Het weer was prima, beetje warm. Dus tijd om wat te wandelen.
En een burcht te bezoeken. De Teufelsburg is in de tijd van 1354 tot en met 1360 gebouwd, nadat aartsbisschop Balduin van Trier de burcht op een berg vlakbij, de St.Barbara, compleet met de grond gelijk maakte.
Hertog Johan de eerste van Lotharingen bouwde toen op Felsberg vlakbij een nieuwe burcht, vlák buiten de jurisdictie van die gast uit Trier.
En kon zo een dikke middelvinger uitsteken naar de heren van Trier. Nénénénénéné........
Dit weekend vindt er een festival plaats, maar dat lopen we dus mis.

Het uitzicht vanaf de burcht was fantastisch, een schitterend panorama over het Saarland. In de verte zag je op een bergtop iets wat een gigantische "X" leek. Ik heb het opgezocht: het was het Saarpolygoon, een monument ter herdenking van de in 2012 definitief beëindigde steenkoolwinning.
Iets dergelijks zul je in het Amerika van vandaag niet gauw zien. Daar geloven sommige mensen nog heilig in de toekomst van steenkool :-).

Vandaaruit gingen we een stukje rijden, en kwamen ineens weer in Frankrijk terecht. Over een smalle weg met bomen aan weerszijden kwamen we in een dorp met de voor ons gekke benaming "Leidingen" uit. We reden het dorp in, en plots was er een weg, "Neutrale Zone" genaamd, aan de ene kant wapperde een Duitse vlag, aan de andere kant van de weg een Franse. Een Renaultje van "La Poste" kwam aanrijden en iemand bezorgde keurig de Franse post aan de Franse kant. Onwerkelijk.
Een situatie vergelijkbaar met Kerkrade/Herzogenrath.
Er was ook een kerkje aan de Duitse én een kerkje aan de Franse kant, ik denk allebei katholiek, maar de een Duits-, de andere Franstalig.

Via Saarlouis reden we terug naar Merzig, en staken onderweg nog bij een "Historischer Bahnhof" aan in Beckingen. Niet spectaculair, binnen zat een vriendelijke mevrouw die dunkt me de hele dag niets te doen had. Er was op dit moment geen tentoonstelling zei ze, alleen twee vitrines met mineralen en gesteenten, en een met een gigantische "Warzbeiser", een wrattenbijter, een soort sprinkhaan die naar verluidt met zijn giftige beet wratten kan helpen verwijderen.
Maar: langs een oude houtzagerij, over een rustiek bruggetje over een beek en door het viaduct onder de snelweg door kon je bij een beeldenpark aan de oever van de Saar komen. Ingeklemd aan alle kanten door wegen. Een goed onderhouden park, maar het langszuizende verkeer ontnam je wel de rust alles te bekijken.

De dag sloten we af me een bezoek aan "Das Bad".

Morgen al weer de één na laatste dag. Zucht.........

Geschreven door Wiebeaprende