Oorspronkelijk waren we van plan een begeleide stadswandeling te doen in Eschwege, maar achteraf bezien was dit minstens net zo leuk. Berber had dit uitgezocht.
Voordeel was dat ik toch veel last heb van mijn enkel en dit was minder lopen.
Gedurende de koude oorlog en de tijd dat het ijzeren gordijn bestond was de burcht volstrekt onbereikbaar omdat zij, op de grens van Thüringen en Hessen, midden in de verboden zone vlak achter het prikkeldraad en de bewakingstorens stond, naast het dorpje Rimbach, waar mensen wel mochten wonen, maar alleen toegang hadden met een speciale pas en amper bezoek mochten ontvangen. Al vanaf de tijd van Heinrich Heine gingen veel studenten en andere stedelingen uit Göttingen op bezoek naar deze burcht, vaak ook de hele route te voet door de bergen afleggend. Pakweg 30 kilometer, dus een flinke tippel.
Met de Duitse deling was dit dus voorbij. Je kunt je dus wel voorstellen wat gebeurde na de Wende. Generaties uit Oost en West hadden de burcht zien liggen en konden er niet naartoe. Dus toen het weer kon leverde dat in eerste instantie enorme verkeersopstoppingen op. Iedereen wilde wel eens een kijkje nemen :-).
Dit alles ligt nu natuurlijk al ver achter ons, en wij hadden er alle ruimte om te parkeren en ongestoord rond te lopen. De burcht is goed behouden en/of goed hersteld. Er was een aardige jongen bij de kassa die Natuurkunde in Halle bleek te studeren maar Berber helaas geen korting als student mocht geven. Toegang was 3,50 pp, dus dat viel ook erg mee. We liepen er rond, beklommen een toren waar tussendoor ook een toegang naar een soort ridderzaal en een kamer met maquettes was.
Het was absoluut de klim waard. het uitzicht boven vanaf de toren was adembenemend.
Het verhaal was verder dat er aan weerszijden van de rivier de Werra twee rivaliserende burchten waren, aan de Hessenkant "Ludwigstein" en aan de Thüringenkant "Hanstein". Er is een verhaal van twee ridders die beide verliefd waren op dezelfde vrouw, die ook nog eens getrouwd was met een in de kruistochten blind geworden ridder.
De zaak liep zo hoog op, dat het uiteindelijk tot veeroof kwam en de belegering van Hanstein. Om het beleg en de beschietingen te stoppen bond men krijgsgevangenen van de tegenpartij op het dak van de burcht vast en deze aanpak was succesvol. Interessant allemaal.
De burcht wordt gebruikt voor "Burgfeste" en je kunt er ook trouwen.
Al met al hebben we er een genoeglijk aantal uurtjes doorgebracht. Annet heeft nog zitten tekenen.
Daarna besloten we naar Lindewerra te rijden, in principe vlakbij. Lindewerra is bekend om twee dingen, het heeft een flinke wandelstokkennijverheid en zelfs een wandelstokkenmuseum en tijdens de koude oorlog was het DDR - spergebied omdat de Werra als een lus om deze plaats heen liep.
Google maps stuurde ons in eerste instantie het bos in, dat werd een interessante tocht. We kwamen uiteindelijk op betonwegen terecht die vast door de DDR Volkspolizisten gebruikt werden om langs de grens te rijden om haar te bewaken. Maar: uiteindelijk kwamen we weer uit bij waar we waren vertrokken:-).
Toen namen we dezelfde weg vanaf de burcht waarlangs we gekomen terug en kwam het goed.
Op dit moment is Lindewerra een slaperig plaatsje waar het leven voor de bewoners prima is. Wij hebben daar iets gedronken en een groot stuk Kuchen gegeten. Alledrie een ander soort, en toen allemaal van elkaar wat. In het cafe/restaurant waren ook wandelstokken te koop, maar niet vandaag, want zondag is rustdag en de maker/verkoper was zelf niet aanwezig.
Van Lindewerra waren we ook weer in pakweg een kwartier weer thuis.
Een leuke dag.

Geschreven door Wiebeaprende