01-06-2018, dag 5.
Vandaag is de laatste dag van het EK, alleen de finales en de prijsuitreiking staan nog op het programma. Voor ons betekent dit dat we iets langer in bed kunnen blijven liggen en rustig naar de ontbijtzaal kunnen gaan. Om 9 uur start hier de dag met een lekker gebakken eitje en wat brood met beleg. Gisteravond hebben we onze supportcapes gemaakt en we zijn nog steeds trots op het resultaat. Onderweg naar het congresgebouw wordt er eens gek gekeken als we langs lopen, wie loopt er nu met een kookschort, achterstevoren en versierd over straat.. Wij dus! Eenmaal aangekomen zoeken we meteen het Duitse team op om de outfits te showen. De docent vindt het meteen geweldig en neemt foto’s van ons allemaal, de leerlingen zijn te geconcentreerd op de wedstrijd die komen gaat om echt te reageren. Er staat veel op het spel maar gelukkig gaan de spannende partijen goed! Toch is het ook voor ons goed om op de finaledag aanwezig te zijn. Je voelt de spanning en de druk, je merkt dat iedereen zenuwachtig is en we kunnen zien welke uitdagingen er in de finale anders zijn dan tijdens de afgelopen dagen. Al snel komen we tot de conclusie dat dit toch echt nog net iets te moeilijk voor ons is. Na de wedstrijden volgt de prijsuitreiking waar opvallend veel Italiaanse teams het podium betreden. Onder het gebonk van harde muziek wordt in iedere categorie de top 3 het podium opgeroepen om de prijs in ontvangst te kunnen nemen. Gisteravond hebben we met onze Duitse vrienden afgesproken de rest van vandaag samen te spenderen, in ieder geval samen iets te eten. Na afloop van het EK ontstaat daarom al snel het idee op het strand een picknick te organiseren. Twee scheidsrechters uit Duitsland gaan ook nog mee, het wordt een flinke groep van zo’n 20 heren en dames. We genieten van de zon en duiken het water in om onszelf de welverdiende ontspanning te gunnen en nuttigen tussendoor wat van de overheerlijke snacks die gekocht zijn voor de picknick. Uiteindelijk belanden we allen op het strand om nog wat te kletsen, muziek te luisteren en gewoon in de zon te bakken. Een heerlijke middag, vol plezier dankzij de nieuwe vriendschappen die hier gemaakt zijn. Aan het einde van de middag keren we terug naar ons hotel om nog even alles van ons af te spoelen alvorens we onze laatste tocht inzetten naar die zeer gewaardeerde Italiaan. We komen aangelopen en hij begroet ons al van ver. Druk wijzend naar een tafel waar we plaats aan mogen nemen lacht hij naar ons. Natuurlijk weet hij al wat we willen bestellen, we zijn dan ook vaste klanten geworden in die korte periode. Na de heerlijke pizza wordt het dan toch echt eens tijd voor een Italiaans ijsje, en wat hebben we ons aangedaan door dit niet eerder te doen.. Overheerlijk ijs voor een (voor onze begrippen) bijzonder lage prijs, €2,5p voor 3 bolletjes en slagroom.. dat is bijna voor niks. Ondertussen wisselen we alle ervaringen nogmaals uit en valt een ding goed op. Deze heren zijn ontzettend dankbaar voor de kans die ze gekregen hebben om zo veel te leren en mee te mogen maken. Er ontstaan grootse plannen voor de volgende robot, waar a.s. dinsdag al mee gestart gaat worden. Ook onstaat het idee om te laten zien dat robotica veel meer is dan enkel de wedstrijden. De ambitie is er nu om zelf een pannenkoekbakmachine te bouwen. Al snel wordt er gefantaseerd over hoe druk het in de pauzes gaat zijn in ons lokaal en dat we al een vacature voor butler en deurwacht online moeten zetten. De laatste avond in het hotel staat in het teken van de voorbereidingen voor de terugreis. Alle spullen worden gesorteerd en alvast in koffers gelegd zodat dit morgen niet meer hoeft te gebeuren. De koffers worden alvast gewogen en daarna is het tijd om het lichaam rust te gunnen. Morgen wordt natuurlijk een lange dag met al dat reizen. Moe maar voldaan sluiten we de laatste volledige dag in Italië af, op naar morgen, op naar huis.

Geschreven door Groenewald