Vandaag gingen we naar de Hamburger Bahnhof. Vlak achter het Centraal Station van Berlin. Vroeger een station, nu een museum.
Het is gewijd aan moderne kunst.
Er waren heel verschillende kunstwerken tentoongesteld. Het leukste vond ik toch wel de grote centrale hal, waar een enorme installatie was gamaakt door een kunstenares uit Barcelona, Eva Fàbregas. Het waren enorme latex "kousen" in verschillende kleuren waarin ballen waren gestopt van verschillende grootte. Van formaat voetbal/volleybal tot aan skippybal. Het geheel wekte de indruk van ingewanden, of eerder het binnenste van de ingewanden. Maar niet naar of zo, maar heel vrolijk.
Verder was er werk van een Koreaan, die later naar Japan is geëmigreerd, Lee Ufan. Annet vond het wel interessant, ik deed erg mijn best, maar was niet zo onder de indruk eerlijk gezegd. Het waren een soort strepen of vlekken op linnen, dingen met stenen en kussens, een grote steen die een grote glasplaat kapot had gemaakt door er in het midden op te vallen.
En daarna gingen we nog kijken naar kunst van een Berlijnse, met een Tunesische vader en een Oekraïense moeder, die eigenlijk al deze aspecten van haar afkomst en opgroeien in haar kunst verwerkte en nog veel meer dingen uit haar leven. Thema : geweld. Indrukwekkend wel, afdrukken van muren vol kogelgaten ontstaan tijdens de oorlog in Berlijn, afdrukken op glasplaten van littekens van vrouwen die dat opgelopen hadden door huiselijk geweld. En nog veel veel meer.
Na een wat gedronken en gegeten te hebben in het restaurant besloten we verder het gedeelte over de geschiedenis van Hamburger Bahnhof niet meer te gaan kijken. Een ding was duidelijk: het station was vanaf het begin te klein voor de hoeveelheid treinen die het moest bedienen. Met name naar Noord- en Noord-West Duitsland.
In plaats daarvan gingen we voet langs het Spreekanaal, dat vroeger de grens tussen Oost- en West Berlijn vormde, de "Mauerweg". Waar de muur gestaan had, aan de Oost-Berlijnse kant op de kade, is precies met een steentjesrij aangegeven.
Uiteindelijk kom je dan bij de Rijksdag met de opengewerkte koepel uit(kapotgeschoten in WO 2, nu van staal en glas, staat voor democratische transparantie) en daar vlakbij de Brandenburgse Poort.
In het park tussen die twee is een heel indrukwekkende gedenkplek voor de Roma en Sinti die onder het Nationaal Socialisme in de kampen en anderszins vermoord zijn. Dat zijn naar schatting 500.000 mensen geweest. Annet en ik moesten allebei huilen. Deze mensen kwamen werkelijk uit alle hoeken van Europa(ook Nederland), en hadden het daarvoor ook op veel plekken moeilijk. En dat is deels nog steeds zo voor deze groep.
De Brandenburgse Poort was vroeger de grens, nu open en loop je er zo onderdoor.
Vlak naast de Poort in een tuin stonden twee bomen in hele mooie herfstkleuren. Annet zocht het op haar telefoon op met de botanische app, het bleken twee parrotia Persica te zijn, in het Nederlands: "Perzisch IJzerhout".
Aan de Oostkant van de Poort stond een busje vol Politieagenten, die kennelijk de boel in de gaten moesten houden, maar vooral zonder uitzondering allemaal op hun mobiele telefoons zaten te kijken.
Die kant van de poort stond ook in de steigers. Ik vermoed omdat klimaatactivisten de boel laatst met oranje verf besmeurd hebben.
We liepen nog een stukje Unter den Linden af en toen weer in de metro, terug naar het appartement.
Ik ben daarna nog een stukje wezen lopen en heb wat boodschapjes gedaan in een winkel aan de Danziger Strasse, en heb wat door de wijk gelopen. Een leuke buurt, maar er is wel altijd wat loos hier. Ergens stond weer een politieauto met zwaailicht aan, omdat er iets was met een auto.
En nu zit Annet te tekenen. Ze heeft vandaag in de metro nog mensen zitten tekenen, die dat heel erg leuk vonden.

Geschreven door Wiebeaprende