Vandaag beloofde een warme dag te worden, dus besloten we de koelte op te zoeken in een oude mijn, de Gustav Grube.
Annet ging helaas niet mee, ze had veel last van haar rug. Dus heeft ze thuis korenbloemen zitten tekenen, het resultaat is weer mooi en staat hier ook bij de foto's.
De mijn is alleen 's middags open voor publiek, dus om een uur of 13.30 vertrokken we. Het is hier vlakbij, minder dan tien minuten rijden.
We waren de enige twee bezoekers, het minimum was drie, dus moesten we voor drie betalen. Wat niet erg was, als Annet er bij was geweest waren we immers ook met zijn drieën geweest.
Door de poort, waar de bekende mijnwerkersuitdrukking "Glück auf" op stond gingen we naar binnen, en het was meteen aangenaam koel.
Een verlichte lange gang bracht ons dieper de mijn in, waar men met behulp van poppen allerlei in de mijn verrichte activiteiten uitbeeldde.
Een van de eerste was dat van een kind, in de negentiende eeuw, tot 1850 werd hier "Kupferschiefer", dus koper gewonnen, en het was heel gewoon om daarvoor kinderen in te zetten, die waren immers kleiner en konden er gemakkelijker bij. In de regel werden deze mensen niet ouder dan eind 20, begin 30. Wat erg.
Tot 1850 werd de mijn dus daarvoor gebruikt, daarna is men na enige jaren stilliggen in 1860 begonnen met het winnen van "Schwerspat", in het Nederlands Bariet of ook wel zwaarspaat Dit had verschillende toepassingen, o.a. in de papierindustrie als witmaker. Het winnen hiervan is doorgegaan tot en met 1968.
Daarna is de mijn voorgoed gesloten, behalve voor rondleidingen dan.
We weten nu dat een glijbaan in de mijn omhoog, om spullen en materiaal omhoog te vervoeren een "Rutsch"heet, als het naar beneden gaat is het een "Rolle".
Een lift in de mijn heet niet een Aufzug, wat je zou verwachten, maar een "Förderkorb". Ook hier hadden ze m.b.v. een bel allemaal "morsesignalen" om aan te geven wat er met de lift aan de hand was. Bv. 1 keer = "we komen omhoog"en 2 x "we komen omlaag" en zo.
En er was een beeld van de beschermheilige, de heilige Barbara. Leuk, want ook Berber's naamheilige:-).
Onze gids Karin vertelde uitgebreid over hoe het allemaal in zijn werk ging. Ook wat over zichzelf, ze had een beroerte gehad en had zichzelf weer moeten leren spreken en lopen. Respect hiervoor. Echt waar.
Het algemene plaatje dat naar voren kwam was toch wel dat de mijnwerkers een zwaar, om niet te zeggen rotleven hadden, waarbij ze door de rotzooi waar ze in hun werk aan blootgesteld werden, met heel weinig bescherming, ook niet oud werden.
We namen hartelijk afscheid van Karin de gids, en gingen nog wat boodschappen halen in het eerstvolgende dorp. En nog wat te drinken gehaald in Eschwege.
Daarna terug naar huis, waar Annet een productieve tekenmiddag had gehad.
's Avonds maakte ik Knödel, we zijn per slot in Duitsland, met geroerbakken Paksoy en paprika. En vegiworstjes, die ik best ok vond.
Later op de avond heb ik nog even zitten kletsen op het terras met onze verhuurder, de heer Wilfried Speck.

Geschreven door Wiebeaprende