
Dit heeft haar leven, dat laat zich denken, voorgoed verder bepaald. Uiteindelijk zijn op het kerkhof Roggeveld, waar deze jongen en heel veel anderen liggen twee standbeelden van haar gezet, uitbeeldend twee treurende ouders. Ze was tekenares en beeldhouwster. In dit museum hingen vooral heel veel tekeningen van haar, en stonden ook wat beelden. Echt mooi, maatschappijkritisch en tegen de oorlog.
De sfeer was er, in tegenstelling tot het drukke en gestresste van gisteren heel ontspannen en aardig.
Annet vond het ook heel mooi en weet er dan ook veel meer van, van alle technieken die Käthe Kollwitz gebruikte en wat dat doet met de stijl en expressie van een werk.

Na het bezoekje kort naar het echt prachtige park erachter, en toen met bus en S-Bahn naar de wijk Dahlem, waar het Brücke museum gevestigd was. Ook weer aan de rand van een groot park, in een soort villawijk.
Bij de ingang stond een vrouwelijke suppoost die ons een (gratis) boekje gaf en het een en ander uitlegde. Ik herkende haar accent, als dat van een oorspronkelijk Spaanstalig iemand, en vroeg in het Spaans of dat haar eerste taal was:-). Ze reageerde blij verrast, en vertelde dat ze uit Columbia kwam, daarna in Spanje gewoond had, maar nu heel blij was om in Duitsland te wonen.
In dit museum hingen heel veel expressionistische schilderijen en tekeningen, en ook wel diverse anderssoortige kunstwerken. Veel van Joodse mensen die in het begin van de vorige eeuw, en de 20er en 30er jaren daarvan actief waren, en vervolgens natuurlijk op de meest vreselijke manier vervolgd werden. Velen zijn omgekomen in de kampen of door andere wreedheden van de nazi's. "Die Brücke" in Berlijn is als stroming te vergelijken met "Der Blauwe Reiter"in Dresden en "De Ploeg" in Noord-Nederland. Dat soort dingen weet Annet allemaal he:-).
En ook hier hing werk van Kähte Kollwitz(die overigens ook bepaald geen fan van de nationaal socialisten was). Ze stierf vlak voor het einde van WO 2, heeft helaas niet het einde van hun heerschappij meegemaakt.
Annet kocht nog twee boeken, ze maakt zich zorgen of ik dat wel kan sjouwen in de trein naar huis. Maar dat gaat vast lukken.

Ik stelde voor om met de S Bahn lijn 42 helemaal de zuidkant van de stad om te gaan, we waren vanuit het Oosten langs het Noorden er naartoe gegaan.
Een reisje van een dik half uur, anders was het twintig minuten geweest. Maar ik vond dat leuk, omdat je zo nog net even wat meer van de stad zag.
Eerlijk is eerlijk, echt spannend was de trip niet daarlangs, maar ik maakte het voor mezelf interessanter door een kaart van de stad in zone's op mijn mobieltje te bekijken en te bepalen of we in de Britse, Amerikaanse of Sowjetzone zaten.

We kochten bij Schönauer Allee in een consumentenparadijs in supermarkt Edeka wat dingen voor de terugreis.

toen naar het appartement, vanwaar ik nog even pizza's ben gaan halen, die we zittend op bed terwijl we Soko Wien op de laptop keken hebben opgegeten.

Een hele leuke dag

Geschreven door Wiebeaprende